Το μεγάλο μας τσίρκο…

Ανοίξαμε και σας περιμένουμε, λοιπόν!

Δωρεάν το υπερθέαμα, κυρίες και κύριοι.

Το μόνο με το οποίο χρεώνεστε είναι τα ναύλα ώς το εκλογικό τμήμα – ψιλοπράγματα, δηλαδή, εν σχέσει με την απόλαυση...

Εντάξει, ξέρω ότι καταλαβαίνετε αμέσως ότι ο ενθουσιασμός μου είναι προσποιητός. Τι άλλο να κάνω όμως;

Αφού δεν γινόταν να το αποφύγουμε, τουλάχιστον ας το απολαύσουμε.

Η εφαρμογή του σταυρού προτίμησης στις ευρωεκλογές του Μαΐου συνεπάγεται, εκ των πραγμάτων, ότι τα ψηφοδέλτια που παρουσίασαν τα κόμματα είναι –μετά συγχωρήσεως– σαν τα μούτρα μας.

Αφού, λοιπόν, σήμερα είναι Μεγάλο Σάββατο, σας προτείνω να με ακολουθήσετε σε μια χαλαρή περιπλάνηση στον πλούτο της πανίδος και της χλωρίδος των ψηφοδελτίων, ώστε να προετοιμαζόμαστε γι’ αυτό που μας περιμένει.

Θα πιάσω τα κόμματα κατά σειράν εκλογικού ποσοστού (αν τη θυμάμαι σωστά...), επειδή τίποτε δεν με διασκεδάζει περισσότερο παρά να παριστάνω τον αντικειμενικό...

Στη Ν.Δ. ξεχωρίζω τους εξής: Γιώργος Αμυράς: γυμνασμένος νέος που πηγαίνει πακέτο με το ποδήλατό του. (Αλλά αυτό δεν ενοχλεί και πολύ, γιατί κανείς δεν είναι τέλειος...)

Ελίζα Βόζεμπεργκ-Βρυωνίδη: βασικά, στάρλετ των late seventies, την οποία αγαπάμε για το βροντερό γερμανικής προελεύσεως –Achtung!– όνομά της, παρά το αντιμνημονιακό παρελθόν της. (Είπαμε, όμως: βασικά, στάρλετ...)

Αναστάσιος Δημοσχάκης: πρώην αρχηγός της Αστυνομίας, τον οποίο επέλεξε για τη συγκεκριμένη θέση ο τρισμέγιστος Βύρων Πολύδωρας. (Κατόπιν αυτού, όλα τα άλλα περιττεύουν...)

Θοδωρής Ζαγοράκης: ποδοσφαιριστής, πλην εξόχως ευφραδής και με ωραιοτάτη σύζυγο.

Μανόλης Κεφαλογιάννης: κάθε τραγωδία έχει ανάγκη από το λεγόμενο comic relief.

Ρόδη Κράτσα: διαχρονική μορφή γενικώς.

Γιώργος Κύρτσος: σπουδαίος άνδρας και, κυρίως, διδάκτωρ LSE, διδάκτωρ LSE, διδάκτωρ LSE. (Tο επαναλαμβάνω τρις, επειδή ο ίδιος το περιλαμβάνει σε κάθε πρόταση για τον εαυτό του – δηλαδή σε όλες, διότι για τον εαυτό του μιλάει κατά κανόνα...).

Μανώλης Μαυρομμάτης: ο Μανόλο όλων των εποχών και όλων των καταστάσεων.

Σταύρος Ξαρχάκος: υπήρξε κάποτε ευρωβουλευτής, είναι αμφίβολο όμως αν το θυμάται και ο ίδιος.

Τέλος, Φωτεινή Τομαή: η λατρεμένη των ιστορικών και πολιτικών επιστημόνων, επειδή έχει κάνει το ιστορικό αρχείο του υπουργείου Εξωτερικών τσιφλίκι της. Επίσης, βρίσκεται στα δικαστήρια για μια υπόθεση (ασήμαντη, είμαι βέβαιος...) λογοκλοπής.
Πάμε στον ΣΥΡΙΖΑ (Λ-Τ). Στέλιος Κούλογλου: ο τηλεοπτικός δημοσιογράφος που διακρίθηκε για τις έξοχες μεταφράσεις (τις έκαναν άλλοι, βεβαίως...) αποσπασμάτων από ξένα ντοκιμαντέρ.

Θέμης Κοτσιφάκης: βαριά, βαρύτατα συνδικαλισμένος – και επίδοξος σωσίας του Σαββόπουλου; Μην σας γελάσω...

Σάββας Ρομπόλης: τέως πασόκος και θεωρητικός της μιζέριας.

Πέτυ Πέρκα και Ράνια Σβίγκου: πρόκειται για διαφορετικά πρόσωπα, αλλά τα βάζω μαζί διότι λατρεύω τα ονόματά τους!

Πέραν αυτού, όμως, δεν έχω ιδέα.

Γιάννης Μηλιός: ο Γκούφι (τουτέστιν ο εγκέφαλος) της οικονομικής πολιτικής του κόμματος. Δημήτρης Παπαδημούλης: πάνω απ’ όλα, ανυπόφορος.

Δημήτρης Τόλιος: συναγωνίζεται τον προηγούμενο, αλλά δεν τα καταφέρνει. Τέλος, ο «πράσινος» Κρίτων Αρσένης με τα δελφίνια του, τις χελώνες του, τις φάλαινές του και, φυσικά, το υπέροχο μαλλί του.

Προχωρούμε στο περίπου όλον ΠΑΣΟΚ, άλλως «ΕΛΙΑ».

Αφροδίτη Αλ Σάλεχ: το αντίστοιχο της Εύας Καϊλή στο μελαχρινό και πιο ευέξαπτο.

Νίκος Ανδρουλάκης: νεολαίος πασόκος εν έτει 2014, (γεγονός από μόνο του αξιοσημείωτο).

Γιώργος Βερνίκος: ο υφυπουργός της μιας ημέρας.

Εύα Καϊλή: πολιτικό sex symbol.

Κατερίνα Μπατζελή: ηρωικό ερείπιο του ενδόξου πασοκικού παρελθόντος. Βασιλική Σουλαδάκη: never heard of, αλλά ελπίζω της γνωστής πασοκικής οικογενείας.

Θανάσης Χειμωνάς: βασικά, λογοτέχνης· διακεκριμένος, ωστόσο, για το γεγονός ότι έχει το τσαγανό να φορεί γαλάζιους φακούς επαφής, παρότι είναι κάθε άλλο παρά κορίτσι.
Πάμε στους ΑΝΕΛ. Με δυο λέξεις; Χωριάτικη σαλάτα...

Η Ζωή Γεωργαντά, ο πυρίκαυστος (αλλ’ όχι πύρκαυλος) Κώστας «καθηγητής» Ζουράρις, Γιώργος Ρωμανιάς και δεν συμμαζεύεται.

Ξεχωρίζω, όμως, τους Παύλο Κοντογιαννίδη, καλλιτέχνη, και τον Νίκο Μαρκάτο, επίσης καλλιτέχνη και ομότεχνο του Νέρωνα ως προς το Πολυτεχνείο.

Περνάμε στο ΚΚΕ. Εδώ τα ονόματα και, επομένως, τα πρόσωπα ουδεμία σημασία έχουν: είναι σαν να μην υπάρχουν, σταυρώνουμε στην τύχη.

Παρόλα αυτά, θα ξεχωρίσω την οδοντίατρο Ειρήνη (Ρούλα) Ελευθεριάδου, επειδή είναι πρόεδρος του καλλιτεχνικού Σωματείου Ποντίων Αττικής. (Και όμως, υπάρχει τέτοιο πράγμα...)

Μπαίνουμε στα δύσκολα: η ΔΗΜΑΡ του μπαρμπα-Φώτη – ωχ! Παναγιά μου... Εδώ, λυπάμαι, αλλά έχω ελάχιστα να πω.

Μαριλένα Κοππά: τ. ευρωβουλευτίνα, fan του Γιώργου μας. (Ναι! Και τέτοιοι υπάρχουν...)

Θεόδωρος Παπαθεοδώρου: τ. υφυπουργός Παιδείας, βασικά ο Mini-me του Αρβανιτόπουλου.

Δημήτρης Χατζησωκράτης: ένας Μπίστης (φτάνει πάντα στην πηγή, αλλά ποτέ δεν πίνει), όμως πιο νευρικός από το πρωτότυπο.

Το «Ποτάμι», που μετέχει για πρώτη φορά σε εκλογές.

Εδώ εντοπίζω αρκετούς αξιόλογους ανθρώπους: τον Περικλή Βαλλιάνο και τη Βάσω Κιντή (αμφότεροι καθηγητές στο Καποδιστριακό), τον Παύλο Ελευθεριάδη από την Οξφόρδη, τον Νικόλα Γιατρομανωλάκη, τον καθηγητή Δημήτρη Κουρέτα και τη δημοσιογράφο Χριστίνα Ταχιάου.

Κάπως έτσι, σιγά σιγά φθάνουμε στην αποθέωση: την Ενωση για την Πατρίδα και τον Λαό.

Εδώ δεν μιλάμε για ψηφοδέλτιο, αλλά για σχήμα, καθόσον ξεχωρίζουν ο υπέρτατος ερμηνευτής της μουσικής Ρομά, Μάκης «να ’χαν οι καρδιές αμπάρες» Χριστοδουλόπουλος και ο ομότεχνός του Πανίκας Ψωμιάδης.

Στο ποπ μέρος του προγράμματος συμμετέχουν η θυγάτηρ του Βύρωνα και η σύζυγος του Νίκου «ουώ, γέροντα η ευχή!» Νικολόπουλου.

Ομως, ας σταματήσω εδώ με τα αστεία. Είμαστε ευρωπαϊστές (μιλώ για εμάς που καταλαβαινόμαστε), αλλά ας μην κοροϊδευόμαστε κιόλας.

 Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο είναι ένα βαρετό talking shop, όπως λένε και οι Αγγλοι.

Υφίσταται ως δημοκρατικό πρόσχημα του υπερεθνικού ευρωπαϊκού μορφώματος που προέκυψε μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και το οποίο στις μέρες μας εξελίσσεται ως ένα διακυβερνητικό (και όχι κοινοτικό) σύστημα, υπό την ηγεσία μιας (ευτυχώς) βαθιά δημοκρατικής Γερμανίας.

Νομίζω ότι οφείλουμε να στείλουμε εκεί τους καλύτερους – υπό την έννοια ότι θα είναι εκείνοι οι οποίοι θα μπορούν να κατανοήσουν τη λειτουργία του συστήματος και να υπηρετήσουν τα συμφέροντα της χώρας, έστω και σε επίπεδο δημοσίων σχέσεων.

Διακρίνω, λοιπόν, τους εξής, στους οποίους εγώ ευχαρίστως θα έβαζα σταυρό: Τη Νίκη Τζαβέλα και τον Γιώργο Μομφεράτο από τη Ν.Δ. Τον Κυριάκο Πιερρακάκη, τον Παναγιώτη Ιωακειμίδη και τον Νίκο Μπίστη από την «Ελιά».

Κυρίως όμως, τον καθηγητή της Νομικής Σταύρο Τσακυράκη από το «Ποτάμι»: μια σπάνια περίπτωση αντιστασιακού που ποτέ δεν εξαργύρωσε το ξύλο που έφαγε (ήταν πρόεδρος της συνέλευσης στην κατάληψη της Νομικής το 1973), άνθρωπος ολιγαρκής και απλός, που ασκεί pro bono δικηγορία στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, για εκείνους που έχουν το δίκιο, αλλά όχι και τα λεφτά για να το κατοχυρώσουν...

Στέφανος Κασιμάτης

Καθημερινή