Ο ελληνικός Τιτανικός, και οι χαμένοι καπετάνιοι…

Η τριακονταμελής ορχήστρα του «Τιτανικού» έπαιζε αμέριμνη βαλς και οι επιβάτες της σάλας χόρευαν γελώντας, ενώ το κρουαζιερόπλοιο – «μαμούθ» κατευθυνόταν στο μοιραίο παγόβουνο, εκείνη τη νύχτα της 15ης Απριλίου 1912 στη μέση του βόρειου Ατλαντικού ωκεανού.

Η ελληνική Βουλή των 300 τον Απρίλιο του 2014 εξακολουθεί να «κοκορομαχεί» αμέριμνη, ενώ οι πολίτες σπαράσσονται μεταξύ τους σε έναν σύγχρονο εμφύλιο πόλεμο αν ο Τσίπρας και ο Καμμένος μπορούν να σώσουν τη χώρα ή αν ευθύνεται μόνο ο Σαμαράς για το ότι η χώρα κατευθύνεται στο «παγόβουνο» της κοινωνικής καταστροφής.

Το υπερωκεάνιο – γίγας ξεκίνησε το ταξίδι στις 10 Απριλίου 1912 από το βρετανικό λιμάνι του Southampton της Βρετανίας με προορισμό τη Νέα Υόρκη, 885 άτομα πλήρωμα και 1339 επιβάτες. Δυστυχώς δεν έφτασε ποτέ.

Ο Ευρωπαίος επίτροπος Ρεν στις 2 Μαρτίου 2010 προκάλεσε το μειδίαμα των δημοσιογράφων και τα γέλια 10.000.000 Ελλήνων όταν ευχήθηκε σε σπαστά ελληνικά «καλό κουράγκιο» στο πλαίσιο της πρώτης δανειακής σύμβασης, προκειμένου να σωθεί η χώρα από το οικονομικό «παγόβουνο».

Δυστυχώς δεν σώθηκε ποτέ.

Ο «Τιτανικός» πήρε μαζί του εκείνη τη νύχτα της 15ης Απριλίου 1912 στο βυθό 1.514 ψυχές, ενώ 711 διασώθηκαν.

Οι ελληνικές κυβερνήσεις από το 1974 και μετά οδήγησαν την τετραετία 2011 – 2014 περίπου 2.000.000 ανθρώπους του ιδιωτικού τομέα και του ελεύθερου εμπορίου στην ανεργία και την ανέχεια, 1.000.000 ηλικιωμένους σε συντάξεις ντροπής των 500 ευρώ, 3.000.000 ανθρώπους εκτός ασφαλιστικού συστήματος, χιλιάδες νέους – και όχι μόνο – σε αναζήτηση εργασίας στο εξωτερικό και χιλιάδες ανθρώπους στα συσσίτια της εκκλησίας και των δήμων.

Ο καπετάνιος του «Τιτανικού» ο 62χρονος Άγγλος Έντουαρντ Σμιθ, παρά τις προειδοποιήσεις για επιπλέοντα παγόβουνα στην περιοχή του Νιουφάουντλαντ, συνέχισε να πλέει με πρόσω τις μηχανές, καθώς πίστευε ότι δεν αποτελούσαν ιδιαίτερο κίνδυνο.

Τελικά με 22 κόμβους προσέκρουσε σε παγόβουνο, ενώ πλήρωμα και επιβάτες ήταν ανέτοιμοι για μια τέτοια κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και οι σωστικές λέμβοι επαρκούσαν μόνο για τους μισούς επιβαίνοντες. Χρειάστηκαν δύο ώρες για να σπάσει στα δύο το κρουαζιερόπλοιο και να βυθιστεί.

Όσοι ανέβηκαν στις σωστικές λέμβους σώθηκαν, μαζί με ορισμένους ναυαγούς που άντεξαν και περισυνέλεξαν σωστικά σκάφη, ενώ οι υπόλοιποι πέθαναν από υποθερμία ή καρδιακή προσβολή στα παγωμένα νερά (μείον 2 βαθμοί) του Ατλαντικού.

Οι Έλληνες πρωθυπουργοί και οι υπουργοί Οικονομικών τους από το 1974 και μετά, παρά τις προειδοποιήσεις για υπερδανεισμό και παρανοϊκή οικονομική πολιτική με ταυτόχρονη υπερδιόγκωση του δημόσιου τομέα, βρώμικη διαπλοκή με τους επαγγελματίες συνδικαλιστές, λεηλασία του δημοσίου χρήματος και ανοχή των μεγαλοφοροφυγάδων, καθώς πίστευαν ότι όλα αυτά – και άλλα τόσα – δεν αποτελούσαν ιδιαίτερο κίνδυνο.

Φυσικά η χώρα δεν ήταν έτοιμη για κατάσταση εκτάκτου ανάγκης με δανειακή σύμβαση και δεν υπήρχαν καν «σωσίβιες λέμβοι».

Χρειάστηκαν περίπου 35 χρόνια για να καταρρεύσει πλήρως η ελληνική οικονομία. Για τα θύματα και τους διασωθέντες τα είπαμε πριν.

Έχω ξαναγράψει για την ινδική παροιμία που λέει πως ο άνθρωπος έχει μόνο, αυτό που δεν μπορεί να χάσει σε ένα ναυάγιο.

Για τον καθένα είναι κάτι ξεχωριστό.

Για όλους, πάντως, θα έπρεπε να υπάρχει μια «βάση» με καλοσύνη, αγάπη και πίστη.

Είναι αυτά που θα ξαναφέρουν τη χώρα με πρωτογενές πλεόνασμα ανθρωπιάς και δεν θα ξαναζήσουμε πολιτικό «Τιτανικό».

Γιατί πρώτα χάθηκε η ανθρωπιά και η ηθική και μετά τα χρήματα.

Η Ελλάδα είχε χρεοκοπήσει από την εποχή των ζιβάγκο στις αρχές της δεκαετίας του ’80 και η πολιτική αλητεία έφτασε στο απροχώρητο με τους «ψεκασμένους, τα «παχύδερμα» και τους «αριστερούς του σαλονιού».

Και, δυστυχώς, οι «καπετάνιοι» που θα μπορούσαν να πιάσουν γερά το «τιμόνι» και να αποφύγουν το «παγόβουνο», όπως ο ανεπανάληπτος Γιώργος Γεννηματάς, είχαν φύγει νωρίς…

Αργύρης Κωστάκης

Αιχμή

ΥΓ. Ορθογράφου:

Από το facebook…

Strange Attractor είπε:
11/02/2012 στις 3:52 pm

Μια μικρή παραβολή, που ίσως διαλευκάνει την σύγχυση που επικρατεί σε πολλούς εξ ημών, όσον αφορά στο πως ήρθαν τα πράγματα πάνω κάτω.
Φανταστείτε ένα πλοίο που η πορεία του το οδηγεί κατ ευθείαν επάνω σε παγόβουνο.
Ο καπετάνιος κάνει πως δεν καταλαβαίνει, ενώ ο δεύτερος τον προειδοποιεί συνεχώς για τον επερχόμενο κίνδυνο.
Όσο το πλοίο συνεχίζει την καταστροφική του πορεία, και ο πλοίαρχος κάνει το παγώνι, τόσο ο δεύτερος ζητάει άμεση εγκατάλειψη του σκάφους, και επιβίβαση στις λέμβους.
Φευ, κανένας δεν ακούει, όλοι χορεύουν στα σαλόνια, και τελικά το καράβι πέφτει πάνω στο παγόβουνο.
Μπατάρει, γέρνει, και μπάζει από παντού νερά.
Ο πλοίαρχος ξαφνικά «ξυπνάει» και αρχίζει να φωνάζει «εγκαταλείψτε το πλοίο»!
Αλλά είναι πλέον αργά.
Οι λέμβοι καταστράφηκαν, τα νερά είναι γεμάτα από καρχαρίες που περιμένουν πεινασμένοι, και το νερό παγωμένο…
Η μόνη σώφρων λύση, είναι η παραμονή στο πλοίο, μέχρι να έρθουν τα διασωστικά συνεργεία (ελικόπτερα, πλοία, κλπ).
Και αυτή τη λύση προκρίνει πλέον ο δεύτερος, που από την αρχή διείδε τον κίνδυνο και όταν έπρεπε ζητούσε την εγκατάλειψη του σκάφους.
Τώρα όμως όχι.
Οι συγκυρίες άλλαξαν.
Τα δεδομένα είναι άλλα.
Σας θυμίζει κάτι;

Strange Attractor