Η ευκολία της ανέξοδης κριτικής των πάντων…

Διάβασα σήμερα στο facebook μια πανέξυπνη ατάκα κάποιου φίλου, που εμπεριέχει μέσα σε λίγες λέξεις, όλα όσα πιστεύω εδώ και πολύ καιρό, και που για μένα είναι η απόλυτη αλήθεια, που όμως δεν θα μπορούσα να εκφράσω τόσο συνοπτικά, και τόσο πετυχημένα.

Τι λέει; Ότι όποιος ονειρεύεται να σώσει τη χώρα, ας δοκιμάσει πρώτα τη τύχη του προεδρεύοντας σε μια συνέλευση της πολυκατοικίας του!

Ή αλλιώς, έξω απ’ το χορό, πολλά τραγούδια λέω... ή κάπως έτσι τέλος πάντων

Δεν πιστεύω να διαφωνεί κανείς με τα παραπάνω.

Με το κάθε αξίωμα, έρχονται και οι ανάλογες ευθύνες.

Και όμως, καθημερινά βλέπω ανθρώπους που κάνουν τα πάντα για να αποφύγουν την οποιαδήποτε ευθύνη ή πρωτοβουλία, την ίδια ώρα που στα της πολιτικής στάζουν φαρμάκι και χολή σε οποιαδήποτε κίνηση της κυβέρνησης, σωστή ή λάθος.

Και αυτό ισχύει ανέκαθεν, πόσο δε μάλλον σήμερα, που λόγω κρίσης και ανέχειας, χώρια το ίντερνετ, ο κάθε χλιμίτζουρας έχει και άποψη.

Εδώ βλέπουμε μέχρι και αγράμματους σκυλάδες, ή κάποιους χρόνια απολιτίκ αδιάφορους, που μέχρι πριν από λίγα χρόνια δεν ήξεραν ποιος είναι πρωθυπουργός, σήμερα να βγαίνουν στα ΜΜΕ ή στα social media, και να προσφέρουν πολιτικά μανιφέστα στη πλέμπα…

Κυρίως άρνησης και καταδίκης.

Σιγοντάροντας ως επί το πλείστον τους τραμπούκους που θέλουν να μας δέσουν χεροπόδαρα.

Έχοντας ζήσει πλέον δεκάδες χρόνια, θεωρώ τον εαυτό μου σχετικά έμπειρο στα της  ζωής, και στα της ανθρώπινης φύσης.

Και αυτό που έχω διαπιστώσει εδώ και πολλά τέρμινα είναι ότι ο μέσος άνθρωπος αποφεύγει πάση θυσία να αναλάβει ρόλο ευθύνης.

Πλην όμως, του αρέσει να κριτικάρει.

Η συντριπτική πλειοψηφία προτιμά να είναι μέλος της αγέλης, συνήθως «και με τον χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ», και να περιμένει στη γωνία να δει από πού θα φυσήξει ο άνεμος για να πάρει θέση στο τέλος, πάντα με τους νικητές.

Και αυτό ισχύει είτε μιλάμε για σχολικές καταστάσεις, είτε για τον στρατό, είτε για τον χώρο εργασίας, είτε για την πολιτική.

Μόνο που όλοι αυτοί οι ανάλατοι, οι μελάτοι, που δεν παίρνουν θέση, μη τυχόν και τους ζητηθούν ευθύνες, όταν πρόκειται για την πολιτική, εκεί μεταβάλλονται στους απόλυτους κήνσορες, που όλα τα σφάζουν και όλα τα μαχαιρώνουν,  και που για όλα έχουν λύσεις, πάντα εκ του ασφαλούς.

Αν ήταν… πρωθυπουργοί, τότε θα βλέπαμε, διατυμπανίζουν.

Πλην όμως, στον δικό τους χώρο δραστηριότητας προτιμούν να μένουν κάτω από το ραντάρ, χωρίς να προκαλούν κύματα, μη τυχόν και εντοπιστούν, και τους ζητηθεί να κάνουν κάτι.

Εκεί σηκώνουν ψηλά τα χέρια.

Ειδικά στο δημόσιο, αυτός είναι ο κανόνας   (όπως και η φανατική στήριξη του Σύριζα… που είναι η νέα μόδα).

Όλοι ξέρουμε ότι όποιος δουλεύει, αυτός κάνει και τα λάθη.

Πάντα όμως, ελάχιστοι είναι αυτοί που πραγματικά δουλεύουν, οπότε και στοχοποιούνται από την μάζα. Από τον πολτό…

Για τα λάθη τους.

Λάθη που οι κρυμμένοι ουδέποτε κάνουν, αφού ουδέποτε αναλαμβάνουν κάποια ευθύνη.

Πλην όμως περνάνε στη πούδρα.

Αφού είναι η μεγάλη πλειοψηφία…  και άρα έχουν αλληλοστήριξη.

Αποτελούν το λεγόμενο  άλας της γης!

Και είναι κρίμα, διότι για αυτόν ακριβώς τον λόγο καταντήσαμε να ασχολούνται με τα κοινά μόνο όσοι είναι πειραγμένοι, και έχουν κάποιο σύνδρομο αυτοπροβολής, ή κάποια εκ πεποιθήσεως λαμόγια, που μέσα από την ενασχόλησή τους με την πολιτική βρίσκουν τον εύκολο τρόπο να πλουτίσουν, και να παραγοντίσουν.

Να γίνουν μεγαλόσχημοι.

Και από κάτω τα χαϊβάνια να τους σιγοντάρουν.

Μέσα από την συλλογική τους ανασφάλεια…

Και όταν βρεθεί κάποιος  ξεχωριστός, που όντως θέλει να προσφέρει, χωρίς να χαϊδεύει αυτιά, διότι η προσφορά είναι πάντα ζήτημα ουσίας και όχι επικοινωνίας, τότε τον τρώει η μουρμούρα.

Γίνεται βορά στα τσακάλια.

Το διαπιστώνω καθημερινά.

Η άρνηση για την άρνηση είναι η συνηθέστερη αντίδραση των περισσοτέρων.

Η άσκηση αντιπολιτευτικής πολιτικής είναι ότι πιο εύκολο.

Τα δύσκολα έρχονται αν τυχόν αναλάβει κάποιος ευθύνες.

Και είναι ελάχιστοι αυτοί που τις αναλαμβάνουν.

Η πλειοψηφία προτιμά να ζει ανώνυμα μέσα στο μπούγιο, και σαν κάτι κομπλεξικά σκυλάκια του καναπέ, που και που να πετάγονται και να δαγκώνουν τις φτέρνες σου, πάντα μέσα από την θαλπωρή και την ασφάλεια της κυράτσας που τα κρατάει αγκαλιά.

Στην συγκεκριμένη περίπτωση, κυράτσα είναι η μάζα, και αγκαλιά είναι η ανωνυμία μέσα στο πλήθος των πολλών.

Τέτοιοι είμαστε δυστυχώς.

Και η πλούσια ιστορία μας έχει πολλά παραδείγματα για το πώς φάγαμε όλους όσοι ξεχώρισαν από τον σωρό.

Αναδεικνύοντας και χειροκροτώντας τους άλλους, τους λαοπλάνους απατεώνες.

Για αυτό, σπάνια λαμβάνω υπόψη τις κραυγές και τις κατάρες των πολλών, ούτε και έχω σε υπόληψη τους επαγγελματίες αρνητές, αφού γνωρίζω πολύ καλά, πως οι ίδιοι, αν τυχόν και αναλάμβαναν θέση ευθύνης, θα τα έκανα μαντάρα σε χρόνο ντε τε.

Άλλο η άρνηση, και άλλο η αποτελεσματικότητα.

Το πρώτο είναι το πιο εύκολο.

Το δεύτερο απαιτεί ειδικά ψυχικά και άλλα προσόντα, που αν όμως υπάρχουν, τότε  δεν ξοδεύονται στην άρνηση για την άρνηση…

Strange Attractor

ΥΓ- Είδα σήμερα στο διαδίκτυο ένα βίντεο του Χριστόδουλου Ξηρού, όπου καταγγέλλει τους πάντες και τα πάντα, ονειρευόμενος καταστάσεις Αλβανίας του Εμβέρ Χότζα.
Πόσο εύκολη τελικά είναι η ανέξοδη κριτική όταν είσαι απ έξω...
Και πόσο ωραία λογάκια μπορείς να λες περί ισότητας, αδελφοσύνης, κλπ;
Στο δια ταύτα όμως, όταν χρειαστεί να διοικήσεις έστω και ένα περίπτερο, τότε καταπίνεις τη γλώσσα σου, και γίνεσαι ρεαλιστής.