Πού το πάει ο Σαμαράς; (μια θεωρία, αλλά όχι συνωμοσίας).

Μερικές φορές, βλέπεις ορισμένα πράγματα πώς εξελίσσονται λίγο ή πολύ καιρό μετά από κάποια γεγονότα που σε είχαν οδηγήσει σε ορισμένα συμπεράσματα, κι αυτό είναι κάτι που σε αναγκάζει να τα αναθεωρήσεις.

Ή έστω να αναζητήσεις εναλλακτικές ερμηνείες.

Ο Σαμαράς και η τακτική που ακολουθεί (ή δεν ακολουθεί) σε πολλά ζητήματα είναι μία χαρακτηριστική περίπτωση, κάτι που το έχουμε αναφέρει και παλιότερα.

Συχνά δείχνει να τρέχει πίσω απ’ τις εξελίξεις, να παλεύει απλώς να επιβιώσει τουλάχιστον μέχρι την επόμενη μέρα και μετά «βλέπουμε».

Η εντύπωση αυτή που δίνει έχει γίνει αφορμή για σκληρότατη κριτική σε βάρος του, καθώς ο κάθε άνθρωπος ο οποίος ηγείται (και ένα παραπάνω σε έκτακτες και δύσκολες συνθήκες σαν αυτές που ζούμε), οφείλει αν μη τί άλλο να έχει κάποιο συγκεκριμένο και τουλάχιστον μακροπρόθεσμο σχέδιο…

Άλλοι πάλι καταλογίζουν στο Σαμαρά πλήρη απροθυμία να αλλάξει τα πράγματα τόσο στο ίδιο του το κόμμα, όσο και γενικότερα.

Τακτική η οποία αν επιβεβαιωθεί και τηρηθεί θα τον ρίξει με μαθηματική ακρίβεια στα βράχια και δυστυχώς για μας τους υπόλοιπους, δε θα είναι ο μόνος. Κι αν έπαιρνε μαζί του το κόμμα του κομμάτια να γίνει, αλλά εδώ μιλάμε για την ίδια τη χώρα.

Δεν αναφέρομαι μόνο (ούτε καν κυρίως) στις περιβόητες διαρθρωτικές αλλαγές που χρειάζεται (ή κατ’ άλλους δεν χρειάζεται) η ελληνική οικονομία.

Αναφέρομαι στις εκ βάθρων αλλαγές που επειγόντως χρειάζεται το ελληνικό πολιτικό σύστημα γα τις οποίες έχω αρθρογραφήσει πολλές φορές και οι οποίες είναι άκρως απαραίτητες προκειμένου η χώρα να ορθοποδήσει και να προοδεύσει.

Διότι, το πρόβλημα της χώρας δεν είναι οικονομικό.

Είναι πολιτικό που κατέληξε σε οικονομικό.

Κι όσο παραμένει τέτοιο, το οικονομικό δε θα λυθεί ποτέ ικανοποιητικά.

Και το πολιτικό πρόβλημα της χώρας δεν μπορεί να λυθεί μονοδιάστατα: Χρειαζόμαστε έναν δυνατό, σύγχρονο και λειτουργικό κεντροδεξιό πυλώνα όσο χρειαζόμαστε τον αντίστοιχο κεντροαριστερό κι αυτή τη στιγμή, κακά τα ψέματα, δεν έχουμε κανένα.

Απλώς ο ένας εκ των δύο αυτή τη στιγμή είναι σε χειρότερα χάλια, αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα.

Έλεγα λοιπόν ότι ορισμένα γεγονότα που συμβαίνουν και μοιάζουν να είναι συγκυριακά, αλλά αναγκάζουν κάποιον να αναθεωρήσει πολλά πράγματα σχετικά με την «απουσία» σχεδίου του Σαμαρά.

Ας τα δούμε εν τάχει:

- Ένας-ένας διάφοροι εκφραστές του παλιού πολιτικού συστήματος (τους αποκαλώ «μαυρογιαλούρους» για να συνεννοούμαστε) γκρεμίζονται μπροστά στα μάτια μας.

Είτε βρίσκονται μπλεγμένοι με τη δικαιοσύνη, είτε πολύ απλά τσαλακώνεται η εικόνα τους καθώς μπλεγμένοι είναι διάφοροι «κολλητοί» τους.

Μπορεί να τραυματίζεται μεταξύ άλλων και η εικόνα της ΝΔ, αλλά η εικόνα του Σαμαρά μένει αλώβητη.

Κανένας  άλλωστε εξ’ αυτών δεν είναι καν φίλα προσκείμενος (εσωκομματικά) σε αυτόν.

- Διαβάζουμε κι ακούμε τους καυγάδες των μαυρογιαλούρων της ΝΔ για το αν θα είναι ή δε θα είναι υποψήφιοι στις τοπικές εκλογές με τρόπο που προκαλεί βάναυσα το κοινό αίσθημα και ψαλιδίζει τις ούτως ή άλλως πενιχρές πιθανότητες εκλογής ή επανεκλογής τους.

- Την ίδια στιγμή τα ίδια και χειρότερα (πλην της τόσο εκτεταμένης εμπλοκής με τη δικαιοσύνη, κάτι εύλογο αφού πραγματική εξουσία δεν άσκησε) γίνονται στην υποτιθέμενα «άφθαρτη» και έχουσα το «ηθικό πλεονέκτημα» όψιμη αξιωματική αντιπολίτευση.

- Επίσης πολύ σοβαρά προβλήματα διαφορετικής έστω φύσης έχουν τα λοιπά και δεξιά κόμματα.

Το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ πάλι βρίσκονται ενώπιον του διλλήματος: Ένωση και εκ βάθρων επανίδρυση (με απόπειρα επανίδρυσης του κεντροαριστερού πυλώνα σε βάρος του χυλού του ΣΥΡΙΖΑ) ή εξαφάνιση;

Και «ξαφνικά», ο Σαμαράς βρίσκεται με λυμένα τα χέρια ή έστω με την προοπτική αυτό να γίνει σύντομα προκειμένου να κάνει αυτό που είναι προφανές ότι χρειάζεται η παράταξή του, αλλά μέχρι τώρα δεν είχε σε καμία περίπτωση την πολιτική δύναμη να το κάνει: Να επανιδρύσει, ει δυνατόν απ’ το μηδέν, τον κεντροδεξιό πυλώνα του ελληνικού πολιτικού συστήματος.

Δε λέω ότι είναι σε θέση να το κάνει, όχι ακόμα – αυτό που λέω είναι ότι μοιάζει ο χρόνος να κυλά υπέρ του.

Αν πράγματι αυτός είναι ο σκοπός του, όπως προσωπικά (και κάθε άλλο παρά είμαι ο μόνος) εύχομαι.

Το μόνο που χρειάζεται είναι λίγος χρόνος ακόμα και συνέχιση της ίδιας πορείας των πραγμάτων.

«Ξαφνικά» λοιπόν η επιμονή του να επιδιώκει εκλογές στο τέλος της τετραετίας δεν μοιάζει και τόσο παράλογη όσο φαίνεται εκ πρώτης όψεως καθώς μέχρι τώρα κλώτσησε ουκ ολίγες ευκαιρίες να πάει σε πρόωρες και στην ουσία να «κλέψει» άλλη μια εκλογική νίκη. Να κερδίσει μια παράταση.

Αν δεν είναι ο σκοπός αυτός και ο σχεδιασμός του, τότε μιλάμε για εξαιρετικά τυχερό άνθρωπο (μέσα στην ατυχία του να κυβερνήσει την Ελλάδα σε τέτοια συγκυρία, αν και προσωπικά εξακολουθώ να πιστεύω ότι χωρίς κρίση δε θα περνούσε ούτε έξω απ’ το Μαξίμου.

Ακόμα θα μας κυβερνούσαν οι «καταλληλότεροι» γόνοι, και οι κουρασμένοι.  

Μάλλον υπάρχει όντως Θεός που τα φέρνει όλα «δεξιά».

Πρέπει όμως να εξετάσουμε και σοβαρά την πιθανότητα να υπάρχει και κάποιο σχέδιο πίσω απ’ όλα αυτά, δικαιώνοντας έτσι και το φίλο μου το Strange που επιμένει να λέει σε όλους τους τόνους για πόσο «γάτα» είναι ο Σαμαράς.

Μακάρι να έχει δίκιο.

Προσωπικά πάντως, το βλέπω όλο και πιθανότερο, καθώς ουδέποτε πίστεψα στις θεϊκές παρεμβάσεις (ειδικά υπέρ μιας πολιτικής παράταξης), ενώ και η τύχη στις συμπτώσεις κάποια στιγμή τελειώνει.

Ίδωμεν.

Ο Παραβάτης