Αφήστε το Πασόκ να σβήσει ήρεμα…

 Λίγο παλιό, αλλά επίκαιρο, αν λάβουμε υπόψη τους επιθανάτιους σπασμούς του Βενιζέλου, και των διάφορων καρεκλοκένταυρων συνδικαλιστών και μη του βαθέως Πασόκ, που ψάχνουν τρύπα για να χωθούν (βλέπε Σύριζα) μπας και επιβιώσουν πολιτικά, πουλώντας σωτηρία στους ζαλισμένους ιθαγενείς….

…Το τελευταίο διάστημα ζούμε το κύκνειο άσμα ενός κόμματος, που σημάδεψε ανεξίτηλα τα τελευταία 35 χρόνια τον τόπο μας.
Ζούμε το τέλος του ΠΑΣΟΚ όπως το ξέραμε.
Και ο επιθανάτιος ρόγχος του είναι δυνατός.

Απειλώντας να μας πάρει όλους μαζί του….

Το πώς και γιατί ιδρύθηκε, και το τι ρόλο έπαιξε, κατά τη δική μου τουλάχιστον άποψη αγγίζει τα όρια της συνωμοσιολογίας.
Εν ολίγοις, όπως η Ένωση Κέντρου του Παπανδρέου (πρεσβύτερου) χρησίμευσε ως φρένο στην ανοδική πορεία της ΕΔΑ, έτσι και το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα έπαιξε τον ρόλο της βαλβίδας ασφαλείας σε μια ιδιαίτερα δύσκολη, ευαίσθητη, και πλήρως ριζοσπαστικοποιημένη εποχή, αυτήν της μεταπολίτευσης.
Από εκεί και πέρα, ο ρόλος του ήταν καταλυτικός. Και πολλές φορές, οι εξελίξεις και η ορμή του, ξεπέρασαν ακόμη και το ίδιο. Ακόμη και τους δημιουργούς του.
Έκανε πολλά καλά, αλλά και πολλά κακά.
Και όλα οφείλονταν τόσο στις τότε εποχές, όσο και  στην αναμφισβήτητη χαρισματικότητα του ηγέτη του.
Η πρώτη σημαντική φθορά άρχισε να διαφαίνεται επί Κοσκωτά και Λιάνη.
Εκεί είναι που το εγκατέλειψαν οι όποιοι υποψιασμένοι, και που γραπώθηκαν επάνω του οι θεσιθήρες, και οι διάφοροι βαστάζοι.
Στη συνέχεια επανήλθε (1993) δριμύτερο, πλην όμως  σε μια πιο μεταφυσική μορφή, αφού κουμάντο έκαναν οι χαρτορίχτρες, τα ματζούνια, οι καλόγεροι, και οι … αεροσυνοδοί.
Η πρώτη βασική και ριζικά ανατρεπτική μεταστροφή του συνέβη την περίοδο που τα ηνία του ανέλαβαν οι εκσυγχρονιστές του «ήπιου λογιστή» Σημίτη.
Εκεί άλλαξαν τα πάντα, και οι ο «σοσιαλιστικός» κόσμος γύρισε ανάποδα.
Τα ζιβάγκο έγιναν Αρμάνι, τα γένια… καλοξυρισμένα ροδαλά μάγουλα, και τα αντάρτικα τραγούδια αντικαταστάθηκαν από τσιφτετελοπόπ άσματα, πρώτο τραπέζι πίστα, συνοδεία Τσίβας.
Η εποχή συνέπεσε και με την είσοδό μας στο ευρώ, οπότε το ΠΑΣΟΚ αποτέλεσε την διέξοδο του κάθε λογής γιάπη, που ξαφνικά είδε τα όνειρα γρήγορου πλουτισμού του να ικανοποιούνται, ενδεδυμένα μάλιστα τον μανδύα του δήθεν προοδευτικού σοσιαλισμού.
Η χαρά του κρατικοδίαιτου νεοελληνικού κατσαπλιάδικου «επιχειρείν»!
Και όλα αυτά με την βούλα και την έγκριση των κονδυλίων της ΕΕ, και με τις ανοιχτές πιστωτικές στρόφιγγες σε «ισχυρό» ευρώ.
Τρίχες δηλαδή κατσαρές.
Αυτό που έγινε ήταν ένα ξέφρενο πάρτι των αγορών, και όλων αυτών που σήμερα οι ίδιοι οι «μετανοούντες» Πασόκοι αποκαλούν απαξιωτικά κερδοσκόπους.
Μια φούσκα που έσκασε με δύναμη στα μούτρα όλων μας.

Καλώς ή κακώς, ήταν αρκετές οι φωνές που από καιρό προειδοποιούσαν για την νομοτελειακή πολιτικοοικονομική σύγκλιση των δυο κομμάτων εξουσίας στην Ελλάδα (άσχετα αν οι περισσότεροι εξ ημών προτίμησαν να πάνε με την ροή, και να γίνουν παίκτες του χρηματιστηρίου).
Όπου τόσο το ΠΑΣΟΚ, όσο και η ΝΔ, θα αποτελούσαν απλά δυο όψεις του ιδίου νομίσματος. Αυτού των αγορών και όχι του λαού.
Δεν γίνονταν αλλιώς. Όσο ριζοσπαστικό, και όσο φιλολαϊκό και να θέλει να φανεί ένα κόμμα, όταν περνάει 20 και πλέον χρόνια στην εξουσία, αναγκαστικά θα συμπορευτεί με τα μεγάλα συμφέροντα, θα προσελκύσει όλα τα χρυσοκάνθαρα στοιχεία της κοινωνίας, θα πουλήσει τους αγνούς ιδεολόγους οπαδούς του, και στο τέλος θα μεταμορφωθεί.
Θα γίνει δηλαδή ένα κακέκτυπο του αρχικού του εαυτού.
Το ίδιο έργο το έχουμε δει (ιστορικά) να επαναλαμβάνεται παντού στον κόσμο.
Ακόμη και στην  σοσιαλιστικά «αυτοδιαχειριζόμενη» Γιουγκοσλαβία του Τίτο. Διαβάστε Μίλοβαν Τζίλας και θα καταλάβετε.
Πως λοιπόν θα μπορούσε να γλιτώσει το ΠΑΣΟΚ; Με ποια εχέγγυα;
Τον στιβαρό πολιτικό λόγο της Φώφης;
Το ηθικό ανάστημα του Άκη;
Την παραγωγή υψηλής πολιτικής του Βερελή και του Μαντέλη;
Τους ακατάσχετους βερμπαλισμούς του Μπένυ, και τα ασυνάρτητα φληναφήματα της Άννας;
Πως;
Και πως θα ανανεωθεί σε ιδεολογικό και πολιτικό επίπεδο;
Με την κα Νταλάρα;
Με την Εύα Καϊλή;
Με τους Γεωργιανούς ψηφοφόρους του;
Με τον …. Πετσάλνικο;
Δεν γίνονται αυτά.
Επομένως, νάμαστε πάλι εδώ Ανδρέα, οι φόροι πέφτουν χιαστί!
Το ΠΑΣΟΚ έπεσε θύμα της ακόρεστης όρεξής του για εξουσία. Όπου εξουσία, από κάποιο σημείο και μετά, σήμαινε κότερα, βίλες, Καγιέν, μπουζούκια, μετοχές Λιναρά, ομόλογα, κλπ.
Διαπλοκή στη νιοστή.
Δεν σήμαινε μια σοσιαλιστική αναδιάταξη της χώρας. Κάθε άλλο.
Και αυτό αποδείχθηκε με την στάση του, μόλις ήρθανε τα σκούρα.
Εκεί φάνηκε καθαρά τι εστί το σύγχρονο ΠΑΣΟΚ.
Με ποιους πήγε, και ποιους άφησε πίσω του.
Πήγε με τους τραπεζίτες, ξένους και ντόπιους, και άφησε πίσω του τον «κυρίαρχο» λαό. Τα υποζύγια της ανόδου του δηλαδή.
Για αυτό, άσχετα με τους καθημερινούς βομβαρδισμούς των ΜΜΕ για τις εσωτερικές διαδικασίες που θα ξαναζωντανέψουν το ΠΑΣΟΚ, άσχετα με τα διάφορα παπαγαλάκια που φοβούμενα μη χάσουν την κουτάλα της εξουσίας, κραυγάζουν με στεντόρεια τη φωνή για το νέο ΠΑΣΟΚ που θα προκύψει, η αλήθεια είναι μία: Το ΠΑΣΟΚ, όπως το  ξέραμε, πέθανε. Κανονικά.
Και αντί κάποιοι να προσπαθούν μάταια να το επαναφέρουν με μαλάξεις, και τεχνητές αναπνοές, καλά θα κάνουν να φέρουν παπά να το διαβάσει.
Αφήστε το λοιπόν να πεθάνει ησύχως. Μην το παιδεύετε.
Άλλωστε, οι νεκροί δεδικαίωνται…

Strange Attractor

Antinews