Που πάμε;

Εκτός από την σκληρή ύφεση, με όλα τα παρεπόμενά της, η Ελλάδα ζει και κάτι ακόμη χειρότερο.

Την κατάρρευση των ιδεολογιών, και άρα των αξιών.

Επιβεβαιώνοντας το αξίωμα ότι (δυστυχώς), τα πάντα είναι οικονομία.

Διότι καλά όλα τα άλλα, αλλά μόνο εφόσον το στομάχι είναι γεμάτο.

Και οι «βλάβες» στη κοινωνία μας θα είναι μακροπρόθεσμες, αφού ήδη μια ολόκληρη γενιά ανδρώνεται μέσα σε συνθήκες απαξίωσης και απομυθοποίησης των ιδεολογιών (και άρα των αξιών).

Ακολουθώντας κατά πόδας μια άλλη γενιά που προηγήθηκε, εν μέσω ευμάρειας, η οποία είχε ήδη καεί από τον υλισμό και τις φαντεζί προσδοκίες που της πρόσφεραν τόσο τα κανάλια, όσο και τα λάιφσταιλ ΜΜΕ, μόνο που δεν το είχε καταλάβει.

Και κανείς δεν της το έλεγε, αφού όλοι ήταν απασχολημένοι με τα καζίνο, τα χρηματιστήρια, και τις γρηγοράδες…

Και από κει που όλοι μαζί λοιδορούσαμε την κούφια γενιά των 700 ευρώ, φτάσαμε σήμερα ο εν λόγω μισθός να θεωρείται άπιαστο όνειρο, αφού η πραγματικότητα θέλει μισθούς των 400-550 ευρώ στη καλύτερη των περιπτώσεων, αν και εφόσον υπάρξει θέση απασχόλησης, και όποιος και άμα θέλει…

Καλώς ή κακώς, η κατασυκοφαντημένη γενιά του πολυτεχνείου, αυτή που μεγάλωσε στην μεταπολίτευση, είχε κάποιες αξίες, ουτοπικές ή μη, άσχετα αν στη πορεία τις ξεπούλησε κυνηγώντας θέσεις, αξιώματα, μίζες, και μετοχές…

Πέφτοντας κι αυτή θύμα της χρυσόσκονης της ψεύτικης ευημερίας.

Είχε προλάβει όμως να αφήσει γένια, να φορέσει αμπέχωνο, να ακούσει αντάρτικα, και να προσπαθήσει να αλλάξει τον κόσμο.

Κάτι είναι κι αυτό.

Σίγουρα δεν τα κατάφερε, σίγουρα ένα μεγάλο μέρος της αποδείχτηκε γιαλαντζί, αλλά εν τούτοις είχε βάσεις.

Η επόμενη γενιά, αυτή των 18χρονων που ήθελαν να γίνουν απευθείας διευθυντές και πετυχημένοι μάνατζερ, σπουδάζοντας σε κάποιο ΙΕΚ, και που μεγάλωσαν με τα τσιτάτα του Πετράν αντί για αυτά του Λένιν, ήταν εκ προοιμίου κατεστραμμένη, μόνο που οι ίδιοι δεν το ήξεραν.

Και όσοι μπορούσαν να τους προειδοποιήσουν, περί άλλων τύρβαζαν.

Η τελευταία όμως γενιά, αυτή που ενηλικιώνεται τώρα, είναι αυτή που δεν φταίει σε τίποτα.

Και που θα πληρώσει τα σπασμένα των προηγούμενων.

Και όχι μόνο δεν έχει κάποια ιδεολογία (έστω στρεβλή) επάνω στην οποία θα μπορούσε να πατήσει, όχι μόνο δεν έχει ούτε καν την ελπίδα να βρει δουλειά, πόσο δε μάλλον θέση μάνατζερ(!), αλλά είναι και παντελώς κενή από συναισθήματα.

Δεν έχει αξίες.

Μεγαλωμένη από γονείς που γαλουχήθηκαν με το Ντάουν Τάουν, την Ρούλα, και τον Τσαλίκη, παίζοντας απ το πρωί μέχρι το βράδυ με το playstation, και επικοινωνώντας με το κινητό (ακόμη και στο ίδιο δωμάτιο), η σημερινή γενιά των 18 και κάτι είναι αυτή που θα μας κάψει ζωντανούς.

Μόλις τελειώσουν οι μπάφοι τους.

Άλλο είναι να μεγαλώνεις σε κάποιο λασποχώρι, και στη συνέχεια να γίνεσαι κάποιος.

Όσο και αν κακοδιαχειριστείς την «επιτυχία» σου, έχεις πίσω σου παραστάσεις και εμπειρίες.

Γνωρίζεις από στερήσεις και από τα δύσκολα.

Θες δεν θες προσαρμόζεσαι.

Όταν όμως μεγαλώνεις στα πούπουλα, και ξαφνικά βρίσκεσαι στο λασποχώρι, χωρίς κανένα εφόδιο, και χωρίς καμιά αχτίδα φωτός, ε αυτό δεν παίζεται.

Εκεί τρελαίνεσαι.

Και σε αυτό ακριβώς το σταυροδρόμι βρίσκεται σήμερα η Ελλάδα, με μια γενιά που σε λίγους μήνες θα ψηφίσει για πρώτη ή δεύτερη φορά.

Μια γενιά που ακούει «πολιτικός» και βγάζει κακά σπυριά.

Που έχει συνδέσει την έννοια «σοσιαλισμός» ή την κοινοβουλευτική δημοκρατία με τη ρεμούλα, και που χωρίς να το πολυψάχνει συντάσσεται με τους δήθεν αντισυστημικούς φασίστες, που για όλα έχουν λύσεις… την εξής μία: Κρεμάλα στους πολιτικάντηδες, και να καεί να καεί το …..

Εξάλλου ποιος άλλος να την εμπνεύσει;

Ο Τσίπρας ο ολίγιστος;

Ο συγκαμένος;

Η Ραχήλ;

Ο Ροντούλης;

Ο Κατσανέβας;

Από όπου και να το πιάσουμε, καιγόμαστε.

Οπότε που πάμε;

Σε καταστάσεις Αργεντινής μήπως, ή ακόμη χειρότερα;

Strange Attractor