Ο Κλούνεϊ, τα «Ελγίνεια», και η νεοελληνική φαιδρότητα…

Ο Κλούνεϊ, πασίγνωστος σταρ, τα «Ελγίνεια» πασίγνωστα μάρμαρα.

Ε,  άμα συνδυάσεις τις δηλώσεις του πρώτου για τα δεύτερα με την επίσημη ελληνική αντίδραση… να τη και η Φαιδρότητα!

Σχεδόν όλοι είδαμε και ακούσαμε τον ηθοποιό,  ο οποίος σε συνέντευξη τύπου ρωτήθηκε  από ελληνίδα δημοσιογράφο για το αίτημα επιστροφής των μαρμάρων από το βρετανικό μουσείο στην Αθήνα και ποια είναι η θέση του επ’ αυτού.

Ο ίδιος αμήχανος, χαζογελώντας, δείχνοντας ανίδεος για το θέμα, απάντησε ότι «θα ήταν καλή ιδέα» και κάνα δυο συμβατικές, αόριστες ευγενικές κουβέντες, νοιώθοντας εμφανώς άβολα για την ελλιπή γνώση της υπόθεσης.

Βλέπετε, εκτός από τα λόγια καθαυτά, είναι και η άτιμη «γλώσσα του σώματος» που δεν κρύβεται με τίποτα!

Ε, τι ήταν να το ξεστομίσει! Εθνικοί, απανωτοί οργασμοί!

Επανάληψη της «ηρωικής» σκηνής, σχόλια διθυραμβικά για την «ιστορική» δήλωση του «φιλέλληνα», εθνική συγκίνηση και ανάταση, παρ’ ολίγο συνεχιστής του Μεγαλέξανδρου…

Άσε δε οι πολλές ντόπιες, τσιμπημένες με τον ωραίο γκόμενο (μη ξεχνιόμαστε!), που απέκτησαν ξαφνικά και σούπερ πατριωτικό άλλοθι για τη φαντασίωσή τους! Άλλο να σε φτιάχνει ένας απλά σέξι, κι άλλο αυτός ο σέξι να είναι και φαν των αρχαιοτήτων σου… ο οργασμός αποκτά εθνικό «βάθος και πλάτος», συν τους συνειρμούς με αρχαιοπρεπείς, οργιώδεις, μυστηριακές τελετές!

Και μέσα σε όλον αυτόν τον ορυμαγδό και το… αποκορύφωμα: Ο υπουργός Πολιτισμού έστειλε προσωπική συγχαρητήρια επιστολή στον σταρ, ευχαριστώντας τον μέχρι δακρύων για την περιβόητη δήλωση και καλώντας τον για φιλοξενία και ξενάγηση στη μουσείο της Ακρόπολης!

Μάλιστα!

Ο Κλούνεϊ φυσικά μόλις την έλαβε, κατουρήθηκε από τη χαρά του και δεν βλέπει την ώρα για το ταξίδι και την ξενάγηση… στο μεταξύ φρόντισε να ξεφυλλίσει καμιά φυλλάδα για να μάθει τα σχετικά, μη τον ξαναπιάσουν εξ απροόπτου.

Όσο κρατάω, με μεγάλη δυσκολία είναι αλήθεια, ακόμα «σώας τας φρένας» θέλω να ρωτήσω: Βρε σεις, δημοσιογράφοι και πολιτικοί, το χάσατε εντελώς; Ντιπ για ντιπ; Τι υπερβολή,τι γραφικότητα,τι φαιδρότητα είναι αυτή;

Εντάξει, ο άνθρωπος είναι ευγενής, είναι και ευαισθητοποιημένος γενικά, του έκανε ξαφνικά μια ελληνίδα δημοσιογράφος το σχετικό ερώτημα και απάντησε «θα ήταν καλή ιδέα».

Το πόσο αμήχανα και άβολα ένιωθε για την άγνοιά του, το κατάλαβε μέχρι και η 10χρονη ανεψιά μου.

Τι περιμένατε δηλαδή να απαντήσει, πέραν του προφανούς, τη δεδομένη στιγμή στην ελληνίδα; «Να σας φέρω ένα καφέ», όπως στη διαφήμιση; 

Και ήταν όλο αυτό, σοβαρή αιτία για να γίνει τέτοιος ντόρος;

Υπουργικές επιστολές, προσκλήσεις, μετάνοιες, ύμνοι…

Έχω πειστεί απόλυτα πλέον ότι το περίφημο «παν μέτρον άριστον», ΔΕΝ ξεκίνησε από εδώ, ΔΕΝ ειπώθηκε από ελληνικά χείλη, πρόκειται για παραχάραξη της ιστορίας!

Και αφού μιλάμε για ιστορία και αρχαία μάρμαρα, με την ευκαιρία να πούμε δυο σοβαρές κουβέντες, γιατί η υπόθεση της «επιστροφής των κλεμμένων μαρμάρων» μας έχει στοιχειώσει από εποχής της αείμνηστης Μελίνας και κάθε λίγο με σοβαρές ή φαιδρές (καλή ώρα!) αφορμές επανέρχεται.

Κατ’ αρχήν να πούμε ότι πρόκειται για καθαρή κλοπή, είναι βεβαιωμένο ιστορικά, όσα «χαρτιά» κι αν επικαλούνται οι βρετανοί.

Το ότι εμείς ως κάτοχοι τα διεκδικούμε, απολύτως θεμιτό κι όλο το δίκιο με το μέρος μας. Από αυτό το λογικό σημείο όμως, μέχρι το σημείο να αποτελεί η εν λόγω «διεκδίκηση» εθνικό πρωταρχικό στόχο, επαναλαμβανόμενο με γραφικές αφορμές και γελοίες κορώνες και να καπελώνει οτιδήποτε άλλο, ρεαλιστικό και ουσιώδες στον πολιτιστικό τομέα… ειλικρινά, πάει πολύ!

Έχεις την αίσθηση ότι κάθε Υπουργός Πολιτισμού έχει υποχρέωση κάποια στιγμή στη διάρκεια της θητείας του, να «ανακινεί» το θέμα επιστροφής των μαρμάρων, να «διαπληκτίζεται» κομψά αλλά ανυποχώρητα με τους «κλέφτες» βρετανούς, να ανταλλάσσει τσαμπουκαλίδικες δηλώσεις, θεωρώντας ότι πράττει το μέγιστο για να δικαιώσει τους υψηλούς του πολιτιστικούς στόχους!

Τι κι αν οι εδώ αρχαιότητες και μνημεία έχουν το μαύρο τους το χάλι και κάποιες ούτε καν πρόσβαση…

Τι κι αν τα υπάρχοντα μουσεία υπολειτουργούν και ρημάζουν χωρίς πόρους και προσωπικό… αν τα κονδύλια για τον πολιτισμό βρίσκονται ελάχιστα πάνω από το μηδέν… αν οι πολίτες της χώρας και ειδικά οι νέοι αγνοούν στοιχειώδη πολιτιστικά αγαθά της… αν το βιβλίο προκαλεί ένα περίεργο είδος αλλεργίας… αν η τέχνη αγκομαχεί να επιβιώσει…

Κι ας μη μιλήσουμε για τον «πολιτισμό της καθημερινότητας», με τη γαϊδουριά σήμα κατατεθέν, το απλό «ευχαριστώ» υπό εξαφάνιση, τον σεβασμό μόνο σαν λήμμα στο λεξικό, την αντιμετώπιση οποιουδήποτε «διαφορετικού» ως εχθρού…

Τι είναι όμως όλες αυτές οι… μπανάλ λεπτομέρειες, μπροστά στον μεγαλεπήβολο στόχο της επιστροφής των μαρμάρων στο «σπίτι» τους, για έναν υπουργό Πολιτισμού!

Που αν τα έρμα τα μάρμαρα, γνώριζαν την ποιότητα και τον πολιτισμό των κατόχων τους, θα έπαιρναν δρόμο μόνα τους από ντροπή και οργή συνάμα!

Και αναρωτιέμαι ειλικρινά, γιατί λυσσάξαμε πια τόσο για την περιβόητη «επιστροφή»;

Ολόκληρη η παγκόσμια κοινότητα γνωρίζει πλέον πολύ καλά (και σ’ αυτό συνέβαλε καθοριστικά η Μελίνα) για την ελληνική καταγωγή των συγκεκριμένων αρχαιοτήτων, τον τρόπο που αποκτήθηκαν από τους βρετανούς και εκτίθενται με την ταυτότητά τους, στην πιο περίοπτη θέση ενός από τα μεγαλύτερα μουσεία του κόσμου που επισκέπτονται εκατομμύρια άνθρωποι!

Ως ελληνίδα, μη κομπλεξική, νιώθω περήφανη για αυτό, γιατί θεωρώ ότι κάποια πολιτιστικά αγαθά μοναδικής αξίας, σαν τα ελληνικά, ανήκουν καθολικά στην ανθρωπότητα.

Γιατί ακόμα θεωρώ ότι αυτά αποτελούν τον καλύτερο πρεσβευτή της Ελλάδας και του αρχαίου πολιτισμού της και μακάρι να ήταν εφικτό να ταξίδευαν σε όλα τα μεγάλα μουσεία του κόσμου.

Ναι, ναι ξέρω… θα μου πείτε για τα «διαφυγόντα» τουριστικά κέρδη.

Ε, ας αφήσουμε τότε τις υποκρισίες και τα κροκοδείλια δάκρυα για τη «κλεμμένη εθνική κληρονομιά» κι ας μιλάμε για την ταμπακέρα.

Κι άντε να υποθέσουμε ότι οι βρετανοί μπούχτισαν με τη κλάψα μας και τα «ελγίνεια» επιστρέφουν. Και λοιπόν;

Είναι οι μόνες αρχαιότητες και θησαυροί που κλάπηκαν;

Τόσοι κατακτητές που πέρασαν από δω σε τόσους αιώνες, δεν πήραν τίποτα;

Δεν υπάρχουν ελληνικά εκθέματα σε άλλα σημεία της γης;

Ο Έλγιν ήταν ο ΜΟΝΟΣ κλέφτης και έχουμε εστιάσει αποκλειστικά στα δικά του κλοπιμαία;

Ή θα επιδοθούμε ως δαιμόνιοι ντεντέκτιβ σε παγκόσμιες έρευνες ώστε να εντοπίσουμε ΟΛΑ τα κλεμμένα και να τα φέρουμε στο «σπίτι», γιατί ΜΟΝΟ αυτό δικαιούται να καρπώνεται το αντίτιμο από την έκθεσή τους;

Ειλικρινά το λέω: Αν ήμουν άγαλμα σ’ αυτό τον τόπο της «φαιδράς πορτοκαλέας», παρόλη την άκαμπτη σταθερότητα της διαχρονικής κατασκευής μου, θα είχα μαζέψει τα μπογαλάκια μου και… όπου φύγει –φύγει!

Πίτσα Στασινοπούλου

Κουλτουρόσουπα