Ο μεταμοντέρνος κος Ξηρός…

Περισσότερο κι από την πρόζα του μαγνητοσκοπημένου διαγγέλματος προς τον ελληνικό λαό μετράει η σημειολογία της εμφάνισης.

Το κατακόκκινο φούτερ φλις που φοράει ο Χριστόδουλος Ξηρός, το απλό λαϊκό παιδί που ντύνεται όπως όλοι, και οι μορφές των δικών του αγίων που τον πλαισιώνουν στον τοίχο πίσω του.

Ο Τσε Γκεβάρα αριστερά, δίπλα του ο Γεώργιος Καραϊσκάκης, αμέσως μετά ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης και ο κύκλος κλείνει με τον Αρη Βελουχιώτη, του οποίου την προτροπή για να συναντηθούμε όλοι μαζί στα γουναράδικα δεν παρέλειψε να μας υπενθυμίσει ο ομιλητής.

Anything goes, που λέει και το μεταμοντέρνο αγγλικό ρητό.

Anything και μερικά ακόμη που αναφέρονται στη συνοδευτική επιστολή, ο Τζαβέλλας και ο Αλή Πασάς, ο Θούριος του Ρήγα και ένα τραγούδι του Παπακωνσταντίνου για τον Καραϊσκάκη.

Διότι, αν το πολιτικό πρόγραμμά του δεν είναι παρά ένα συμπίλημα της αντιμνημονιακής ρητορείας που διαπρέπει στον τόπο, με ηχητικά εφέ από κουμπούρια και οπτικά από αίμα στην περίπτωσή του, η εικαστική σύνθεση του ιδεολογικού του περιτυλίγματος συμπυκνώνει τις βασικές αρχές του εθνολαϊκισμού, της κυρίαρχης συλλογικής ιδεολογίας.

Τις εποχές που ο ελληνισμός ήταν μοιρασμένος εντεύθεν και εκείθεν των ορίων της εθνικοφροσύνης, η συνύπαρξη του Κολοκοτρώνη με τον Βελουχιώτη έμοιαζε αδιανόητη.

Ο μεν ανήκε στην πινακοθήκη του Εμφυλίου, και ο δε στο μουσείο της Εθνεγερσίας. Εθνεγέρτης ο μεν, εθνεγέρτης και ο δε.

Επαναστάτης ο μεν, επαναστάτης και ο δε.

Ποια ήταν η επανάσταση του μεν και ποια του δε δεν έχει καμία απολύτως σημασία.

Και οι δύο πήραν τα όπλα, και οι δύο πολέμησαν και έχυσαν αίμα, και οι δύο ήταν παιδιά του ίδιου λαού, του αδούλωτου, περήφανου και κυνηγημένου.

Η εξίσωση είναι μία από τις κατακτήσεις της μεταπολίτευσης, ασχέτως πολιτικής στάσης. Το αμάλγαμα, ελληνιστί τουρλουμπούκι, που διατρέχει τον ιστορικό χρόνο για να ισοπεδώσει πρόσωπα και καταστάσεις, αδιαφορεί για τις περιστάσεις και στο τέλος βγάζει μια μαριονέτα που ακούει στο όνομα «ελληνικός λαός», μπορεί να μοιάζει με κατασκευή ψυχονεύρωσης, αυτό όμως δεν το εμπόδισε να φτιάξει σουξέ, να οργανώσει πολιτικά κόμματα και να λειτουργήσει ως αντιστήριγμα στην τρομοκρατική δράση.

Ανορθολογικό, φορτισμένο συναισθηματικά όσο δεν πάει άλλο, αρδεύεται από τη δημοκρατικά μοιρασμένη αδιαφορία απέναντι στην Ιστορία.

Για τη συλλογική μας συνείδηση η Ιστορία δεν είναι μια έλλογη αρθρωμένη αφήγηση γεγονότων και περιστάσεων.

Είναι μια περιοχή μεταφυσικής πίστης, όπου όλα συναντιούνται στο βλέμμα του Παντοκράτορα λαού.

Ακόμη και ο Λεωνίδας της Σπάρτης γίνεται λαϊκός ήρωας ελέω Χρυσής Αυγής.
Είναι μάλλον κωμικό να ακούς τον Ξηρό να μιλάει για την καταστροφή της μεσαίας τάξης από την πολιτική των Μνημονίων.

Υποθέτω ότι κάποια ανάλυση θα έχει γίνει για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων της από τη δράση της 17Ν.

Ομως, το επαναλαμβάνω. Η πρώτη δημόσια παρέμβαση του δραπέτη αφορά την αστυνομία, όμως, πάνω απ’ όλα, αφορά το συλλογικό ιδεολόγημα του εθνολαϊκισμού.

Αυτό που σαρώνει τους αρχαίους πολιτικούς διαχωρισμούς ανάμεσα σε δεξιά και αριστερά και νομιμοποιεί τη συνύπαρξη Βελουχιώτη και Κολοκοτρώνη.

Αυτό που φαλκιδεύει κάθε δυνατότητα πολιτικής συζήτησης και κάνει τη χώρα να μοιάζει σαν αλλοπαρμένη πριγκίπισσα που μόλις διεπίστωσε πως χθες το βράδυ έχασε ό,τι πολυτιμότερο είχε, την παρθενία και την αθωότητα της Ιστορίας της.

Οταν όλοι συμφωνούν, ελλείψει προοπτικής, πως το μέλλον της χώρας κρίνεται είτε από τη συμφωνία με τα Μνημόνια είτε με τη σύγκρουση μαζί τους, είναι φυσικό να δημιουργούνται οι πιο παράδοξες πολιτικές συνθέσεις.

Προσπαθώντας να αναβαπτίσει την τρομοκρατία στην κολυμβήθρα του εθνολαϊκισμού, του ύστατου καταφυγίου ενός λαού που απομακρύνεται όλο και περισσότερο από τον κόσμο στον οποίον είναι καταδικασμένος να ζήσει.

Τάκης Θεοδωρόπουλος

Καθημερινή