Ο λαός που κοιτούσε τις κατσίκες… στον καθρέφτη!

Παλιό, αλλά ελαφρώς διαχρονικό…

Από τις αρχές του περασμένου αιώνα οι Ηνωμένες Πολιτείες κατάφεραν να εξελιχθούν οικονομικά κυριαρχώντας  σε ολόκληρο σχεδόν το πλανήτη. Από το τέλος του Β`ΠΠ και μετά, η επικράτησή της Αμερικής  έγινε πλήρης.

Ο ψυχρός πόλεμος ανάγκασε πολλούς, ακόμη και τους «εχθρούς» της, να συνταχθούν μαζί της, για το φόβο των «μπολσεβίκων» Ιουδαίων.

 Όταν η ΕΣΣΔ κατέρρευσε σαν τραπουλόχαρτο, ζήσαμε και ζούμε την Pax Americana. Ακόμη και η άλλοτε κυρίαρχος των θαλασσών και των ηπείρων, η Μεγάλη Βρετανία, κατάντησε σκυλάκι στη αγκαλιά της.

Πόσο δε μάλλον η Ελλαδίτσα μας…

Παρά την επιφανειακή όμως ταύτιση απόψεων και συμφερόντων, η συγκεκριμένη  Pax όπως και άλλες πριν από αυτήν, χαρακτηρίζεται από λυκοφιλίες. Τα συμφέροντα είναι πολλά και ακόμη πιο πολλά είναι τα λεφτά.

Η Γερμανία που θέλει κυρίαρχο ρόλο στην Ευρώπη, αυτή τη φορά οικονομικό.

Η Γαλλία που αναπολεί τις χαμένες της Βερσαλλίες.

Η Αγγλία, το ίδιο.

Η Ρωσία, που είναι θέμα χρόνου να ξανασταθεί στα πόδια της και να απειλήσει ευθέως τους γιάνκηδες.

Σε άλλες περιοχές έχουμε τη Κϊνα, που αναπτύσσεται με αστρονομικούς ρυθμούς και που έχει βλέψεις παγκόσμιας κυριαρχίας σε λίγα χρόνια από σήμερα.

Οι περιφερειακές οικονομικές δυνάμεις, όπως η Βραζιλία, η Ινδία, ακόμη και η Τουρκία… και πολλοί άλλοι.

Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, οι κόντρες μεταξύ ΗΠΑ και Γερμανίας καλά κρατούν. Και αυτό είναι το σημείο στο οποίο θα πρέπει να επικεντρωθούμε ως Έλληνες. Δεν συμφέρει στην Αμερική μια πραγματικά ισχυρή Ευρώπη.

Δεν τη συμφέρει ένα δυνατό ευρώ.

Και επειδή δεν της είναι πολύ εύκολο να πλήξει τη μεγαλύτερη δύναμη της ΕΕ που είναι η Γερμανία, αρχίζει από τον πλέον αδύναμο κρίκο. Δηλαδή εμάς. Άλλοτε παίζοντας με τους φόβους και τις προκαταλήψεις μας με τη Τουρκία, άλλοτε με τις σαχλαμάρες των  Σκοπίων, και άλλοτε με Τσαμουριές και λοιπές μακακίες.

Πίσω όμως από όλα αυτά κρύβεται το Αιγαίο. Πετρέλαιο, όσμιο και ποιος ξέρει τι άλλο.

Που σε λίγα μόλις χρόνια θα είναι πολύτιμα.

Κυρίως για τις ΗΠΑ, που θέλουν να συνεχίσουν την «ιμπεριαλιστική» τους παρουσία όσο το δυνατόν περισσότερο.

Χωρίς να χρειάζεται να είναι κανείς διεθνολόγος ή έστω αστρολόγος… εύκολα μπορεί να καταλάβει πως το πολιτικό παιχνίδι στην Ελλάδα παίζεται από μίσθαρνους των πετρελαϊκών κολοσσών.

Ο κάθε πολιτικός και πολιτικάντης που ασέλγησε με τον τρόπο του επάνω μας, ήταν και είναι τσιράκι, αν όχι πράκτορας, των μεγάλων διεθνών ενεργειακών συμφερόντων.

Άλλοτε με τα τάνκς και άλλοτε με τις κάλπες. 

Και μέσα στο γενικότερο γεωπολιτικό σκάκι, το πιόνι που λέγεται Ελλάδα θα κληθεί οσονούπω να παίξει κάποιον αρκετά σημαντικό ρόλο, στο τομέα της ενέργειας.

Όλα τα άλλα είναι «για να λέγαμε»…

Πως λοιπόν μπορεί να πατηθεί η χώρα μας;

Τους ηγέτες της τους ελέγχουμε μια χαρά. Τι μένει;

Ο περίεργος λαός της.

Τι κάνουμε;

Τα πραξικοπήματα και οι πόλεμοι είναι αναχρονιστικές μέθοδοι μιας άλλης εποχής.

Σήμερα χρησιμοποιούμε τακτικές πολιτικού και οικονομικού μάρκετινγκ. Ακόμη και ψυχολογικές επιχειρήσεις.

Και δεν χρειάζονται ούτε μηχανές οργόνης, ούτε chemical trails, ούτε «άνδρες με τα μαύρα». Αρκεί το χαζοκούτι.

Στην αρχή τους αποχαυνώνουμε με Ρούλα Κορομηλά και Ιωάννα Κουταλίδου, με διακοποδάνεια και με Καγιέν, στη συνέχεια τους πνίγουμε στις μοντέλες και στους ντιντίδες, τους αποφλοιώνουμε πνευματικά, τους κάνουμε να νομίζουν πως είναι αετοί ενώ παραμένουν τσίχλες, και στη συνέχεια, πάνω που έχουν ζαλιστεί για τα καλά, τους βαράμε στο κεφάλι.

Η κατραπακιά που ήταν μεθοδευμένη από χρόνια, έρχεται μέσω του ΔΝΤ, και μεταφράζεται σε χρεοκοπία, λιτότητα, απολύσεις, ακρίβεια, και γενικά φόβο… και από κει πάν` κι` άλλοι.

Ο φόβος είναι το καλύτερο μέσο ελέγχου των ανθρώπων.

Μεγαλοφυές όμως ε;

Και όλα αυτά γιατί; Μα για τα πετρέλαια που λέγαμε.

Και κάτσε εσύ να αναρωτιέσαι τις πταίει; Ο ΚΚ η ο ΓΑΠ;

Ο Γιακουμάτος και ο Ρουσσόπουλος ή ο Παπαντωνίου και ο Λοβέρδος;

Μήπως δεν φταίει κανένας τους;

Μήπως απλά έπαιξαν τον νομοτελειακό τους ρόλο, άκοντες ή εκόντες, αγόμενοι και φερόμενοι από κάποιες μεγαλύτερες δυνάμεις που ούτε οι ίδιοι δεν ήξεραν ή δεν ήθελαν να μάθουν; Αρκεί να πέφτει το μπακίρι κάθε τόσο.

Ή μήπως φταίμε εμείς που βλέπαμε τις αγελάδες να περνάνε, και που αντί να κοιτάξουμε να ανασκουμπωθούμε, να αναπτυχθούμε,   αφήσαμε τους πολιτικάντηδες να μας πλασάρουν χάντρες και … παπάκια, λικνιζόμενοι υπό τους ήχους της Βανδή;

Αντί να αντιμετωπίσουμε το θηρίο στα ίσα, απλά κοιτούσαμε τις κατσίκες στα μάτια.

Και όπως αποδείχθηκε οδυνηρά, οι κατσίκες ήμασταν εμείς.

Στον καθρέφτη κοιτούσαμε όλα αυτά τα χρόνια.

Καληνύχτα μας και όνειρα γλυκά.

Strange Attractor

Antinews