Μια Ζωή Σικέ (27)

 Κατά τις δύο η ώρα σχόλασα.

Στο δρόμο της επιστροφής, και για κακή μου τύχη έπεσα σε μποτιλιάρισμα.

Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα, αλλά και πιο αποτελεσματικό για να σου σπάσουν τα νεύρα.

Εγώ το φιλοσόφησα.

Βλέποντας δίπλα μου τους οδηγούς να βρίζουν τον Θεό, και να χτυπιούνται πάνω στα τιμόνια τους, ταξίδεψα.

Πήγα στην Αφρική….

Κάπου κατά Μοζαμβίκη μεριά.

Στο βασίλειο των διάφορων τροπικών ασθενειών.

Ήμουν, λέει, γιατρός επιδημιολόγος, και συμμετείχα σε μια εκστρατεία εμβολιασμών και ιατρικής περίθαλψης που είχε ξεκινήσει ο Ο.Η.Ε. ενάντια στις θανατηφόρες επιδημίες που μάστιζαν τη μαύρη ήπειρο.

Τη συγκεκριμένη εκείνη μέρα βρισκόμουν σε ένα γαλήνιο χωριουδάκι αντιμέτωπος με μία τεράστια ουρά ανθρώπων, κυρίως παιδιών, που μοιρολατρικά περίμεναν τη σειρά τους για να τους εξετάσω και να εμβολιαστούν.

Αισθανόμουν χρήσιμος στη κοινωνία και συνάμα πολύτιμος για την ανθρωπότητα. Ήμουν δηλαδή περήφανος για τον εαυτό μου.

Και τα λεφτά καλά ήταν. Πεντακόσια αμερικάνικα δολάρια την εβδομάδα, χώρια το φαί, η στέγη, και οι νέγρες καλλονές που μου εξασφάλιζε η υπηρεσία.

Ήμουν δηλαδή στα χάι μου. Μπρούκλης….

Ξαφνικά, και ενώ εξέταζα ένα γλυκύτατο κοριτσάκι, και πριν καλά καλά καταλάβω τι έγινε, η ουρά των χωρικών είχε διαλυθεί, και οι δρόμοι του χωριού γέμισαν με αγριεμένους πολεμιστές που όρθιοι πάνω σε λασπωμένα τζιπ ούρλιαζαν και πυροβολούσαν με τα καλάσνικοφ στον αέρα.

Αντάρτες αυτονομιστές.

Πρόλαβαν μάλιστα και άρπαξαν κανά δυό παιδάκια από αυτά που μόλις είχα εμβολιάσει.

Κάτω από την απειλή ενός πιστολιού που έχωσαν στα μούτρα μου αναγκάστηκα να γίνω μάρτυρας παράλογων και εγκληματικών πράξεων.

Με ένα τεράστιο τσεκούρι σαν αυτά που χρησιμοποιούνται για το κόψιμο του ζαχαροκάλαμου, ένας πανάσχημος θηριώδης νέγρος άρχισε να ακρωτηριάζει με λύσσα και εν ψυχρώ τα εμβολιασμένα χέρια των παιδιών.

Αναγούλιασα, και παρά την ιατρική μου ιδιότητα δεν άντεξα και έκανα εμετό.

Η πράξη παραήταν βρώμικη.

Και κυρίως χωρίς νόημα, τουλάχιστον για μένα.

 Ώσπου ο αρχηγός αυτών των ανταρτών μου εξήγησε ότι στη μάχη του περήφανου λαού του ενάντια στους αποικιοκράτες Ευρωπαίους, (προσέχετε: του ΛΑΟΥ του,) δεν χωράει καμιά μα καμιά συναισθηματικότητα.

Ότι τα παιδιά πρέπει έτσι να μάθουν ότι είναι ελεύθερα, και δεν έχουν ανάγκη τους λευκούς σωτήρες.

Ελεύθερα και χωρίς χέρια.

Μόνο έτσι θα μείνουν αδούλωτα.

Στην ομολογουμένως αδέξια και λιπόψυχη προσπάθειά μου να τον αντικρούσω, ο άγριος αυτός πολεμιστής μου έδωσε να καταλάβω ότι είμαι τυχερός που μ`άφησε να ζήσω, διότι ο Φράνς Φανόν κάποτε έγραψε ότι σκοτώνοντας έναν λευκό είναι σαν να πετυχαίνεις μ`ένα σμπάρο δυό τρυγόνια. Ότι σκοτώνεις τον εκμεταλλευτή και τον άνθρωπο που εκμεταλλεύεται, συγχρόνως!

Ήταν και διαβασμένος ο δολοφόνος αράπης….

Είχα πράγματι άγιο.

Το βούλωσα λοιπόν, και κούρνιασα σε μια γωνιά περιμένοντας τις εξελίξεις.

Σε λίγη ώρα και σαν αποτέλεσμα του στρες που περνούσα με έπιασε ένας γλυκός και πολύ βαθύς ύπνος.

Το επίμονο κορνάρισμα ήταν αυτό που με ξανάφερε στη πραγματικότητα.

Το μποτιλιάρισμα που είχε σαν αιτία ένα ασήμαντο τροχαίο ατύχημα είχε από ώρα τελειώσει.

Ο δρόμος για την επιστροφή στο σπίτι ήταν και πάλι ελεύθερος.

Μόνο που εγώ κοιμόμουν και καθυστερούσα τον κόσμο.

Οι πίσω από εμένα οδηγοί κορνάριζαν απειλητικά.

Μερικοί μάλιστα αφήνοντας τα αμάξια τους κινήθηκαν πεζοί προς το μέρος μου με ποιός ξέρει τι σκοπό.

Μέχρι να βάλω μπρος το αυτοκίνητό μου και να ξεκινήσω, άκουσα του κόσμου τις βρισιές.

Αποκορύφωμα ήταν ο οδηγός ενός γαλάζιου σπορ αμαξιού, με διπλωματικές πινακίδες, που περνώντας σαν σίφουνας από δίπλα μου, μου έριξε ένα μεγαλοπρεπές φασκέλωμα συνοδεύοντάς το με μια χαρακτηριστική Εγγλέζικη βρισιά.

Η οργή μου έγινε τρόμος όταν κοιτάζοντας τον οδηγό αναγνώρισα στο πρόσωπό του τον ασχημομούρη νέγρο αντάρτη που έκοβε τα χέρια των παιδιών για το καλό του λαού του.

Έσπευσα στο σπίτι μου.

Αποφάσισα να ξεκουραστώ μέχρι το βραδάκι και ίσως αν χρειαζόταν να επισκεφθώ και κανέναν νευρολόγο.

Η κατάσταση μ`αυτές τις φαντασιώσεις παραήταν εκνευριστική.

Συνεχίζεται…