Ένα από τα μεγάλα
προβλήματα σ' αυτή τη «διονυσιακή» χώρα, είναι η παρεξηγημένη αντίληψη των
ορίων.
Γενικότερα δεν μας
αρέσει ο χρόνος και τα διαστήματα που τον ορίζουν.
Σχεδόν τον έχουμε
καταλύσει.
Γι' αυτό και είμαστε
από τις πρώτες κοινωνίες στον κόσμο, με τόσο διευρυμένα τα όρια της εφηβείας.
Φτάνει ο άλλος τα
σαράντα και ακόμα ζει με τους γονείς του, ενώ παράλληλα αισθάνεται ζεστές
μέσα του όλες τις «δυνάμεις» της νεότητας των εικοσάρηδων. Πάει για καφεδάκι,
ντύνεται τρέντι, ψιλοαδιαφορεί για υποχρεώσεις και επωμίζεται, κάπως πιο
χαλαρά, τις συνέπειες της ανεργίας.
Στα ελληνικά
πανεπιστήμια, έχουμε την παγκόσμια πρωτοτυπία, οι φοιτητές που
έχουν ξεπεράσει τα ελάχιστα έτη σπουδών της σχολής τους (περίπου 180.000) να
είναι περισσότεροι από εκείνους (περίπου 170.000) που φοιτούν κανονικά στα έτη
σπουδών τους.
Άλλοι περίπου 70.000
υπολογίζονται οι «αιώνιοι» στα ΤΕΙ.
Η πρώτη φουρνιά, που
μπήκε σε σχολή πριν το 2003, θα πρέπει ως τον Ιούλιο, να πάρει πτυχίο,
διαφορετικά θα διαγραφεί από τα μητρώα των σχολών της.
Σε μερικά ζητήματα δεν
έχει νόημα να παίρνεις θέση απέναντι σε αποφάσεις.
Το μόνο που
ζητάς είναι μια στοιχειώδη λογική, κυρίως από αυτούς που η πολιτεία όρισε
αρμόδιους να υπερασπιστούν τα συμφέροντα των Ελλήνων πολιτών.
Τι κρίμα όμως, είναι
τόσο δυσεύρετη!
Πρώτον, γιατί οι
πρυτανικές αρχές δεν επίσπευσαν τη διαδικασία που προέβλεπε ο νόμος του 2011,
ενημερώνοντας με αποφασιστικότητα τους φοιτητές τους. Ποιος από τους δύο συμπεριφέρεται
«απάνθρωπα» στους «αιώνιους»;
Το κράτος, που πριν
τρία χρόνια ψήφισε τον νόμο, ή οι διοικήσεις των πανεπιστημίων που αδιαφόρησαν
για την εφαρμογή του;
Μάλιστα συνεχίζουν να
διαρρέουν, με απαράδεκτο τρόπο, ότι μπορεί η κάθε σχολή να δώσει παράταση, με
δική της «ευθύνη»…
Πώς γίνεται
τώρα, να αναλαμβάνεις ευθύνη με τις τσέπες και τις αποφάσεις των άλλων, δεν το
καταλαβαίνω!
Δεύτερον, ας δώσουν
επιτέλους στοιχεία από το Υπουργείο, πόσο στοιχίζει στον προϋπολογισμό του ο
κάθε φοιτητής και για πόσο διάστημα (για δοκιμάστε να μπείτε στη «Διαύγεια» για
ενημέρωση. Θα χαθείτε!).
Αν για παράδειγμα,
θεωρήσω έγκυρη την πληροφορία συμβούλου παλιού υπουργού, κάθε πτυχίο του ΕΜΠ
ξεπερνά τις 60.000 ευρώ (ας λένε για 50.000) και στην Ιατρική φτάνει τις
100.000.
Τέλος, είναι σκόπιμο
να μάθουμε πώς λειτουργούν τα πανεπιστήμια στη Γαλλία (είναι δημόσια), πόσους
«αιώνιους» φοιτητές συντηρούν και γιατί είναι τόσο αυστηροί με την πολιτική
τους, σε ό,τι αφορά τις εξετάσεις.
Να υποθέσω ότι
το ελληνικό κράτος είναι πιο... πλούσιο από το Γαλλικό;
Πραγματικά είναι
θλιβερό το φαινόμενο της άγνοιας για όλα τα σημαντικά πράγματα και η
ταυτόχρονη εγκληματική αδιαφορία των αρμοδίων για ενημέρωση της κοινωνίας.
Αγνοούμε βασικά
ζητήματα διαχείρισης συστημάτων και παραδινόμαστε στη γοητεία της
συναισθηματοκρατίας και του λαϊκισμού.
Ξέρω καλά πόσο όμορφο
είναι να μη σου βάζει κανείς όρια, πόσο βολικό είναι να περιδιαβαίνεις ελεύθερα
στο χώρο των ιδεών και να ακροβατείς μεταξύ φαντασίας και επιθυμίας.
Είναι δικαίωμα του
κάθε ανθρώπου να το έχει ως επιλογή στη ζωή του.
Οι διοικήσεις όμως των
συστημάτων έχουν ευθύνη απέναντι στην λειτουργία της κοινωνίας η
οποία πρέπει να ξεκινά από την έμπνευση και να καταλήγει στη λογική.
Ας ελπίσουμε πως αυτή
τη φορά, θα μπει μία τάξη στο ζήτημα γιατί το συζητάμε πάνω από δύο δεκαετίες.
Όσο για τον φίλο μου
τον Μπάμπη που χρωστάει τρία μαθήματα, έχει οικογένεια και εργάζεται σκληρά για
να τη ζήσει, είμαι σίγουρος πως θα τα περάσει(και μάλιστα με καλό βαθμό)
και το καλοκαίρι θα είναι πτυχιούχος.
Έχω την εντύπωση
άλλωστε πως αυτός είναι η αξιέπαινη εξαίρεση του κανόνα.
Ανδρέας Ζαμπούκας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου