Όταν ήμουν δάσκαλος…

Χρόνους και χρόνους πέρασα σε τάξεις και θρανία.

Πάμπολλα κιτρινισμένα πια βιβλία σε ξεχασμένα ράφια.

Τετράδια με εργασίες τάχα σοβαρές και πρόχειρα με μισολυμένες ασκήσεις. Φωτοτυπίες και σημειώσεις που αδιάβαστες μένουν πια· μια περαστική αγάπη της νιότης, που χάθηκε σαν διαβατάρικο πουλί.

Και σκέφτηκα πως τούτα εδώ τα κιτρινισμένα αρχεία, ιστορικό κειμήλιο είναι, προσωπικό θα πεις, μιας διαδικασίας που μας παίδεψε· μ’ αλήθεια τι μας έμαθε; Δεκαεφτά χρόνια. Και λοιπόν;

Μάθαμε κάτι το ουσιώδες;

Κι έτσι μια μέρα αναρωτήθηκα:

Ωραία. Αφού δε σ’ άρεσαν έτσι όπως στα μάθανε εσύ τι θα ‘κανες .

Και  μού ‘ρθε μια ιδέα.

Να έκανα ένα και μόνο μάθημα. Μια μέρα μόνο.

Και να τι θα τους έλεγα…

Θα ξεκίναγα με μια ιστορία. Οι ιστορίες αρέσουν στα παιδιά.

Θα τους έλεγα λοιπόν πως κάποτε ήταν ένα αρχοντόπουλο που τη φωτιά έκλεψε απ’ την Αρχή για να τη δώσει στους θνητούς.

Τη φωτιά, κοντολογίς τη γνώση και τη δύναμη.

Και η Αρχή έστειλε οργισμένη το Κράτος και τη Βία να παραγγείλουν στον αρχιτεχνίτη της «τον άνομο τούτο στα βράχια στους ψηλούς γκρεμούς να πεδικλώσεις μ’ αλύσων ασύντριφτα δεσμά ατσαλένια,  γιατί έκλεψε της πάντεχνης φωτιάς τη φλόγα, -τ’ άνθος σου εσένα- και το χάρισε τ’ ανθρώπου»

Η Αρχή δηλαδή τους θνητούς τους θέλει στο σκοτάδι, κι όποιος τολμήσει να τους βγάλει στην απλωσιά του φωτός, τα όργανά της θ’ αντιμετωπίζει πάντα. Και σε κάποιου Καυκάσου τις πλαγιές εκεί αλυσοδεμένος με μαρτύριο φοβερό θα τυραννιέται.

Μα αργότερα η Αρχή καταλαβαίνοντας ότι δεν μπορούν να είναι οι θνητοί για πάντα μες στο σκοτάδι (μπορεί και να ξεσηκώνονταν εναντίον της), μηχανεύτηκε άλλο τρόπο ώστε να νομίζουν οι άμυαλοι ότι το θάλπος του φωτός κατέχουν.

Τους έβαλε λοιπόν μέσα σε μια σπηλιά και τους αλυσόδεσε έτσι που να βλέπουν μόνο μπροστά. Και πίσωθέ τους άναψε μια μεγάλη φωτιά.

Και οι δεσμώτες βλέπουν στον τοίχο εμπρός τους τις σκιές τους να κινούνται και τούτες τις παίρνουν για τον κόσμο τον αληθινό· μα οι άμοιροι δεν ξέρουν ότι στα τυφλά βαδίζουν.

Κι αν τύχει ποτέ και κάποιος δραπετεύσει από κει μέσα και βγει στο φως, θα τυφλωθεί απ’ τη λάμψη του.

Κι ίσως να ξανάμπαινε μέσα στην ασφάλεια της σπηλιάς.

Γι αυτό οι άνθρωποι δε θέλουν την αλήθεια.

Και βολεύονται στη θαλπωρή των ψεύτικων εικόνων.

Κι ακλόνητα πιστεύουν μάλιστα πως αυτή είναι η πραγματικότητα.

Έτσι μένουν αλυσοδεμένοι στην ψευδαίσθηση μιας βεβαιότητας που δεν αμφισβητούν ποτέ.

Κι όταν έτυχε και τους είπε κάποιος, σε αυτούς που νομίζουν ότι όλα τα ξέρουν, ότι τίποτα δεν ξέρουν, σε δικαστήριο τον έστειλαν φαρμάκι για να πιει για πληρωμή.

Κι όταν κάποτε το ίδιο το φως σαρκώθηκε οι ίδιοι αλυσοδεμένοι το έσβησαν με ξύδι. Κι αργότερα, μεσίτες το έκλεισαν μέσα σε μια Λάμπα.

Κι έκαναν το Φως Σύστημα. Αρχή.

Που μόνο αυτοί είχαν δικαίωμα να το ερμηνεύουν και να το δίνουν στους τάχα εκλεχτούς τους, έναντι αμοιβής.

Φυλακίστηκε πάλι το Φως και απρόσιτο έγινε.

Και θα τους έλεγα στο τέλος ότι όπου τελειώνει κάθε Αρχή αρχίζει ο Άνθρωπος, καθώς μου είπε κάποτε ένας σοφός που χρόνια έζησε στα βουνά.

Μα για να φτάσει κανείς να μην τυφλώνεται απ’ το Φως θέλει κόπο κ’ άρνηση.

Σαν τον ορειβάτη που θέλει να καταχτήσει μια κορφή.

Στην αρχή πρέπει να μάθει να περπατάει ευθύκορμα. Και να μάθει ν’ αναπνέει.  

Μετά ν’ ανέβει σιγά σιγά στον πρώτο λόφο.

Και μετά θα περάσει ένα ποτάμι (που δεν μπορεί να το περάσει δυο φορές).

Κι έπειτα να δοκιμάσει στ’ αντικρινό βουνό.

Κι αν κουραστεί, ας ξαποστάσει στην πρώτη πηγή.

Και σιγά σιγά θα φτάσει στην πρώτη κορφή. Κι αφού την κατακτήσει, έτοιμος θα’ ναι για πιο ψηλά. Και πιο ψηλά.

Και πιο πολλές κορφές θ’ ανέβει.

Μοναχικό είναι το κάθε μονοπάτι.

Πολλές φορές αβάσταχτο.

Μα είναι βέβαιο ότι εκεί πάνω στις κορφές θα βρει κι άλλους σαν κι αυτόν.

Που ίσως ανεβήκαν από άλλα μονοπάτια, αρμοτοδρόμοι επάνω άρματα, που τα σέρνουν άλογα, και κατευθύνονται στο δρόμο για τον Ήλιο.

Είναι όμορφος ο κόσμος από ψηλά.

Μη μένετε στα χαμηλά.

Μη μένετε στα φλούδια των καρπών. Μα να ζητάτε την ουσία.

Κι ύστερα το κουδούνι.

Αυστηρό, άγριο.

Και να ο Διευθυντής με την επίπληξη στο χέρι έτοιμη, καθαρογραμμένη. – Θα γίνει ΕΔΕ κύριε!

Ποιος νομίζετε ότι είστε;

Δεν έχετε την έγκριση κανενός Παιδαγωγικού Ινστιτούτου ή Συγκλήτου ή Ακαδημίας ή οιασδήποτε Αρχής για να εκστομίζετε τέτοια πράγματα.

Παραβιάσατε δε και το Αναλυτικό πρόγραμμα!

Διαφθείρετε τη νεολαία. Το καταλαβαίνετε;

Απαλλάχθηκα των καθηκόντων μου αμέσως.

Με συνέλαβαν και καταδικάστηκα σε απομόνωση.

Ο αντικαταστάτης μου αποκατέστησε την τάξη.

Ζήτημα Πρώτον.

Να γίνει χρονική και εγκλιτική αντικατάσταση του ρήματος Κύπτω, σε όλους τους Αιώνες με όλες τις Αρχές…

Feltor's Blog