Θα δούμε τι θα δούμε….

Στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, με την ανταλλαγή των πληθυσμών, ο πρόσφυγας παππούς μου έκανε έναν ολόκληρο μήνα, για να έρθει (με βοϊδάμαξα) από τα περίχωρα της Αδριανούπολης, σε ένα χωριό κοντά στη Θεσσαλονίκη.

Οκτώ δεκαετίες αργότερα (ένα δευτερόλεπτο από ιστορικής πλευράς), εγώ πήγα από τη Θεσσαλονίκη στην Κωνσταντινούπολη, με το ι.χ. μου, σε 5-6 μόλις ώρες, οδηγώντας χαλαρά, πίνοντας καφέδες, και ακούγοντας … Τάμτα.

Και μέσα σε αυτό το ελάχιστο χρονικό διάστημα, συμπεριλαμβάνονται και οι απαραίτητες διατυπώσεις στα σύνορα (με τελωνεία, κλπ).

Χώρια το ότι η Κωνσταντινούπολη είναι κάπου 250 χιλιόμετρα πιο μακριά από την Αδριανούπολη…

Ο μπαμπάς μου μεγάλωσε μαλώνοντας με τα έξι αδέλφια του, για το ποιος θα πρωτοφάει τις λίγες φέτες μαύρο ψωμί με λάδι, με τις οποίες μεγάλωσε η δική του γενιά εν μέσω κατοχής, εμφύλιου, κλπ.

Λίγες δεκαετίες αργότερα, εμένα με μάλωνε, με εκβίαζε, με δωροδοκούσε και με εκλιπαρούσε, για να φάω την μπριζόλα μου (που σιχαινόμουν).

Ο κόσμος άλλαξε.

Ραγδαία.

Ειδικά η Ελλάδα, που από ψωροκώσταινα, μεταβλήθηκε σε μαντάμ Σουσού, μέσα σε 30-50 χρόνια.

Για να γίνει πιο σαφές αυτό που λέω, σκεφτείτε ότι όταν γεννήθηκε ο παππούς μου το 1890 ΔΕΝ υπήρχε τίποτα από αυτά που σήμερα θεωρούμε δεδομένα.

Γεννήθηκε σε ένα κόσμο που εν πολλοίς παρέμενε αναλλοίωτος επί αιώνες, αν όχι χιλιετίες.

Και όμως, μέσα στη δική του μόνο ζωή, εφευρέθηκε ο ηλεκτρισμός, οι μηχανές εσωτερικής καύσης, το ραδιόφωνο, το τηλέφωνο, η τηλεόραση, κλπ κλπ.

Όταν γεννήθηκε, ο κόσμος κυκλοφορούσε με γαϊδουράκια, και όταν πέθανε, ο άνθρωπος είχε ήδη πάει στο φεγγάρι.

Και όλα αυτά μέσα σε μια μόνο ζωή….

Και τα αναφέρω όλα αυτά διότι βλέπω σήμερα τον 6χρονο γιο μου, που ήδη μπαίνει μόνος του στο youtube για να δει καρτούνς, και μου ζητάει επίμονα να του αγοράσω playstation, και που με μαλώνει όταν τον πάω στο … καράτε με το αυτοκίνητο, και όχι με τη μηχανή!

Η κακομαθημένη γενιά του μέλλοντος δηλαδή…

Και αναρωτιέμαι, τι θα δει ο συγκεκριμένος στη διάρκεια της δικής του ζωής…

Όταν εγώ θα είμαι μια μακρινή ανάμνηση;

Τηλεμεταφορά;

Ατομικά ελικόπτερα;

Διακοπές στη σελήνη;

Jet Packs;

Τι άραγε;

Δυστυχώς όμως, γνωρίζοντας την κυκλικότητα της ιστορίας, πολύ φοβάμαι μη τυχόν και η γενιά του γιου μου, αντί για ιπτάμενα αυτοκίνητα,  δει ξανά την … βοϊδάμαξα.

Διότι όλα προς τα εκεί κατατείνουν.

Έχω γράψει και άλλη φορά, το εξής αυτονόητο, που όμως ελάχιστοι συνειδητοποιούν χωρίς να τους το επισημάνεις: Ότι από όλες τις εκατοντάδες γενιές Ελλήνων που προηγήθηκαν, η μόνη που δεν χρειάστηκε να πολεμήσει, ήταν η δική μου.

Αυτή που γεννήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1960, και πενηντάρισε αισίως, χωρίς να χρειαστεί να επιστρατευτεί καν.

Η μόνη!

Οι αμέσως πριν πολέμησαν στη Κύπρο, στη Κορέα, στον εμφύλιο, στο Ρούπελ, στο Καλπάκι, και οι πιο πριν στους Βαλκανικούς, στη Μ. Ασία κ.ο.κ.

Μιλάμε για μια τρομερή σύμπτωση δηλαδή, την οποία εγώ που διαβάζω ιστορία αναγνωρίζω και εκτιμάω δεόντως.

Οι περισσότεροι όμως δεν της δίνουν δεύτερη σκέψη, θεωρώντας δεδομένα όλα τα καλά με τα οποία μεγάλωσαν.

Και που δεν είναι παρά μια ιστορική σύμπτωση.

Δυστυχώς όμως, αν τα πράγματα συνεχίσουν όπως έχουν σήμερα, τον βλέπω τον γιο μου, και άλλους βουτυρομπεμπέδες που μεγαλώνουν με βιντεοπαιχνίδια και Μοσούνο, να πολεμάνε σε κανένα υγρό χαντάκι, για πράγματα που όμως δεν θα καταλαβαίνουν.

Και πιθανώς δεν τους έχουν εξηγηθεί.

Για έννοιες που έχουν ξεθωριάσει προ πολλού.

Και ανησυχώ για αυτούς.

Ακόμη θυμάμαι μια συζήτηση με ένα εικοσάρη φαντάρο πριν από δέκα- δεκαπέντε χρόνια, που με άρπαξε όταν του είπα ότι ίσως χρειαστεί να πολεμήσει.

«Τι μας λες»;, μου είπε… «για ποιους να πολεμήσω; Για τους Βαρδινογιάννηδες; Για τα νησιά; Για τη σημαία; Τι με νοιάζουν όλα αυτά… εγώ έχω σχέδια, θέλω να γίνω πετυχημένος. Αν γίνει κανένα μπαμ, θα πάρω το αεροπλάνο και θα πάω στο Λονδίνο… κορόιδο είμαι»;

Μέσα στην βλακεία και στην άγνοιά του, είχε εν μέρει δίκιο.

Δεν φαντάζονταν βέβαια πως αν πάμε σε πόλεμο, τέρμα τα αεροπορικά ταξίδια, και ειδικά σε στρατεύσιμους, οι οποίοι θεωρητικά καταδικάζονται σε θάνατο για λιποταξία….

Είχε όμως δίκιο όσον αφορά στη λεγόμενη «απογοήτευση» που ένιωθε αυτός και  οι συνομήλικοι του, μεγαλώνοντας στην Ελλάδα του υλισμού, του λάιφσταιλ, και του ανέξοδου πλουτισμού.

Και ξεχνώντας βέβαια πως (βεβαιωμένα) όταν κάποιος εικοσάρης πολεμάει, δεν το κάνει ούτε για τη πατρίδα, ούτε για τη σημαία, ούτε για τους … Βαρδινογιάννηδες (οι οποίοι ούτως ή άλλως θα είναι ήδη στο Λονδίνο).

Το κάνει για τα φιλαράκια του στο διπλανό όρυγμα, για τον δικό του κώλο, και για τον φόβο ότι αν τυχόν σπάσει η γραμμή, θα κινδυνέψει η μάνα του, η αδερφή του, και αυτή που αγαπάει.

Τόσο απλά.

Παρεμπιπτόντως, τον «συνειδητοποιημένο» αυτόν νεαρό τον είδα πρόσφατα, με κοιλίτσα και ροξάκι, να εργάζεται ως σεκιουριτάς σε ένα Καρφούρ.

Κιοτέψαμε σαν λαός, και με δική μας ευθύνη.

Και ίσως η κρίση, μέσα στα χίλια στραβά της, κάνει και ένα καλό: Να σκληραγωγήσει κάπως την νέα αυτή γενιά που ξεκινάει τώρα, η οποία θα κληθεί να πληρώσει τα σπασμένα των δυο προηγούμενων.

Και ποιος ξέρει; Ίσως η χώρα (σε αρκετά τέρμινα) βγει κάπως πιο δυνατή.

Όπως δυνατοί ήταν οι παππούδες μας.

Διότι έτσι όπως το πηγαίναμε, η πτώση ήταν προδιαγεγραμμένη.

Θα το πετύχει άραγε;

Θα δούμε…

Strange Attractor