Αυτοπυροβολισμός, ή κίνηση ματ;

Αυτό το ζήτημα που προέκυψε το τελευταίο διάστημα και που γέμισε ατέρμονους τηλεοπτικούς χρόνους, σε σχέση με τις δημαρχιακές υποψηφιότητες, εκτός από μπανάλ και κουραστικό, είναι και ουσιαστικά ασήμαντο, χώρια του ότι έχει ήδη εξαντληθεί.

Όπως έχω γράψει και άλλες φορές, το αξίωμα του δημάρχου στην Ελλάδα είναι εν πολλοίς συμβολικό, τελετουργικό, και οι μόνες αρμοδιότητες του είναι τα σκουπίδια, τα πάρκα, και ίσως η στάθμευση των οχημάτων.

Δεν είμαστε Αμερική όπου ο δήμαρχος ελέγχει την αστυνομία, και γενικά τα πάντα όσον αφορά σε μια πόλη.

Στη χώρα μας, ο καυγάς γίνεται για το μικροκομματικό πάπλωμα.

Οι δημοτικές εκλογές είθισται να είναι ένα είδος δημοσκόπησης.

Με τους νικητές να παίρνουν πόντους.

Που στη συγκεκριμένη συγκυρία μετράνε πολλαπλώς.

Τώρα το πώς και το γιατί έχουμε ξαφνικά τόση πρεμούρα από πρωτοκλασάτους και μη, προκειμένου να διεκδικήσουν την δημαρχία στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη, σφαζόμενοι κυριολεκτικά μεταξύ τους, μου διαφεύγει.

Εκτός κι αν ισχύει αυτό που άκουσα από κάποιον τηλεδημοσιογράφο, ο οποίος υπογράμμισε ότι μέχρι σήμερα οι δημοτικοί άρχοντες διαχειρίζονταν την κρίση.

Με λιγοστά προγράμματα, με ελάχιστα έσοδα και δαπάνες, και με γενική υφεσιακή μεμψιμοιρία και οικονομική καχεξία.

Οι επόμενοι όμως θα κληθούν να διαχειριστούν την ανάκαμψη και την ανάταση της οικονομίας.

Με επιδοτήσεις και πακέτα. Μπορεί και διορισμούς!

Άρα για αυτό σφάζονται αδερφές και παλικάρια…

Ειδικά στην Αθήνα όπου το αξίωμα το διεκδικούν δυο ντιντίδες, ένας δηλωμένος, ένας νοσταλγός του Άιχμαν, ένας μπαχαλάκιας, και ένας πσαικαζμένος.

Όλοι αυτοί ανακάλυψαν αίφνης την σημαντικότητα του να είσαι δήμαρχος Αθηναίων!

Και είπαν να σηκώσουν τα μανίκια και να προσφέρουν στη πόλη…

Άλλος στο θέμα της λαθρομετανάστευσης, άλλος σε αυτό της αισθητικής, άλλος στους διαστημικούς σταθμούς, και ένας ο οποίος μάλλον θα θελήσει να κάψει το συστημικό δημαρχείο, αν τυχόν και εκλεγεί.

Όσον αφορά στη Θεσσαλονίκη, είχα γράψει πριν από μήνες ότι καλά θα έκανε η ΝΔ να μη δώσει το χρίσμα της σε κανέναν πρωτοκλασάτο μαυρογιαλούρο, αλλά σε κάποιον άσημο, εργατικό, και έντιμο τεχνοκράτη.

Και ας έπαιρνε μόνο 5%.

Το μήνυμα της αναγέννησης του πολιτικού μας συστήματος θα δίνονταν, και θα μετρούσε…

Αυτοί που έπρεπε να το εκτιμήσουν θα το εκτιμούσαν.

Φυσικά δεν ελήφθην καν υπόψη, και για αυτό ίσως δεν θα μπορούσα ποτέ να είμαι πολιτικός.

Σε δεύτερη φάση, και βλέποντας τα αλληλομαχαιρώματα της τοπικής γαλάζιας γλίτσας, σκέφτηκα κάτι άλλο, που όμως δεν το έγραψα, αφού με πρόλαβε εμμέσως η Πιπιλή.

Όχι ότι θαυμάζω τον Μπουτάρη, αλλά όσο να’ ναι, σε σχέση με τα γαλάζια παιδιά του κομματικού σωλήνα που έπαιζαν για υποψήφιοι, είναι κάπως καλύτερος.

Και ποιο θα ήταν το καλύτερο μήνυμα από πλευράς Μαξίμου για την νέα Ελλάδα που οραματίζεται ο Σαμαράς, από μια άτυπη έμμεση στήριξη του Μπουτάρη, χωρίς να μπει καν στη διαδικασία να προκρίνει γαλάζιους υποψήφιους;
Ποια θα ήταν η καλύτερη τρίπλα που μπορούσε να κάνει, στέλνοντας αδιάβαστο ολόκληρο το παλαιολιθικό πολιτικό μας σύστημα;

Θα αποδεικνύονταν η υπερκομματική σκέψη του σημερινού πρωθυπουργού, ο οποίος έχει αφήσει προ πολλού πίσω του τις μικροκομματικές αγκυλώσεις και τις «ιδεολογικές» εξαρτήσεις, και προχωρά μπροστά βασιζόμενος σε ικανότητες και χαρακτήρες, και όχι σε κομματικές ταμπέλες.

Δυστυχώς όμως, το Μαξίμου και η Συγγρού άλλα είχαν κατά νου.

Παρασύροντας και τον Σαμαρά.

Με αποτέλεσμα τώρα να βλέπουμε στη Θεσσαλονίκη μια ΝΔ διασπασμένη, με κλίκες και ομαδούλες, που η κάθε μια στηρίζει τον δικό της υποψήφιο δήμαρχο, περιφερειάρχη, κλπ.

Και με τελικό  αποτέλεσμα να γελάει ο Μπουτάρης, ο Πανίκας, και ίσως και ο Αλέξης.

Εκτός βέβαια, κι αν όλα αυτά έγιναν στα πλαίσια κάποιας ιδιοφυούς πολιτικής σκακιστικής κίνησης, το απώτερο αποτέλεσμα της οποίας μόνο να φανταστώ μπορώ, και έχει να κάνει με εσωκομματικά ξεκαθαρίσματα, που ούτως ή άλλως δεν με πολυαπασχολούν.

Θα δείξει…

Strange Attractor