Κάλλιο μπομπότα και αξιοπρέπεια…

Οι Γερμανοί είναι η «χούντα» των καιρών μας.

Οι Γερμανοί, θέλω να πω, υπό την έννοια της θέσης της χώρας τους ως κυρίαρχης δύναμης στη σημερινή Ευρώπη.

Και όταν λέω «χούντα», όχι κατά κυριολεξία, αλλά ως το ιστορικό άλλοθι της εποχής, από αυτά που κατά καιρούς έχουμε τόσο ανάγκη για να κρύβουμε τις δικές μας ευθύνες.

Πώς είναι η Τουρκοκρατία, όποτε η συζήτηση φθάνει στο οδυνηρό ζήτημα της αποτυχίας μας να χτίσουμε θεσμούς;

Πώς είναι οι Αγγλοι, όταν συζητούμε για τον Εμφύλιο, ή οι Αμερικανοί, όταν η κουβέντα πηγαίνει στη δικτατορία και την τουρκική εισβολή στην Κύπρο;

Ετσι και στις μέρες μας, οσάκις τίθεται το υπαρξιακό ερώτημα του υπαρκτού Ελληνισμού, δηλαδή γιατί μας αμφισβητείται το «κεκτημένο» να μας χρηματοδοτούν τριάντα δισ. έλλειμμα κάθε χρόνο, τα ρίχνεις στους Γερμανούς και ξεμπέρδεψες.

Κάθε επαγγελματίας φίλος του λαού, είτε κάνει μονοήμερες εκδρομές στις Αλπεις για σκι είτε απολαμβάνει τις οκτακόσιες χιλιάδες του ασφαλιστικού συμβολαίου του, εφόσον πολιτεύεται στον «αντισυστημικό» χώρο, οφείλει να καταγγέλλει τη Γερμανία ως πηγή των δεινών του ευρωπαϊκού Νότου.

Από τις ναζιστικές στολές στα θεατρικά χάπενινγκ των απεργών της ΑΔΕΔΥ και τις υστερικές κορώνες του Καμμένου μέχρι την πλατφόρμα του Λαφαζάνη και τις ομιλίες του Αγίου Μεσογαίας, ο αντιγερμανισμός είναι must.

Στην περίπτωση του τελευταίου, αξίζει να σταθούμε λίγο περισσότερο, για τον λόγο ότι η ομιλία που εκφώνησε στον εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου είναι το αξιολογότερο δείγμα απροκάλυπτου αντιγερμανισμού, τουλάχιστον από αυτά που έχω υπ’ όψιν:

«Σήμερα γιορτάζουμε μια μέρα δόξας της ιστορίας μας, μια μέρα πανηγυρικής απόδειξης της ηρωικής ελληνικής ψυχής μας.

Ολοι τότε οι ισχυροί, Γερμανοί και Ιταλοί, εναντίον μας.

Οι γονείς μας φτωχοί, μικροί, αδύνατοι. Δυνατοί όμως στην ψυχή, μεγάλοι στα οράματα, πλούσιοι σε ιδανικά [...]

Και σήμερα η πατρίδα μας βρίσκεται σε ιδιότυπη εμπόλεμη κατάσταση και ζει σε κατοχή. Και αυτή τη φορά δυστυχώς γερμανική».

Ο Αγιος συνεχίζει με λίγες κουβέντες εν παρόδω για τις ευθύνες μας, «ξεγελαστήκαμε και παρασυρθήκαμε σε ανόητη ζωή», αλλά αμέσως επανέρχεται στο κύριο θέμα του, την υποδούλωση: «Αν συνεχίσουμε έτσι, σε λίγο θα τρώμε μπομπότα και κονσερβαρισμένες τροφές. Αν τα βρίσκουμε κι αυτά.

Η ελληνική σημαία δεν θα μονοπωλεί την κυριαρχία μας σε αυτόν τον τόπο. Κάποιες άλλες ξένες σημαίες θα θυμίζουν τα λάθη μας και την κατοχική μανία άλλων λαών» ―τους οποίους δεν κατονομάζει, αλλά όλοι καταλαβαίνουμε ποιους εννοεί, meine Damen und Herren.

Ακολουθεί ένα εθνεγερτήριο σάλπισμα για τη συσπείρωση των αντιμνημονιακών δυνάμεων, με στόχο ένα ηρωικό γιούργια προς το άγνωστο: «Δεν θέλουμε πολιτικούς που μόνο ψηφίζουν κατά παραγγελία νόμους.

Θέλουμε ανθρώπους να μας κυβερνήσουν, ίσως (sic) να μας διορθώσουν.

Οχι να μας τιμωρήσουν για τα δικά τους κυρίως λάθη. Τους θέλουμε να εκπροσωπούν τον λαό στους δανειστές, όχι το αντίστροφο.

Δεν αντέχουμε άλλες πολιτικές συμβιβασμού, γιατί η αξιοπρέπειά μας δεν επιδέχεται ούτε καθυστερήσεις ούτε και μισές λύσεις.

Δεν τους ψηφίσαμε για μας στύψουν στο όνομα της ευρωπαϊκής σκοπιμότητας ούτε για να αντικαταστήσουν την πίστη μας στον Τριαδικό Θεό με την υποτέλειά μας στη μνημονιακή τρόικα.

Δεν τους εκλέξαμε για να μας δέσουν σε ευρωπαϊκές χειροπέδες ούτε για να υπογράψουν τον υπαρκτικό εκφυλισμό μας, αλλά για να εκφράσουν τη δόξα του ιστορικού λαού μας.

Δεν τους ψηφίσαμε για να σώσουν το ευρώ, τους εξουσιοδοτήσαμε να σώσουν την ιστορία μας, τη ζωή μας».

Συνεχίζει πάντα στο ίδιο πνεύμα αντιευρωπαϊσμού που μασκαρεύεται σε λεβεντιά. Εξαίρει το παράδειγμα των Γλέζου και Σάντα, ώστε να υποβάλει στο ακροατήριό του την ιδέα της νέας κατοχής και έτσι φθάνει στο κρεσέντο: «Θέλουμε πολιτικούς που να πούνε ΟΧΙ στην τρόικα και να δείξουν τι σημαίνει ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ σε όλον τον κόσμο. Θέλουμε οδηγούς σε μια έξοδο ελεύθερων πολιορκημένων για να κατεβάσουμε κάθε ξενική σημαία από την Ακρόπολη της ιστορίας, του τόπου και του πολιτισμού μας». Καταλήγει, δε, με την αξιομνημόνευτο φράση σύνθημα, την οποία και χρησιμοποιώ στον τίτλο: «Η μπομπότα με αξιοπρέπεια αξίζει περισσότερο από το σουβλάκι με υποτέλεια». (Μπορεί. Αλλά ποιο από τα δύο είναι πιο νόστιμο; Δεν μας το λέει ο Αγιος...)

Για να έχουμε μια ιδέα του μέτρου με το οποίο μπορεί να κριθεί η σοβαρότητα των απόψεων του Αγίου Μεσογαίας, θυμίζω απλώς ότι η ομιλία εκφωνείται την ημέρα που τα τανκς (αυτά που αγόρασαν για λογαριασμό μας ο Κάντας και οι φίλοι του...) παρελαύνουν στη Θεσσαλονίκη με τράκα καύσιμα.

Δεν είναι συμπτωματικό ότι τέτοιες θέσεις εκφράζονται από τον συγκεκριμένο μητροπολίτη.

Στο όχι και πολύ μακρινό παρελθόν, ήταν ο ίδιος που συνέπλευσε ανοιχτά με τις αντιστασιακές δυνάμεις στην «εξέγερση» της Κερατέας.

Προσπαθεί να είναι αρεστός σε όλους τους κύκλους, διότι και αυτός, με τον τρόπο του, πολιτεύεται: αποβλέπει να διαδεχθεί τον Ιερώνυμο στην Αρχιεπισκοπή.

Για τον λόγο αυτό, όποτε του παρέχεται η ευκαιρία, σπεύδει να προβάρει τα περίφημα εκείνα «φλογισμένα ράσα» του Μακαριστού.

Κανείς δεν χάνει όταν ποντάρει στο συμπλεγματικό παράπονο του πάντα αδικημένου Ελληνα, το οποίο διαιωνίζει η εθνική ιδεολογία που κληρονομήσαμε κατευθείαν από τον 19ο αιώνα.

Εκεί, στην κοίτη του σύγχρονου αντιευρωπαϊσμού, που εκφράζεται και ως αντιγερμανισμός, συναντώνται όλα τα ρεύματα της εθνικής περηφάνιας μας, είτε αριστερής και εαμογενούς είτε παραδοσιακά δεξιάς.

Ο αντιγερμανισμός είναι η αντισυστημική μόδα του καιρού μας, όπως ήταν κάποτε ο εξίσου ρηχός και άκριτος αντιαμερικανισμός.

Οπότε, αν ξαφνικά πέφτουν και καμιά εξηνταριά σφαίρες από καλάσνικοφ στο σπίτι του Γερμανού πρεσβευτή, εμείς ας μην πέφτουμε από τα σύννεφα...

Στέφανος Κασιμάτης

Καθημερινή