Ο λύκος, η αναμπουμπούλα, και οι … κατεργάρηδες.

Η παγκόσμια οικονομική κρίση που ξεκίνησε το 2008, χτύπησε την Ελλάδα (έστω και ελαφρώς καθυστερημένα) κατακούτελα.

Και οι συνέπειες για την οικονομία και τη κοινωνία της ήταν από τις πιο σκληρές στον κόσμο.

Και άλλες χώρες χτυπήθηκαν, αλλά μπόρεσαν να αντεπεξέλθουν, δαγκώνοντας τα τέτοια τους, και προχωρώντας στις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις, όλοι μαζί σαν μια γροθιά, κυβέρνηση και αντιπολίτευση μαζί.

Στη δική μας τη περίπτωση, ο διαχρονικός δαίμονας της διχόνοιας που μας χαρακτηρίζει (από αρχαιοτάτων χρόνων) έκανε και πάλι την εμφάνισή του.

Για αυτό είδαμε μεγάλο μέρος της κοινωνίας, με τις ευλογίες του όψιμα «κυβερνητικού» Σύριζα και διάφορων ψεκασμένων, ναζιστών, κλπ να δηλώνει αντιμνημονιακό, και να κάνει τα πάντα προκειμένου να καταστραφούμε ολοσχερώς.

Ο λύκος πάντα στην αναμπουμπούλα χαίρεται… έτσι δεν είναι;

Και όλοι αυτοί οι αλαφροίσκιωτοι, ρίχνουν τις ευθύνες για το χάλι μας στον κακό «δοσίλογο» Σαμαρά, και στο εξίσου κακό μνημόνιο, που … μας γδέρνει τα όνειρα.

Ξεχνώντας ή αγνοώντας το απλό απλούστατο: ότι πρώτα χρεοκοπήσαμε και μετά ήρθε το μνημόνιο, μπας και συνέλθουμε.

Δεν χρεοκοπήσαμε εξαιτίας του μνημονίου.

Και πως αν δεν ήταν το πραγματικά ανελέητο μνημόνιο, σήμερα θα πλακωνόμασταν στους δρόμους και στα μπακάλικα για μια σακούλα ρεβίθια Αιγύπτου, και για ένα ρολό εισαγόμενου χαρτιού τουαλέτας από την Μολδαβία.

Καταλαβαίνω και αντιλαμβάνομαι τη δυστυχία που προκάλεσε η κρίση στη χώρα.

Διότι άλλο πράγμα να χρεοκοπήσει η Βενεζουέλα, η Ταγκανίκα, ή έστω η παλιότερη Ελλάδα, που ήταν συνηθισμένες στη πείνα και στη φτώχεια.

Αλλά όταν έχει μεσολαβήσει μια εικοσαετής περίπου περίοδος (τεχνητής) ευμάρειας, με φαντεζί Ολυμπιακούς Αγώνες, με Eurocup, με Καγιέν, με Ρέμους,   και με διακοπές στο Μπαλί για τον κάθε πικραμένο, τότε είναι πολύ δύσκολο να αποδεχτείς τη πραγματική σου κατάσταση, στην οποία επανήλθαμε εν μία νυκτί, και σχεδόν βιαίως.

Παρόλα αυτά όμως, σταθήκαμε στα πόδια μας, και συνεχίζει να λειτουργεί το κράτος (έστω όπως λειτουργεί), μα το κυριότερο συνεχίζουν να υπάρχουν: βενζίνη στα βενζινάδικα, και τρόφιμα και χαρτί υγείας στα σούπερ μάρκετ.

Και αυτό το αυτονόητο κάποιοι επαγγελματίες της στείρας άρνησης δεν θέλουν να το παραδεχτούν, ουρλιάζοντας δεξιά και αριστερά ότι έχουμε χούντα (αφού), και ότι έχει καταλυθεί τόσο το σύνταγμα όσο και το κράτος, και πως ο λαός πεινάει στους δρόμους (και στα malls θα συμπλήρωνα).

Επειδή κόπηκαν επιτέλους κάποια προνόμια, μειώθηκαν αναγκαστικά κάποιοι μισθοί, και επειδή η ανεργία κτύπησε κόκκινο, όπως ήταν νομοτελειακά φυσιολογικό να γίνει σε μια ήδη ανάπηρη οικονομία, σε βαθιά πλέον ύφεση, που χρωστάει παντού τα πάντα, δεν μπορεί  να δανειστεί άνευ όρων, και προσπαθεί με νύχια και με δόντια να γλιτώσει από την απόλυτη καταστροφή, τον λιμό, και ίσως ακόμη και τον εμφύλιο σπαραγμό στους δρόμους.

Με προεξάρχοντες τους χρυσοκάνθαρους συνειδητούς προβοκάτορες του Σύριζα (κυρίως), και άλλων ανισόρροπων, που αναπολούν τις παλιές καλές εποχές των διακοποδανείων,  αφού ξαφνικά για πρώτη φορά βρέθηκαν ενώπιοι ενωπίω με τα δημόσια ταμεία, τα οποία επί χρόνια ολόκληρα απέφευγαν συστηματικά, ζώντας παράλληλα το όνειρο του νεόπλουτου μπρούκλη.

Και μπορεί οι διάφορες μεταρρυθμίσεις που κανονικά (αν ήμασταν σοβαρή χώρα) θα έπρεπε να κάνουμε από μόνοι μας, και όχι υπό την απειλή της τρόικας, να καθυστερούν, αφού οι συντεχνίες συνεχίζουν να έχουν το γενικό κουμάντο, αλλά δειλά δειλά κάτι γίνεται, και κάτι προχωράει.

Και οι συντεχνίες ξεδοντιάζονται.

Και ας ωρύεται ο Στρατούλης, ο Σκουρλέτης, και τα άλλα παιδιά της ανέξοδης επαναστατικής ρητορικής, και της άρνησης για την άρνηση (με τα βαρβάτα βιβλιάρια τραπέζης).

Ο απλός λαός  τους έχει αφήσει πίσω του…

Και αυτό φαίνεται καθημερινά από την δημοσκοπική τελμάτωση του Αλέξη, που αν τα πράγματα ήταν όπως τα περιγράφει, τότε ο Σύριζας (ολέ) θα έπρεπε να πιάνει 50άρια και βάλε…

Φαίνεται επίσης από την συστηματική αποψίλωση των ψεκασμένων του (συγ)καμένου, καθώς και από την εσωτερική φαγωμάρα των μαυροντυμένων παλικαριών του μεγάλου (έγκλειστου)  ηγέτη, αυτού που μοιάζει με μπαγιάτικο στραβοχυμένο λουκουμά, και που μόνο σε άρειο γαλανομάτη δεν φέρνει.

Έτσι, η χώρα συνεχίζει αργά αλλά σταθερά να επιστρέφει στην «ομαλότητα», που μεταφράζεται σε έξοδο στις αγορές, με τις συντεχνίες και τους δήθεν αριστερούς επαναστάτες να περιορίζονται σε μάχες οπισθοφυλακής, υπό την «στιβαρή» καθοδήγηση κάποιων ανερμάτιστων καταστροφολόγων στυλ Τράγκα, Καζάκη, Λουράνδου, κλπ.

Και η όποια οργανωμένη αντίδραση να μετασχηματίζεται σε δήθεν αντισυστημικά (πλην όμως ήπια) πολιτικά σχήματα τύπου Ελιάς, 58, και του ποταμίσιου με το σακίδιο στη πλάτη.

Αυτά που δήθεν θα φέρουν τη πολυπόθητη φρεσκάδα στη πολιτική σκηνή, και που θα αναζωογονήσουν την κεντροαριστερά, αποτελούμενα όμως από γνωστά φαντάσματα του παρελθόντος, όπως οι διάφοροι «άφθαρτοι» πρώην μεγαλοπασόκοι… όσοι τουλάχιστον δεν πρόλαβαν να βρουν στέγη και καταφύγιο στον μουχλιασμένο Σύριζα του Παπαδημούλη, και του Δραχμαζάνη.

Με αυτά και με αυτά η χώρα παλεύει καθημερινά για να ορθοποδήσει, κόντρα στα ιδιοτελή και μικροκομματικά συμφέροντα των γαλατάδων, των συνδικάτων του αρχαϊκού δημοσίου, και τελευταία των «κακόμοιρων» των φαρμακοποιών, που θέλουν το καλό μας, και που μάλλον δεν θα ησυχάσουν αν δεν τους δοθεί το δικαίωμα να πουλάνε αυτοί αποκλειστικά το … φρέσκο και μη  γάλα στα φαρμακεία τους (όποτε είναι ανοιχτά).

Και μπορεί ο απλός κοσμάκης να βλέπει όλο αυτό το θέατρο του παραλόγου και να μη μπορεί να πάρει ανάσα από τα διάφορα και πολλαπλά χαστούκια, τους φόρους, και τα χαράτσια, αλλά στο βάθος, το περίφημο λαϊκό αισθητήριο, που πάντα κάνει το θαύμα του, συνεχίζει να υπάρχει και να λειτουργεί.

Και να συνειδητοποιεί ότι αν σήμερα βρισκόμαστε σε τεχνητή υποστήριξη με ορούς, καλώδια,  κλπ, αυτό είναι απαραίτητο, αν θέλουμε αύριο μεθαύριο να σηκωθούμε και να περπατήσουμε από μόνοι μας.

Αλλιώς μας περιμένει η μόνιμη βυθιότητα, που ευαγγελίζεται ο στοχαστής και μέγιστος οικονομολόγος … Τσίπρας ο αποκαλούμενος  και αγγλομαθής!

Και αυτό θα το δούμε στις επόμενες εκλογές, όχι τόσο στις δημοτικές ή στις ευρωεκλογές, αλλά στις εθνικές (όποτε κι αν γίνουν), όπου και θα φανεί ότι όντως οι θυσίες έπιασαν τόπο, όντως ο λαός είναι σοφός, και οι δημαγωγοί θα πάνε στη γωνιά τους, όπως άλλωστε ισχύει για κάθε κατεργάρη αιώνες τώρα…

Strange Attractor

ΥΓ- Και όπως έγραψε στο facebook ο «φίλος» Panagiotis Palaios:

«Η μάχη για την έξοδο της χώρας από την κρίση δεν είναι μία απλή μάχη μείωσης του χρέους. Είναι μία μάχη του παλιού με το νέο, των δυνάμεων της διαφθοράς με την πρόοδο.

Αυτή η μάχη διαπερνά οριζόντια το ιδεολογικό φάσμα.

Ξέρω πολλούς δεξιούς, που είναι ψεκασμένοι όσο δεν πάει και πολεμάνε τις αλλαγές με μίσος αλλά και αριστερούς-κεντροαριστερούς, που θέλουν όντως αλλαγές στη χώρα.
Αυτά τα χρόνια παίζεται το μέλλον μας και πρέπει να είμαστε όλοι ενωμένοι για να κερδίσουμε τους μίζερους, αυτούς που είναι εναντίον των μεταρρυθμίσεων.
Αν δεν το καταφέρουμε τώρα, θα επανέλθουν ισχυρότεροι όσο ποτέ.
Ή τώρα ή ποτέ…»