Αλέξης ο … γκαντέμης!

Θυμόσαστε τους περίφημους «αγανακτισμένους»;

Όλους εκείνους που η κρίση τους βρήκε ανέτοιμους και απροειδοποίητους, με αποτέλεσμα να πάθουν ταράκουλο;

Αναγκασμένοι έτσι στα ξαφνικά κι απότομα να πρέπει να πληρώνουν φόρους, εισφορές, να κόβουν αποδείξεις, και άλλα τέτοια παρόμοια ανάλγητα και αντιλαϊκά πράγματα;

Και να συνειδητοποιήσουν ότι έχουμε χούντα (αφού), οπότε ας κάνουμε κατάληψη στα πάρκα και στις παραλίες, τραγουδώντας το «κουμπαγιά», και οργανώνοντας «ακτίβιτις», «ιβέντς», και «στριτ περφόρμανσις» μπας και τρομάξει ο Σόιμπλε, και μας χαρίσει τα δανεικά, μιας και είμαστε ωραίοι ως Έλληνες!

Το έλεγε κι ο Ρέμος άλλωστε…

Βέβαια μόλις τελείωσε το καλοκαιράκι, και έσφιξαν τα κρύα, οι οργισμένοι αυτοί συνέλληνες παράτησαν τα αντίσκηνα, και άφησαν τα πάρκα και τις παραλίες (σε ελεεινή και βρωμερή  κατάσταση) επιστρέφοντας στη σκληρή πραγματικότητα της καθημερινότητας.

Πιο πλούσιοι όμως σε εμπειρίες και βιώματα.

Και με την επίγνωση ότι καλές οι καταλήψεις και οι γιορτές στους δρόμους, αλλά στο φινάλε δεν βάφονται με π….ς τα αυγά, και αν θέλουμε να ζούμε όπως ζούμε (πολιτισμένα και οργανωμένα) χρειάζεται να πληρώνουμε και φόρους που και που (χώρια τα δανεικά).

Και χώρια ΟΤΕ, ΔΕΗ, ύδρευση, θέρμανση,  και όλα αυτά τα … περιττά, που σε μια ουτοπική κοινωνία όπως αυτή που οραματίζεται ο Καζάκης και άλλοι αλαφροίσκιωτοι τιμητές μας, δεν θα υπάρχουν.

Αφού δεν θα μας γδέρνουν τα όνειρα οι σκληροί μισέλληνες κεφαλαιοκράτες, οι μασόνοι, και οι Εβραίοι (που παρεμπιπτόντως μας ψεκάζουν κιόλας).

Κάτι ανάλογο  με το ξεφούσκωμα του «αγαναΧτισμού» συνέβη και με το περίφημο εκείνο επαναστατικό κίνημα ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ, με λαϊκούς ήρωες στυλ Απόστολου Γκλέτσου, Ραχήλ, και άλλων αυτόκλητων Ρομπέν των αστών, και των διοδίων, που και αυτοί με τη σειρά τους ψιλοεξαφανίστηκαν, μετά από έναν όμορφο αγώνα... και αφού είχαν σκαρφαλώσει σε μπάρες και σε κιγκαλερίες παντός είδους.

Και γιατί τα θυμήθηκα σήμερα αυτά τα «ηρωικά χρόνια» της αντιμνημονιακής αντίστασης;

Διότι όπως ψυχανεμίζομαι, την ίδια τύχη θα έχει και ο Σύριζας (ολέ) του γλωσσομαθή Αλέξη.

Και ίσως χειρότερη, διότι σε αντίθεση με τους αγαναΧτιστές, η παρέα του Αλέξη δεν περιορίστηκε στη γκρίνια, αλλά υποσχέθηκε … παπάδες.

Και στη τελική έφαγε τα μούτρα της, διότι ακόμη και ο πιο τελειωμένος πρώην Πασόκος και νυν τσιπρικός,  ή απλά μπαχαλάκιας, στο βάθος της καρδιάς του αναγνωρίζει πολύ καλά ότι αν δεν ήταν ο Σαμαράς, τώρα θα ήμασταν κάτι μεταξύ Βενεζουέλας, Αργεντινής, και Νιγηρίας.

Άσχετα το τι λέει στις παρέες του στα καφενεία.

Μόνο που εμείς, σε αντίθεση με τις παραπάνω εξίσου περήφανες χώρες,  ούτε πετρέλαια βγάζουμε, ούτε κρέας παράγουμε. Το μόνο που παράγουμε είναι μαγκιά, κ…ά, κλπ.

Εξάλλου, το παράδειγμα της Κύπρου ήταν ενδεικτικό του τι ευαγγελίζεται ο Σύριζας.

Μόλις στέρεψαν για μια δυο ώρες τα ΑΤΜ της μαρτυρικής μεγαλονήσου, οι αγριεμένοι ντεμέκ Τσε Γκεβάρα μετατράπηκαν αίφνης σε φιρφιρίκους Μπίλι Μπο, ικετεύοντας τους αντιπαθείς και ανθέλληνες εταίρους της ΕΕ να τους εντάξουν επειγόντως σε μνημόνιο.

Μπας και σωθεί η χώρα.

Αλλιώς βενζίνες και iphones γιοκ, καθότι εισαγόμενα.

Και όπως οι Κύπριοι δεν μπορούσαν να ζήσουν μόνο με την ιστορία τους, έτσι κι εμείς δεν θα μπορούσαμε να ζήσουμε μόνο με τις φακές και τις μπάμιες που (νομίζω) παράγουμε, αν παράγουμε.

Εξάλλου, καλή η αρχαία γραμματεία και το αρχαίο κλέος μας, αλλά δυστυχώς δεν τρώγονται.

Και έτσι, με αυτά και με αυτά, η περίπτωση του σέξι Αλέξη, του επίδοξου Ροβεσπιέρου με το στραβό το στόμα, θα διδάσκεται στο μέλλον στις σχολές πολιτικών επιστημών ολόκληρης της υφηλίου ως ένα ιδιάζον case study.

Και ως παράδειγμα προς αποφυγή για τους μελλοντικούς πολιτικούς, που φιλοδοξούν να κυβερνήσουν.

Διότι είναι η μοναδική ίσως περίπτωση, όπου το σύμπαν συνωμότησε για να γίνει κάποιος πρωθυπουργός, αλλά αυτός δεν μπόρεσε… καθότι ήταν  λίγος.

Ελάχιστος θα έλεγα…

Σκεφτείτε το: Πρωτοφανής οικονομική κρίση, ανέχεια, ανεργία, αγανάκτηση, παράλληλα με «αυτοδιάλυση» του άλλοτε ισχυρού Πασόκ, και παράλληλα με μια «ξενόδουλη» κυβέρνηση που χαρατσώνει και φορολογεί ότι κινείται, δεσμεύοντας δε ότι είναι ακίνητο.

Έτοιμη συνταγή για κατάληψη των χειμερινών ανακτόρων.

Το όνειρο δηλαδή της κάθε αντιπολίτευσης.

Στη προκειμένη περίπτωση του Σύριζα, που από το 3% εκτοξεύτηκε στο 30%.

Και που αν δεν υπήρχε, θα έπρεπε να εφευρεθεί.

Και όμως…

Αν και ο Αλέξης, η Ρένα, ο Δραχμαζάνης, και τα άλλα ανέμελα παιδιά υποσχέθηκαν τα πάντα στους πάντες, ακόμη και αντικρουόμενα μεταξύ τους πράγματα, ο Σύριζας έφτασε στη βρύση αλλά … δεν δροσίστηκε.

Και όπως οι αγαναΧτιστές έζησαν το όνειρο για μερικούς μήνες, έτσι και οι ανερμάτιστοι συριζαίοι το έζησαν για 2-3 χρόνια, χωρίς όμως να το ολοκληρώσουν.

Χωρίς δηλαδή ο Στρατούλης να καταφέρει να μπει νικητής στο Μαξίμου, και από κει να μιλάει για δραχμές, για αντίσταση, και για λαϊκές επιτροπές στις γειτονιές και στα εργοστάσια (ποια εργοστάσια άραγε;).

Και χωρίς ο Αλέξης να μπει κι αυτός τροπαιοφόρος στη Βουλή, και με το μόνιμα στραβωμένο από τη πολλή μαγκιά στόμα του να μας αναπτύσσει το όραμά του για μια Ελλάδα σοσιαλιστική, και ελεύθερη από μνημόνια και λοιπές σαχλαμάρες…

Το χάσανε το κορμί… πατριώτες.

Για αυτό, αν είναι κανείς αυστηρά ουδέτερος και ψυχοπονιάρης, θα έπρεπε να τον λυπάται τον Αλέξη.

Τον νεαρό καταληψία, που κόντεψε να γίνει πρωθυπουργός…

Και που σε κάποιες δεκαετίες από σήμερα, η περίπτωσή του θα είναι ένα ακόμη απλά φαιδρό περιστατικό στην νεοελληνική ιστορία.

Που θα το λέμε στα εγγόνια μας για να γελάνε.

Ένα παρ’ ολίγον ατύχημα, που ευτυχώς δεν έγινε…

Strange Attractor