Ρε συ Αλέξη, τι απέγιναν άραγε οι φάροι;

Τα παλιά τα χρόνια, τότε που οι ανά τον κόσμο κομμουνιστές μάχονταν για τον «σοσιαλισμό» στις χώρες τους, με αντάρτικα, κλπ. η χώρα πρότυπο τους  ήταν η ΕΣΣΔ.

Η οποία όντως κατάφερε πολλά μέσα σε 70 μόλις χρόνια υπαρκτού σοσιαλισμού, πλην όμως με μεγάλο τίμημα για τον λαό της, σε επίπεδο διαβίωσης και γενικών ελευθεριών, και εν τέλει κατέρρευσε εκ των έσω, παρά την πυρηνική της παντοδυναμία, και την διαστημική της παρουσία…

Μια άλλη χώρα πρότυπο, ειδικά για πολλούς δικούς μας, ήταν και η Γιουγκοσλαβία του Τίτο.

Ο παράδεισος της σοσιαλιστικής αυτοδιαχείρισης! Ταρατατζούμ…

Που παρά τις πάμπολλες μαρτυρίες (βλ. Μίλοβαν Τζίλας, κ.ά.) περί του αντιθέτου, και για τα χάλια της, πολλοί αριστεροί ιδεολόγοι την είχαν ως πυξίδα.

Ως φάρο!

Ακόμη θυμάμαι την μιζέρια που εξέπεμπε η χώρα αυτή, όταν εμείς οι νεόπλουτοι νεοέλληνες την διασχίζαμε για να πάμε οδικώς για σκι στην Αυστρία, ή για βόλτα στο Μόναχο.

Το τέλος του σοσιαλιστικού αυτού «παραδείσου», που αποδείχτηκε πρόσκαιρος και επιφανειακός, ήταν εξίσου έντονο και θεαματικό με την αρχή του, λίγο μετά τον Β’Π.Π.

Μια άλλη παρόμοια περίπτωση «σοσιαλιστικού και περήφανου» κράτους, που αρκετοί ονειροπαρμένοι αριστεροί είχαν ως πρότυπο ήταν και η Αλβανία του Ενβέρ Χότζα.

Που όσο και αν ακούγεται παράλογο σήμερα, όντως ίσχυε.

Άσχετα αν ο μέσος σημερινός 20αρης δεν θα το πίστευε με τίποτα.

Και όμως… υπήρχε ολόκληρη βιβλιογραφία (ακόμη και κόμματα, ειδικά στη Δύση) που διαπραγματεύονταν το πρωτότυπο αυτό σοσιαλιστικό πείραμα της Αλβανίας, που είχε προσκολληθεί στο άρμα του Μαοϊσμού, χαρακτηρίζοντας την εν λόγω χώρα ως τον μοναδικό επίγειο παράδεισο, με κύριο χαρακτηριστικό της την οικονομική αυτάρκεια (δηλαδή φτώχια), και την πολιτική ανεξαρτησία (δηλαδή απομόνωση) από όλους και από όλα.

Απίστευτο;

Και όμως αληθινό.

Όπως αληθινά υπάρχουν ακόμη και σήμερα, διάφοροι τρελαμένοι, που υποστηρίζουν τις «σοσιαλιστικές» προσπάθειες του εξίσου τρελαμένου ντεμέκ κομμουνιστικού καθεστώτος, που κυβερνά με σιδερένια γροθιά την Βόρειο Κορέα!

Για να μην αναφερθώ και στο πάλαι ποτέ περήφανο και εξίσου κομμουνιστικό Βιετνάμ, που ενώ πέταξε τα αμερικανάκια στη θάλασσα, σήμερα τα εκλιπαρεί να επιστρέψουν και να το επισκεφτούν ως τουρίστες, μπας και σταυρώσει κανένα δολάριο, και εκλείψει η γενικευμένη οικονομική του δυσπραγία.

Για την εξωτική Κούβα δεν θα αναφερθώ καθόλου, καθότι λόγω Τσε συνεχίζω να είμαι ρομαντικά και θετικά διακείμενος απέναντί της, οπότε και η όποια άποψή μου θα είναι χρωματισμένη και προκατειλημμένη.

Και γιατί τα αναφέρω όλα αυτά τα αυτονόητα;

Διότι μέχρι χθες, μπορεί ακόμη και σήμερα (δεν το γνωρίζω), ο Αλέξης Τσίπρας, η μοναδική ελπίδα μας κατά κάποιους ανισόρροπους, επισκέπτονταν και θαύμαζε χώρες όπως η «αντιμνημονιακή» Αργεντινή, ή η Βενεζουέλα του κομπάδρε Τσάβεζ, πλέκοντας εγκώμια και διθυράμβους.

Για την Νικαράγουα δεν τον άκουσα να λέει κάτι, οπότε την παραλείπω.

Ναι. Ο Αλέξης, αυτός ο άφθαρτος «νεαρός» πολιτικός, που είναι και ένας από τους 100 μεγάλους διανοητές του πλανήτη μας, θαύμαζε την Αργεντινή και την Βενεζουέλα.

Και τις θαύμαζε χθες …. Κυριολεκτικά.

Όχι πριν από κάποιες δεκαετίες, οπότε σαν έφηβος κι αυτός άφηνε την καρδιά και την ιδεολογία να υπερκεράσουν την λογική… Όχι.

Μέχρι πριν από κάποιους μήνες (άντε ένα χρόνο) ο Αλέξης μας τόνιζε την αναγκαιότητα να μιμηθούμε αυτές τις δυο χώρες.

Οι οποίες σήμερα αντικρίζουν την άβυσσο, αν δεν έχουν γίνει ένα μ’ αυτήν, με την Αργεντινή να ζει σε συνθήκες εμφυλίου πολέμου στους δρόμους, όπου οι πολίτες σφάζονται μεταξύ τους και λεηλατούν ότι βρουν, και την Βενεζουέλα να παλεύει ακόμη να εξασφαλίσει τις βασικές ανάγκες του πληθυσμού της, ο οποίος στερείται σταθερά ακόμη και την «περιττή πολυτέλεια» του χαρτιού υγείας!

Και μιλάμε για χώρες πλούσιες, αφού η Αργεντινή με τις ατελείωτες εκτάσεις της, τις περίφημες πάμπες, και την μεγάλη κτηνοτροφία της, χώρια όλα τα άλλα, ήταν ανέκαθεν το Παρίσι της Νοτίου Αμερικής.

Η δε Βενεζουέλα ανήκει στις ελάχιστες και μεγαλύτερες πετρελαιοπαραγωγές χώρες του πλανήτη!

Και όμως…

Και τι έχει να πει σήμερα για όλα αυτά ο Αλέξης;

Άλλαξε άραγε μυαλά;

Και αν ναι, γιατί δεν μας το λέει, για να πορευτούμε ανάλογα στις επόμενες εκλογές;

Ή συνεχίζει να παίζει με τις πολλαπλές του προσωπικότητες, π.χ. Τσε στο Καράκας, σώφρων στο Όστιν, έτσι κι έτσι στις Βρυξέλλες,  και Τσε Παπάρα στην καθ ημάς Ανατολή;

Και μιας και το θυμήθηκα, που κρύβεται η άλλοτε πασιονάρια και «διεθνολόγος» του Σύριζα, η κα Δούρου, που έλαμπε φωτογραφιζόμενη δίπλα στους ηγέτες του «τσαβισμού»;

Βαρέθηκα να βλέπω συνεχώς την Ζωζώ, τον Πάντζα, τον Σκουρλέτη, και τον Στρατούλη…

Strange Attractor