Λαϊκισμός και υποκρισία…

Έχει, στ’ αλήθεια, ενδιαφέρον να αναρωτηθούμε γιατί απουσίασαν από την τελετή ανάληψης της προεδρίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης από τη χώρα μας ο Τσίπρας και ο Κουβέλης;

Νομίζω ναι, διότι από τον πρώτο διαφαίνεται η ανερμάτιστη πολιτική του και από τον δεύτερο η προσωπική τακτική, δίχως πολιτικό υπόβαθρο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δήλωσε αμήχανα πως δεν συμφωνεί με τις προτεραιότητες που θέτει η ελληνική προεδρία, ενώ την ίδια στιγμή στελέχη του χαρακτήριζαν «φιέστα και επικοινωνιακό κόλπο» τη θεσμοθετημένη τελετή.

Κατανοητή η προσπάθεια του Τσίπρα να συγκεράσει απόψεις που εκφράζονται από πασόκους παλαιάς κοπής και νέας ιδεολογίας, νεοκομμουνιστές στις παρυφές της σοβαρότητας και κάποιους φιλοευρωπαϊστές που απέμειναν.

Ωστόσο ο ίδιος είναι και υποψήφιος για την προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενός θεσμού που ακριβώς έχει δημιουργήσει την εκ περιτροπής προεδρία των κρατών, δίνοντας την πρωτοβουλία στις κυβερνήσεις να κανονίζουν την ατζέντα.

Θα περίμενε κανείς από τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης να λησμονήσει έστω για λίγο τον σύμφυτο λαϊκισμό του, να κινηθεί, όπως όλοι οι ευρωπαίοι ομόλογοί του σε παρόμοιες περιστάσεις: Να δηλώσει παρών, να ζητήσει συναντήσεις στις αίθουσες του Ζαππείου, του Μεγάρου ή όπου αλλού με τους ευρωπαίους ηγέτες, με τα μέλη του Κολεγίου των Επιτρόπων, να διατυπώσει αντιρρήσεις, να προωθήσει θέματα, να αφήσει με αυτό τον τρόπο το αποτύπωμά του στην προσπάθεια της χώρας.

Να τους πείσει ότι θέλει μια καλύτερη Ευρώπη κι όχι να τους αποδείξει έμπρακτα ότι περιφρονεί τους ευρωπαϊκούς θεσμούς.

Θα περίμενε κανείς έναν πολιτικό κοσμοπολιτισμό.

Κινήσεις επί της ουσίας πολιτικές.

Λησμόνησα όμως ότι μιλάμε για τον Τσίπρα και το ιδεολογικό μωσαϊκό του ΣΥΡΙΖΑ.

Τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ ακολούθησε έπειτα από λίγο ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ Φώτης Κουβέλης.

Εδώ πλέον το δούλεμα, είναι πασιφανές, διότι δεν πρόβαλε σαν δικαιολογία της απουσίας του ούτε καν το «πολιτικό» πρόσχημα του ΣΥΡΙΖΑ.

Με μια πρόφαση που υποτιμά τον ίδιο και τη νοημοσύνη όλων μας, για μια εκδήλωση που ήταν προγραμματισμένη εδώ και χρόνια (« Ο κ. Κουβέλης δεν θα παραστεί λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων εκτός Αττικής…»), συντόνισε τον βηματισμό του με τον Τσίπρα και τον Καμμένο, στέλνοντας στη θέση του το παιδί για όλες τις δουλειές, τον Χατζησωκράτη.

Αλλά και για μην ξεχάσει το προσφιλές του σπορ «πατάω σε δυο βάρκες», εξέδωσε ανακοίνωση που αρχίζει έτσι: «Η ελληνική Προεδρία καλείται να αποδείξει ότι παρά τις δυσκολίες της οικονομικής κρίσης, η χώρα μπορεί να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στα ευρωπαϊκά ζητήματα…».

Και τελειώνει έτσι: «Χαιρετίζουμε την ελληνική Προεδρία και παρεμβαίνουμε με προτάσεις συμβάλλοντας στην επιτυχία της.».

Χαιρετίζουμε, θα συμβάλλουμε στην επιτυχία σας, αλλά σας γυρίζω την πλάτη!

Άλλοι θα πουν αυτή τη στάση υποκριτική, άλλοι θα την αποδώσουν στις μελλοντικές προσωπικές πολιτικές του βλέψεις, άλλοι για φοβικό σύνδρομο, άλλοι για αρραβώνα με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Μπορεί να συμβαίνει κάτι από αυτά ή και όλα μαζί.

Εκείνο, το αδιαμφισβήτητο, που όλοι βλέπουν είναι ότι ο Κουβέλης και η ομάδα του, αφήνουν εδώ και καιρό πλέον, έναν φορέα της Ανανεωτικής Αριστεράς, που κάποτε ήταν η ελπίδα και το καμάρι χιλιάδων δημοκρατών αριστερών, να φυλλορροεί, να σβήνει μέσα σε επαναλαμβανόμενες παλινωδίες και-δυστυχώς-σε αδιάντροπα ψεύδη.

Κώστας Ρεσβάνης

Protagon