Τα υποκείμενα…

Το όνειρο των ψηφιακών μηδενικών γίνεται πραγματικότητα.

Ιδιαίτερα οι μαρξίζοντες, δικαιούνται ολόκληρη την πίτα καθότι ευεπίφοροι στην ουτοπική σαχλαμάρα της σοσιαλιστικής κοινωνίας.

Με εφόδιο την πεποίθηση ότι ζουν λίγο πριν το 1830, εκμεταλλευόμενοι το τρομοκρατικό όραμα της απολυτότητας, την αισθητική ταλιμπανικής λόξας διανθισμένη με αγγλικά νηπιαγωγείου και την μύχια βεβαιότητα ότι το αίμα τους θα βάψει τον τοίχο σχολείων, σανατορίων και ευαγών ιδρυμάτων· η βεβιασμένη αντιστοιχία συνθηκών με όπλο τον σκουριασμένο άβακα, ο αντικαπιταλιστικός μοντερνισμός και η πρωτότυπη φέτα, προσφέρουν γλωσσικά θέσφατα για τους αποτυχημένους καλλιτέχνες.

Το καλούπι του φασισμού, περικλείει άπαντες αγασαπισμένους· για την τελευταία έξοδο των εντυπώσεων, πριν ξαναξεκινήσει η κυκλική πορεία του αυτοκτονικού ιδεασμού in saecula saeculorum.

Τα ορμέμφυτα φυτά εξάλλου αποζητούν τον κόκκινο ήλιο.

Το ΚΚΕ, πιστό να δημιουργεί διχόνοια στους τόπους εργασίας, με απώτερο σκοπό να σφραγίζει επιχειρήσεις για να κληροδοτεί τον θάνατο της λενινιστικής Βαβυλώνας, ο ΣΥΡΙΖΑ αποφασισμένος να εκμεταλλεύεται το αλάθητο άλλοθι της πασοκικής μάσκαρας για να κατευνάζει την οργή των λωτοφάγων, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καλυμμένη με ισλαμικό ιδεόγραμμα για την αποκαθήλωση των Βουρβόνων, οι αναρχοφασίστες να στρατολογούν μειράκια πιστοί στο ναζιστικό πρότυπο των εκκαθαρίσεων με ζάχαρη άχνη από σταλινική ψευδαίσθηση πατερναλιστικής εντοπιότητας, η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ να διαιωνίζει την επιτυχημένη συνταγή του διαίρει και βασίλευε· το ΠΟΤΑΜΙ αναποφάσιστο στο απολιτικό φαγκότο με το halo effect υπό μάλης.

Συντηρητικοί κρατικοδίαιτοι που εναλλάσσονται επιτυχώς γνωρίζοντας ότι χωρίς μνημόνιο η χώρα οδηγείται στο βαλκανικό μπαρόκ.

Η τυραννία των δήθεν αντισυστημικών σκαλώνει στο εξής: δεν διανοούνται ότι η οργή και η αηδία δεν αποτελεί μονοπώλιό τους· γι’αυτό βωμολοχούν, απειλούν και προδικάζουν ως αγάμητες θείτσες εν είδει ψυχολογικών κινήτρων γα το αύριο.

Ο σκοπός είναι η ομοιότητα, η ταφή του πλουραλισμού, η αποστήθιση κειμένων των Διεθνών, η πολυπολιτισμικότητα που απαξιοί έναντι του νόμου, της τάξης, της ασφάλειας, της υποκειμενικής οικειοποίησης της ατιμωρησίας, της προχειρότητας, της οχλοκρατίας· μιας ψυχαναλυτικής Ρώμης που αποζητεί καρατομημένα κεφάλια για την λούμπεν λογόρροια, το αντιαισθητικό σύνθετο που βγάζει γλώσσα στον Πλωτίνο, την τζιχάντ της αυταπάτης με άεργο κοπετό για να γεμίσουν οι ώρες των ιδρωμένων απάχηδων.

Το παιχνίδι των λυγμών είναι ξεπερασμένο, ασχέτως εάν οι απόκληροι βαυκαλίζονται, λίγο πριν την αυτοκτονία ή την τρέλα τους.

Αδιάφορο…

Η Ελλάδα χρειάζεται χρήσιμους ανθρώπους, με πίστη στο Δημοκρατικό φρόνημα, στα Ευρωπαϊκά Ιδεώδη, στους κανόνες μεταξύ άνισων, στην φιλοδοξία, στο δημιουργικό πείσμα, στην λιτότητα.

Τα εμφυλιακά χρέη ας τα αφήσουμε στους παρίες των κοινωνικών δικτύων, στις μουρλοκακομοίρες που ζητούν ανατροπή του πολιτεύματος γράφοντας στα iMac, στους ασφαλίτες που πέρασαν από τον Άθω αλλά δεν κατάφεραν να τιμήσουν το σχήμα, στα φρικώδη ουρλιαχτά του «Παραλληλογράφου» που ιδρώνει για την συστημική ΕΡΤ, στα ορφανά του Pol Pot, του Μάο, του Στάλιν, των ρεμπέτικων, της τρομοκρατικής υπεραξίας.

Υπάρχει ελπίδα.

The Elf at Bay