Που είναι το κράτος; Νάτο…

Πήγα σήμερα το πρωί για καφέ με έναν φίλο μου εφοριακό.

Και τα όσα μου είπε μου χάλασαν τη μέρα…

Όχι ότι δεν τα φανταζόμουν, αλλά όσο να’ ναι, άλλο να τα υποψιάζεσαι, και άλλο να τα ακούς από πρώτο χέρι.

Μου μίλησε για το καθεστώς που επικρατούσε τόσα χρόνια στις διάφορες εφορίες.

Ένα καθεστώς που σήμερα έχει αλλάξει, αν και είναι άγνωστο το κατά πόσο η αλλαγή αυτή θα αντέξει, και δεν θα πέσουμε και πάλι στις παλιές καλές ελληνικές συνήθειες.

Πάγια άποψή μου είναι ότι γνωρίζοντας το (ελληνικό) δημόσιο, σιχάθηκα τον άνθρωπο.

Και έχω γράψει ουκ ολίγα περί αυτού.

Με βάση όμως όλα αυτά που άκουσα σήμερα, η λέξη σιχασιά θα πρέπει να αντικατασταθεί με το μίσος.

Διότι αν ένα μόνο μέρος των λεγομένων του φίλου μου είναι αλήθεια, τότε το όλο σύστημα θα πρέπει να διαλυθεί συθέμελα, και να ξαναστηθεί εκ του μηδενός, με εντελώς διαφορετικούς κανόνες.

Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, αλλά θα αρκεστώ απλά σε αυτό που μου είπε για το  πως στελεχώνονταν επί δεκαετίες ο κλάδος των ελεγκτών στις εφορίες, αυτός δηλαδή που έχει την αρμοδιότητα να ελέγχει και να κλείνει τα βιβλία των ελεύθερων επαγγελματιών.

Και η στελέχωσή του οποίου είναι λογικό να έχει κάνει τους ιδιώτες να μισούν το κράτος, το οποίο για αυτούς εκπροσωπούνταν από τα εν λόγω τσακάλια (ελεγκτές).

Τους λεγόμενους «Ράμπο»… χα χα χα,  ή κοινώς γυπαετούς.

Με αποτέλεσμα οι ελεύθεροι επαγγελματίες να θεωρούν (πολύ λογικά) την φοροδιαφυγή ως τη μόνη μορφή άμυνας, εξ ου και  το σημερινό μας χάλι.

Όπως λοιπόν μου είπε ο φίλος μου, κάτι που ήταν γνωστό σε όλους όσοι είχαν σχέση με την εφορία, ελεγκτές βαφτίζονταν τα διάφορα κομματόσκυλα, τα λαμόγια, και οι επιτήδειοι, ασχέτως προσόντων, αφού οι περισσότεροι ήταν μεταταγέντες από άλλες υπηρεσίες με ειδικότητα τραπεζοκόμου, οδηγού, τραυματιοφορέα κλπ, που γνωρίζοντας τα χρηματικά οφέλη των ελεγκτών, χτυπούσαν τηλέφωνο στον κομματάρχη τους, ή στον βουλευτή τους, και τσουπ… να η μετάταξη, και να η ειδικότητα.

Και να το μαύρο χρήμα από στυγνούς εκβιασμούς, που όμως επί δεκαετίες ολάκερες θεωρούνταν δεδομένο.

Άτομα χωρίς καμιά τεχνική γνώση (κυρίως απόφοιτοι δημοτικού και γυμνασίου) που όμως είχαν στη διάθεσή τους το απόλυτο εκβιαστικό όπλο, με το οποίο αποκτούσαν τα εξοχικά τους, τα κότερά τους, κλπ κλπ.

Και αν ποτέ κανένας γραφικός προϊστάμενος τολμούσε να τους ελέγξει (λέμε τώρα), αμέσως έπαιρναν φωτιά τα τηλέφωνα για «τα δικά μας παιδιά»!

Και μάλιστα ήταν όλοι ευχαριστημένοι, διότι το χρήμα μοιράζονταν και προς τα πάνω.

Θυμήθηκα και μια εκπομπή του Ζούγκλα κάποτε, που ανέφερε τα τιμολόγια για το πόσο κόστιζε η κάθε θέση διευθυντή σε ΔΟΥ με βάση την τοποθεσία της, και άρα τον μπουλκουμέ.

Όπως επίσης θυμάμαι πριν από 20 χρόνια που συνάντησα τυχαία έναν παλιό μου συμμαθητή, ο οποίος γέλασε όταν του είπα ότι σπούδασα, απέκτησα μεταπτυχιακό, και έβγαζα 140.000 δρχ. αφού αυτός, χωρίς πανεπιστήμια και σαχλαμάρες, «τρούπωσε» οδηγός στο ΣΔΟΕ, και έβγαζε τα τριπλάσια για την πλάκα του, συνοδεύοντας τα κλιμάκια στους «ελέγχους» τους στα νυχτερινά κέντρα. Και εκτός από το μπαξίσι, είχε, λέει, μερίδιο και στα μωρά που τους πλάσαραν οι επιχειρηματίες της νύχτας….

Μαλάκα με ανέβαζε, κορόιδο με κατέβαζε…

Ακόμη θυμάμαι την περιφρόνησή του.

Και όλο αυτός ο χορός του μαύρου χρήματος είχε και την πολιτική κάλυψη της εκάστοτε ανώτατης ηγεσίας, αφού το σύνθημα ήταν να κινείται το χρήμα, να υπάρχει επιχειρηματικότητα, και ποιος τα χέζει τα φορολογικά έσοδα, αφού έτσι κι αλλιώς από τον ΦΠΑ θα σωθούμε;

Εφόσον υπήρχε ο άφθονος και ανεξέλεγκτος εξωτερικός δανεισμός για να ζούμε το όνειρο ως χώρα, τι τους θέλουμε τους ορθολογικούς φορολογικούς ελέγχους;

Αυτή ήταν η γραμμή από πάνω.

Και έτσι, οι εφοριακοί πλούτιζαν, οι επιχειρηματίες έκαναν τη δουλειά τους, και η χώρα προχωρούσε περήφανη με δανεικά και αγύριστα.

Και με μπόνους ότι το χρήμα έκανε κύκλους και κυκλοφορούσε…

Και σήμερα που στέρεψε η κάνουλα του δανεισμού, που είδαμε κατάματα την άβυσσο, και που η νυν πολιτική μας ηγεσία αποφάσισε επιτέλους να βάλει κανόνες (έστω με το πιστόλι στον κρόταφο) και να σταματήσει το … μέλι, τι βλέπουμε;

Οι εφοριακοί να είναι κι αυτοί απλοί δημόσιοι υπάλληλοι των 1.300 ευρώ (μικτά) τον μήνα, και οι ελεύθεροι επαγγελματίες να έχουν καταρρεύσει κυριολεκτικά, αφού το να διατηρείς κατάστημα ή επιχείρηση, και παράλληλα να πληρώνεις φόρους, εισφορές, τέλη, κλπ δεν λέει…

Αποδεικνύοντας πασιφανώς και φωτοφανώς την φούσκα στην οποία όλοι ζούσαμε εν πλήρη γνώσει μας.

Αυτήν που ήθελε κάποιους τενεκέδες δημοσίους υπαλλήλους με Μερσεντές και εξοχικά, και πάρα πολλούς μαγαζάτορες, εμπόρους, και άλλους υπηρέτες της ιδιωτικής πρωτοβουλίας με κότερα, με πισίνες, με κούτες τα κοχίμπας, και με γαμήλια ταξίδια στις Μπαχάμες.

Και με την έγκριση του κράτους παρακαλώ.

Αυτό το οποίο όλοι ψάχνουμε ωρυόμενοι «που είναι το κράτος» όταν πιάσουμε φωτιά, ή μας διαρρήξουν το διαμέρισμα, χωρίς όμως ποτέ να συμφωνούμε στο να πληρώνουμε φόρους.

Τουρλουμπούκι αλα Γκρέκα….

Ας ελπίσουμε πως μέσα από αυτό το στραπάτσο η χώρα θα ξαναγεννηθεί, αν και προσωπικά πιστεύω πως θα χρειαστεί να μεσολαβήσουν τουλάχιστον μια δυο γενιές, μέχρι να φτάσουμε στο σημείο να θεωρούμε την φορολόγηση ως απαραίτητη προϋπόθεση ενός σύγχρονου κράτους, και όχι σαν το «καμτσίκι του δυνάστη» που λένε και οι συνιστώσες, και που διαβάζω στο ΧΩΝΙ.

Εκτός και αν μεσολαβήσει κανένας Τσίπρας, ο οποίος ως γνήσιος «αριστερός» λέει όχι (!!!!!) στους φόρους και τα χαράτσια, και πάμε πίσω κανέναν αιώνα…

Και ζήσουμε το όνειρο του Αλέξη!

Η χαρά του απατεώνα, του κομματόσκυλου,  και του φοροφυγά δηλαδή.

Strange Attractor