Δυο λάθη για το Ποτάμι…

Έχω σοβαρές ενστάσεις σε δύο κορυφαία θέματα που περιέχονται στις «απαντήσεις στις πιο συχνές ερωτήσεις των 10 πρώτων ημερών», πάνω δηλαδή στις πρώτες γραπτές «θέσεις» που διατύπωσε το «Ποτάμι» και που αποτελούν κατ’ ουσία το «Κείμενο Αρχών» του.

Πρώτον, στη σελίδα 11, κάτω από τον τίτλο «τους φόρους θα τους μειώνατε;», διαβάζω: «Προτείνουμε να καταργηθούν οι εισφορές του κλάδου υγείας σε όλα τα ταμεία και να καλύπτονται από το ΕΣΥ όλοι οι κάτοικοι, ασφαλισμένοι και μη, όπως σε πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Για να γίνει αυτό πρέπει να βρεθούν συνολικά 2-3 δισ. ευρώ, ενώ οι εισφορές θα μειωθούν κατά 4 δισ. ευρώ.» 

Πρόκειται για θέση εντελώς ανεπεξέργαστη, που πατά πάνω σε λανθασμένα οικονομικά στοιχεία…

Κατ’ αρχήν, αν καταργηθούν οι εισφορές υγείας, παύει να υπάρχει η έννοια του υγειονομικά (συνταξιοδοτικά είναι άλλο κεφάλαιο) ασφαλισμένου και ανασφάλιστου.

 Όλοι πλέον θεωρούνται πλήρως ασφαλισμένοι.

Το ΕΣΥ όμως προσφέρει δευτεροβάθμια περίθαλψη, ενώ τώρα με την κατάργηση των ιατρείων του ΕΟΠΥΥ θα προσφέρει και πρωτοβάθμια.

Το ΕΣΥ δεν προσφέρει εξωνοσοκομειακή ιατρική περίθαλψη στον ελληνικό πληθυσμό, ούτε φάρμακα, ούτε διαγνωστικές εξετάσεις, ούτε υπηρεσίες αποκατάστασης, ούτε κάλυψη της αμοιβής εργασίας για τον χρόνο της ασθενείας. Οι εισφορές υγείας που πληρώνονται από εργαζόμενους και εργοδότες όμως, καλύπτουν σήμερα όλο αυτό το τεράστιο φάσμα υπηρεσιών και φυσικά κοστίζουν πολύ περισσότερο από 2-3 δισ., που αναφέρονται στις «Θέσεις» ως πρόσθετο κόστος αυτής της αλλαγής.

Μόνο ο ΕΟΠΥΥ σήμερα κοστίζει 5 δισ. ευρώ (2 για φάρμακα και 3 για πληρωμές γιατρών και κάλυψη εξετάσεων), που πληρώνονται από τις εισφορές.

Το ΕΣΥ, αν και υποχρηματοδοτείται, κοστίζει σήμερα 2 δισ., ενώ άλλα 600 εκατομμύρια κοστίζει η ενδονοσοκομειακή φαρμακευτική δαπάνη. Απ’ αυτά, μεγάλο μέρος πληρώνεται από τον προϋπολογισμό (μισθοί γιατρών, συντηρήσεις κτιρίων, αναλώσιμα, χρήση μηχανημάτων), αλλά ο ΕΟΠΥΥ πληρώνει το κόστος νοσηλείας των ασφαλισμένων του.

Επίσης, αν όλοι οι σημερινοί ανασφάλιστοι (1,5 εκατομμύριο άνθρωποι) αποκτούσαν ξαφνικά πλήρη νοσοκομειακή περίθαλψη, το κόστος θα ήταν ακόμα 1 δισ. Για την ιατροφαρμακευτική τους περίθαλψη εκτός νοσοκομείων θα χρειάζονταν άλλα 2 δισ.

Για να μην πολυλογούμε, για να υλοποιηθεί το σχέδιο κατάργησης των εισφορών υγείας και όλος ο πληθυσμός να έχει πλήρη περίθαλψη όλων των βαθμίδων, το συνολικό κόστος θα είναι άνω των 10 δισ. ευρώ τον χρόνο.

Η κατάργηση των εισφορών βέβαια θα οδηγήσει σε αύξηση μισθών και ημερομισθίων (εφόσον οι εργαζόμενοι βάλουν στην τσέπη το μέρος των εισφορών που πληρώνουν σήμερα, πράγμα για το οποίο αμφιβάλλω) και σε μείωση του κόστους των επιχειρήσεων.

Όμως, αυτά τα 10 δισ. πρέπει να βρεθούν από πρόσθετη φορολογία επί του συνόλου του πληθυσμού.

Δεν υπάρχει άλλη λύση και αυτό ας μην αποκρύπτεται.

Δεύτερον, πάλι στη σελίδα 11, κάτω από τον τίτλο «Ποιες θα ήταν οι αρχές ενός δίκαιου φορολογικού συστήματος;» διαβάζω: «Οι ισχυρότεροι οικονομικά, στους οποίους η χώρα δίνει την ευκαιρία να συσσωρεύουν πλούτο, οφείλουν να δίνουν αναλογικά περισσότερα στην κοινωνία. Θα πρέπει να καταργηθούν όλες οι φοροαπαλλαγές και τα ειδικά φορολογικά προνόμια. Όλα τα εισοδήματα σε μία φορολογική κλίμακα.»

Εδώ τα πράγματα σοβαρεύουν.

Αυτή η μία και μοναδική φορολογική κλίμακα για όλα τα εισοδήματα, είναι μια ανατριχιαστικά νεοφιλελεύθερη θέση.

Ίδια φορολογική κλίμακα στο εισόδημα των 6.000 ευρώ τον χρόνο, με το εισόδημα των 30.000 ευρώ και το εισόδημα των 150.000 ευρώ;

Και μάλιστα χωρίς καμία φοροαπαλλαγή, ούτε καν του ορίου της φτώχειας για παράδειγμα ή των παιδιών;

Ίδια κλίμακα για όλα τα εισοδήματα, με φορολογία από το πρώτο ευρώ; Πρόκειται για λανθασμένη θέση, που όχι μόνο πρέπει να αποσυρθεί, αλλά το «Ποτάμι» να κάνει ένα γενναίο άλμα προς τον αντίποδά της.

Η κλιμακωτή αύξηση της φορολογίας, από κάτω προς τα πάνω, είναι η βάση της φορολογικής δικαιοσύνης εισοδήματος. Διαφορετικά, αυτά τα περί μεγαλύτερης προσφοράς των πλουσίων στην κοινωνία με τα οποία ξεκινά το συγκεκριμένο κείμενο των «Θέσεων», είναι αρλούμπες.

Μια τέτοιου είδους «φορολογική μεταρρύθμιση», θα ήταν η επιτομή της ανακατανομής του πλούτου υπέρ των πλουσίων. 

Τέλος, η κατάργηση των φοροαπαλλαγών και των φορολογικών προνομίων που αφορούν κυρίως οργανωμένες συντεχνιακές ομάδες αλλά και ισχυρά οικονομικά συμφέροντα, δεν πρέπει να παρασύρει συλλήβδην ως πολιτικό θέσφατο και όλα τα φτωχαδάκια.

Να μην έχει αφορολόγητο ένας πολύτεκνος με επτά παιδιά;

Να φορολογείται το επίδομα αναπηρίας;

Αλλά ούτε πρέπει να αφαιρεθεί από το κράτος η δυνατότητα άσκησης πολιτικής μέσω φορολογίας.

Να μην υπάρχει δηλαδή φορολογική διευκόλυνση σ’ αυτόν που επενδύει στη Θράκη ή στο Καστελόριζο, έναντι αυτού που επενδύει στα Σπάτα;

Τα ποσοστά του 7% ή του 13,5% στις δημοσκοπήσεις, θέλουν όχι μόνο σαφείς και επεξεργασμένες θέσεις, αλλά κυρίως πολιτικά προσανατολισμένες θέσεις, αν γίνομαι αντιληπτός.

Δημήτρης Καμπουράκης

Protagon