Κάντο όπως ο Βράγκελ…

Υπάρχουν δύο λογικές. Η λογική των ρήξεων, της «πολεμικής» πολιτικής, που τουλάχιστον εμένα μου πάει γάντι, ταιριάζει και με τον μαυροματέικο χαρακτήρα μου και η λογική «να τα έχουμε καλά με όλους», για να αποφύγουμε τον πολυμέτωπο αγώνα.

Λένε οι σώφρονες, και ακούω με προσοχή, «μα, δεν μπορούμε να τα βάλουμε την ίδια στιγμή με τους μπετατζήδες, τους προμηθευτές, τους εκδότες, τους καναλάρχες, τους τραπεζίτες, τη Μέρκελ, το ΔΝΤ, την Ε.Ε., να παλέψουμε με τον τυχοδιωκτισμό του ΣΥΡΙΖΑ / Βίλα Αμαλία, να διώξουμε τους λαθραίους και την ανεργία και να φέρουμε και την ανάπτυξη, παχιά κι αφράτη σαν Ολλανδέζα χωριατοπούλα».

 Θα έλεγα όμως ότι ένας δεκατισμός θα βοηθούσε.

Τι είναι;

Οι φρατέλοι στη μάχη του Καπορέτο τον Οκτώβριο του 1917, τηρώντας της γνήσιες νεοϊταλικές παραδόσεις που θα έκαναν τους αρχαίους Ρωμαίους παντζάρια από την ντροπή, την κοπάνησαν κατά τάγματα μπροστά στον εχθρό!

Ολόκληρες μονάδες έκαναν κατοστάρι στην αντίθετη κατεύθυνση.

Η ήττα ήταν συντριπτική και, για να μη γίνει χειρότερη, η διοίκηση προέβη σε ένα αρχαίο πειθαρχικό μέτρο.

Εβαλε μονάδες που φυγομάχησαν στη γραμμή, έβγαλε έξω από την παράταξη τον δέκατο, εικοστό, τριακοστό κ.λπ. και τους ντουφέκισε μπροστά στους άλλους!

Ε, οι φρατέλοι μετά πολέμησαν λίγο πιο σθεναρά τους γερμαναράδες.

Ο δίμετρος μαυροντυμένος σαν Ουσάρος, ο φοβερός στρατηγός Βράγκελ, στον ρωσικό εμφύλιο πόλεμο όταν συνέλαβε χιλιάδες μπολσεβίκους στρατιώτες σε μια πόλη, που μετά μετονομάστηκε σε Στάλινγκραντ, τους έβγαλε στην απλωσιά της στέπας σε παράταξη, θέρισε με πολυβόλα τους δέκατους κάθε δεκάδας και ύστερα από τη σέλα του αλόγου του είπε στους υπόλοιπους «κόκκινους» ότι όσοι ήθελαν να καταταγούν στον στρατό του, έπρεπε να κάνουν ένα βήμα μπροστά.

Το έκαναν ζωηρότατα και σαν ένας άνθρωπος.
Βάρβαρη μέθοδος. Αποκρουστική.

Ομως αυτός ο παραδειγματισμός δεν χρειάζεται σήμερα, είναι και παράνομο, βεβαίως βεβαίως.

Μα δεν χρειάζεται να ντουφεκίσεις κανέναν. Απλώς να εφαρμόσεις με αυστηρότητα τον νόμο σε μερικούς και ύστερα να στείλεις έναν ανθυποκλητήρα να πει στους υπολοίπους ότι το παιχνίδι πλέον έχει κανόνες.
Αδέρφια, με παλαιά υλικά δεν κάνεις ανακαίνιση.

Με τους αίτιους της καταστροφής δεν ξαναχτίζεις τα ερείπια.

Ναι, μικρή και σαθρή η «αστική» μας τάξη, αν μπορεί να θεωρηθεί τέτοια το συνονθύλευμα των, κατά κανόνα, κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών της παρασοβιετικής οικονομίας μας που είχαν έναν πελάτη, εσάς, τον λαό, και αρμέγανε τον Προϋπολογισμό.

Τον ελεύθερο ανταγωνισμό δεν τον ξέρουν, δεν τους ξέρει.
Είναι πολύ ενοχλητικό για τους απλούς ανθρώπους και όσους δεν έχουν υποστεί λοβοτομή και θυμούνται πρόσωπα και πράγματα των τελευταίων 30 χρόνων να βλέπουν τα ίδια καθεστωτικά Cohiba και Montblanc να περιφέρονται με θρασύτητα. Ναι, κοινωνική ειρήνη θέλουμε, αλλά διαφέρει πολύ από την αφασία.
Μια αδήριτη εθνική ανάγκη είναι να ξεδοντιαστούν όλοι αυτοί και οι επικοινωνιακοί βραχίονες των συγκροτημάτων τους, εκεί όπου καλαφατίζονται οι εκβιασμοί και σοδομίζονται, δεμένες πισθάγκωνα, η αλήθεια και η ενημέρωση.
Δεν έγινε. Προτάχθηκε η αντιμετώπιση της κρίσης, η αποσόβηση τυχόν κινδύνου χρεοκοπίας.

Επιλέχθηκε η λογική της άπνοιας, του στρογγυλέματος, του να μην ανοίγουμε άλλα μέτωπα.

Θεωρήθηκε ότι μια σύγκρουση με το γνωστό νταβαντζίδικο σύστημα θα προκαλούσε  κινδύνους στα εθνικά μετόπισθεν και θα διακινδύνευε την εθνική προσπάθεια.

Να το πω πιο ωμά; «Καλύτερα να είναι μαζί μας παρά να είναι εναντίον μας, αφού διαμορφώνουν μέρος της κοινής γνώμης».

Κατανοώ τη λογική αποφυγής ενός πολυμέτωπου αγώνα.

Κάποτε νιώσαμε όλων τα μαχαίρια στην πλάτη μας. Σε κάθε μεγάλο ζήτημα.

Ποιο θέλετε; Ιμια, S 300, Οτσαλάν, Σχέδιο Ανάν, Μακεδονικό, αγωγός, σχέσεις με Ρωσία;

Παντού και σε όλα η καθεστωτική νταβαντζοσύνη ήταν με τους Τούρκους, τους Σκοπιανούς, τους Αμερικανούς, με οποιονδήποτε άλλο πλην της ηγεσίας του τόπου και των συμφερόντων της πλειοψηφίας. Καρκίνωμα.
Προσοχή, όμως, το ότι τώρα στηρίζουν την κυβέρνηση ή γράφουν και ποιηματάκια δεν τους κάνει να παύουν να είναι «μαχαιροβγάλτες».

Στην πρώτη ευκαιρία θα ξεθηκαρώσουν, μόλις τα ιδιαίτερα συμφέροντα της κλίκας τους αντιτεθούν, για πολλοστή φορά, σε αυτά του έθνους και τότε θα γίνουν πάλι υβριστές, συκοφάντες της πολιτικής ηγεσίας και ατζέντηδες παρακμιακών κι αντεθνικών μειοψηφιών και πρεσβειών.
Ο πολιτικός και δικαστικός έλεγχος μερικών εξ αυτών, ενός δυο εκδοτών, ενός δυο τραπεζιτών, κάτι μπατιρημένων καναλιών και όχι των βολικών θυμάτων, που τα παλιά τζάκια εξοντώνουν ως νέους και επικίνδυνους ανταγωνιστές, θα είναι ένας αναίμακτος και νόμιμος δεκατισμός, που θα σωφρονίσει και τους άλλους συνενόχους της παρακμής.
Απίθανο να γίνει. Μια ευχή διατυπώνω.

Αν όμως γινόταν, θα έδινε δυο πράγματα, που το ένα θα φέρει το άλλο: Δικαιοσύνη και νομιμοποίηση της ηγεσίας στα μάτια των απλών ανθρώπων που πένονται. Παράλληλα δε, η πολιτική ηγεσία θα είχε καθαρά και ασφαλή τα μετόπισθέν της στον αγώνα που οφείλει να δώσει με τα εκτός συνόρων αρπακτικά...

Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης

Δημοκρατία