Βίοι παράλληλοι.

Σύμφωνα με τον Heidegger, η δυτική μεταφυσική ευθύνεται τα μάλα για την απουσία πολλαπλότητας στον στοχασμό και την γλώσσα.

Στα καθ’ημάς, το παρακράτος του λούμπεν προλεταριάτου, αρνούμενο να συζητήσει με οτιδήποτε διαφορετικό από την δική του ατζέντα, παρεισφρέει ολοένα και περισσότερο στο θεσμικό πλαίσιο, προσπαθώντας να κάνει πράξη τα σκόρπια διαβάσματα με την αλητεία του δρόμου.

Καμουφλαρισμένο με την επανάληψη του κατατρεγμού, σκορπώντας παραδείγματα ψευδοπολιτικής σκέψης που λατρεύει το αίμα στους παραφουσκωμένους σβέρκους θιασωτών του ναζισμού, αναπτύσσει ηθική και αποδόμηση καθότι όταν το στόμα αυθαιρετεί, το άλλοθι της έμφυτης κριτικής βρίσκει χώμα για να θάψει το συλλογικό επίπεδο.

Οτιδήποτε διαφέρει, εντάσσεται στην φάτνη της αστικής αμφισημίας η οποία οφείλει να καεί και να σκορπίσει με φόντο τα αττικά ακροκέραμα, με στόχο το απλοϊκό μονοσήμαντο.

Η επανάληψη των συνθημάτων, η αποστήθιση μεταφρασμένων κειμένων από μαρξιστές λεξιπλάστες και οι μισάωρες συγκεντρώσεις σε ευάερα υπόγεια για να οριστεί η γενετική νεοτερικότητα με λεξιλόγιο στρουκτουραλιστή ποιμένα που ακούει αντάρτικα, κλάνοντας αμέριμνα στο μπαλκόνι, θεωρώντας εαυτόν εξαίρεση που ενδέχεται να μην πεθάνει ποτέ και η πεποίθηση ότι ο κόσμος αλλάζει ανεξαρτήτως ιδιαιτερότητας των κρατών-μελών, δημιουργούν ένα παράδοξο που αλληλογραφεί με την εγκατάλειψη στο χάος, ξεπερνώντας τους φρικαλέους σολιψιστές.

Η ερμηνεία με αντεπιστημονικά χειρουργικά εργαλεία, η σιγουριά ότι ο αμφισβητίας κάθεται σε διαφορετικό θρόνο και η άτεγκτη εκδικητικότητα στις ξεπερασμένες ιδεοληψίες, ωθούν τον άπατρι γραφικό να γίνει αυτό που κοροϊδεύει ο ίδιος: προφήτης, συμβολολάτρης, φύλακας των συνόρων και υποψήφιος δήμιος των δωσιλόγων, των πτωχών τω πνεύματι ιδιοτελών ψηφοφόρων.

Το διακύβευμα της ελευθερίας είναι της μόδας όχι επειδή δεν υφίσταται αλλά διότι υφίσταται.

Στις Δημοκρατίες ωστόσο δεν έχουμε απόλυτα μεγέθη.

Ο Κοινοβουλευτισμός βρίσκεται στο ναδίρ επειδή αντικατοπτρίζει το ήθος των ψηφοφόρων και ουχί των πολιτικών.

Τα κράτη οφείλουν να έχουν μυστικά, διπλωματική σοφία και δημοσιονομική πειθαρχία.

Οι ακτιβιστές του πρόζακ που φωνασκούν, υπερβάλλουν δεδομένου ότι άγουν και άγονται από την κατάχρηση αλαζονείας, απουσίας κοινωνικού ελέγχου και πεποίθησης ότι από το 1974 και εντεύθεν μόνο ο μπολσεβικισμός, η ατιμωρησία και ο αντιφιλελεύθερος πόλεμος θα επισπεύσουν την καταστροφή χάριν μιας αδιόρατης ενότητας μεταξύ ίσων.

Τα αποτελέσματα γνωστά.

Ο όχλος λιντσάρει τους εργαζομένους της ΜΑΡΦΙΝ, ο αναρχοφασίστας Παρανουαρικός σκοτώνει έναν ταξιτζή και εισβάλλει σε τράπεζα, ο Παύλος Φύσσας σε τόπο χλοερό δίνει αφορμή για ένα ακόμα συλλαλητήριο.

Η ανία εξάλλου ενδημεί στην χώρα που λατρεύει να αυτοκαταστρέφεται για να διαιωνίζεται το κληρονομικό χάρισμα του βαλκανικού οχετού που ονειρεύεται κατάληψη της εξουσίας για να γλείφει γλειφιτζούρια-τοτέμ.

Η ελλαδική NKVD σε ρόλο αγχίνου πατερναλιστή.

Εν ολίγοις, ο αντίλογος προδίδει την ασυνέχεια, την απουσία οράματος, την ασυντόνιστη μάζα, την πλήρη απουσία συγκρότησης ενός κινήματος που να ξέρει τι ζητά, σεβόμενο τους νόμους, τους θεσμούς και το κοινωνικό συμβόλαιο.

Γι’αυτό τον λόγο, ο εσμός των τεράτων, σοσιαλφασίστες, αναρχικοί, χωριατολεβέντες και τιποτένιοι δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τις πρακτικές της Γκεστάπο.

Είναι κοινό μυστικό ότι ο άμορφος χαρακτήρας των διαδηλώσεων δηλοί τον ολοκληρωτικό του χαρακτήρα, τα βαθιά συντηρητικά του αντανακλαστικά και το μίσος του για τον πλούτο που δεν κατέχει ο ίδιος.

Ήγουν, η επανάληψη συνεχίζει το έργο της σε έναν μάταιο σκοπό ατέλειωτου πολλαπλασιασμού της θέσει δυστυχίας: 4 Απριλίου, 17 Νοέμβρη, 6 Δεκεμβρίου και έπεται συνέχεια.

Είμαι σίγουρος πια ότι οι άνθρωποι δεν είναι άρρωστοι αλλά μισάνθρωποι· τρελαμένοι φασίστες που χαίρονται να λούζονται με χάος και αυτολύπηση.

Ανεπιστρεπτί.

The Elf at Bay