Ρεπορτάζ από το σαλονικιώτικο «Ποτάμι»…

Ο Σταύρος Θεοδωράκης κατηγορείται εσχάτως για πολλά πράγματα. Φυσιολογικό, όχι επειδή ίδρυσε (κι αυτός) κόμμα, αλλά επειδή το κόμμα αυτό μπήκε με φόρα στην πολιτική ζωή της εξωτικής χώρας μας.

Κανείς π.χ. δεν επιτίθεται στον Κατσανέβα, ούτε στο Νικολόπουλο.

Ένα από αυτά για τα οποία τον κατηγορούν είναι ότι δεν έκατσε να κάνει αυτό για το οποίο είναι “καλός”, δηλαδή να συνεχίσει να είναι δημοσιογράφος…

Και όχι μόνο αυτό, αλλά ήδη “γέμισε” το κόμμα του και με άλλους τέτοιους που κάνουν το ίδιο έγκλημα καθοσιώσεως, να πιστεύουν δηλαδή ότι έχουν το δικαίωμα, χωρίς κληρονομικό χάρισμα, χωρίς δαχτυλίδια, χωρίς “ένσημα” στις κλαδικές, να κατέβουν στην πολιτική και μάλιστα στην κεντρική πολιτική σκηνή. Αυτό βέβαια ισχύει για όλους τους νυν και μέλλοντες “ποταμίσιους”.

Ωστόσο, επειδή το δημοσιογραφικό συνάφι απέχει απ' το να είναι το δημοφιλέστερο στην Ελλάδα (καθόλου αδίκως λέω εγώ) η συγκεκριμένη κριτική όσο εκτός θέματος κι αν είναι, έχει μια κάποια απήχηση…

Εγώ λοιπόν αποφάσισα όχι να κάνω τέτοια φτηνή κριτική προκειμένου να “εκδικηθώ” αυτή την “παρέα” δημοσιογράφων που θέλουν να γίνουν πολιτικοί, αλλά να τους σερβίρω λίγο από το δικό τους φάρμακο.

Να γίνω δηλαδή εγώ δημοσιογράφος και να καλύψω “δημοσιογραφικά” μια εκδήλωσή τους.

Να δούμε, θα τους αρέσει;

Ή γενικότερα εδώ που τα λέμε, θα αρέσει σε κάποιον;

Λοιπόν, κάπως έτσι και ο Παραβάτης έκανε το μεγάλο (ή μικρό, θα δείξει) βήμα να δηλώσει εθελοντής στο Ποτάμι.

Και όχι μόνο βρέθηκα προχθές (5/4) στη συνάντηση στο Εγνατία Παλλάς και ήδη δήλωσα πρόθυμα συμμετοχή και διά ζώσης, αλλά αποφάσισα να μετατραπώ (και) σε δημοσιογράφο για μια μέρα και να μεταφέρω ορισμένα παραλειπόμενα που νομίζω έχουν κάποιο γενικότερο ενδιαφέρον.

Διότι την ουσία του πράγματος δε νομίζω ότι δικαιούμαι να το κάνω.

Όχι επειδή έχω υπόψη μου κάναν κώδικα δεοντολογίας κάποιας δημοσιογραφικής ένωσης, αλλά διότι είναι αυτονόητο.

Δεν κάλεσε κανείς εκεί κανένα δημοσιογράφο με την κανονική επαγγελματική του ιδιότητα (κανονικό ή ιμιτασιόν) για να μεταδώσει τί ακριβώς λέχθηκε.

Τα εν οίκω μη εν δήμω, σωστά;

Οφείλω να εκμυστηρευτώ ότι πηγαίνοντας είχα μια αρκετά έντονη ανησυχία. Όχι, δεν ανησυχούσα για τις στιγμές αμηχανίας μεταξύ αγνώστων που δεν είναι ακριβώς βέβαιοι τί πάνε να κάνουν, ούτε με τρόμαζε το ενδεχόμενο να μη χωράμε στην αίθουσα αν αυτή ήταν μικρή (όπως και συνέβη).

Αυτό που με ανησυχούσε με βάση την όχι τεράστια, αλλά πάντως ικανή εμπειρία μου με τα κοινά  είναι το ενδεχόμενο οι εθελοντές και μέλη του νέου (άρα και κατ' ανάγκη ασαφούς) πολιτικού φορέα να ήταν σε μεγάλο ποσοστό αγανακτισμένοι σε αναζήτηση νέου σωτήρα.

Να ήθελαν σε αυτή την πρώτη συνάντηση να λύσουν όλα τα ζητήματα, π.χ. την οικονομική κρίση, το κυπριακό κλπ.

Κι αν δεν το έλυναν, σίγουρα θα ήθελαν να “ακουστούν”.

Την ίδια ώρα που οι ίδιοι δε θα άκουγαν κανέναν, δημιουργώντας έτσι ένα τέλειο χάος, και απογοητεύοντας με το καλημέρα τη μειοψηφία που θα ήθελε απλά κάτι διαφορετικό.

Έχω λοιπόν να μεταφέρω ότι προς ικανοποίησή μου τα πράγματα δεν εξελίχτηκαν έτσι.

Μπορεί να στιμωχτήκαμε πάνω από 100 άτομα σε μια αίθουσα που έπαιρνε περίπου τα μισά, αλλά χάβρα δε γίναμε.

Καταφέραμε μάλιστα όχι μόνο να ορίσουμε τρεις συντονιστές για τα επόμενα άμεσα βήματα αλλά και να ορίσουμε τη βασική προτεραιότητα που είναι η εκλογική προετοιμασία.

Διότι, αν δεν το ξέρετε, στις επερχόμενες εκλογές θα υπάρχουν μερικές δεκάδες χιλιάδες εκλογικά τμήματα και κανένα κόμμα που δε θέλει απλώς να είναι ένας διάτοντας αστέρας δεν μπορεί να μην έχει κάποια παρουσία στα περισσότερα απ' αυτά.

Το Κυπριακό δεν το λύσαμε, να τα λέμε αυτά, ούτε “θέσεις” βγάλαμε προς μεγάλη τέρψη των παραδοσιακών κομμάτων που θα συνεχίσουν να κατηγορούν ένα κόμμα ελάχιστων μηνών για το ότι δεν έχει τοποθετηθεί με απόλυτη σαφήνεια στα πάντα (χωρίς ποτέ βέβαια να ρίχνουν και καμιά ματιά στον καθρέφτη την ώρα που κουνούν το δάχτυλο), αλλά κάναμε βήματα και τέθηκαν οι βάσεις για πολλά περισσότερα.

Δεν μπορώ να πω ότι έφυγα σούπερ ενθουσιασμένος, αλλά για να το πω με νούμερα, με άριστα το 10 το (αυτο)βαθμολόγησα με 8.

Ενώ φοβόμουνα ότι πολύ πιθανά θα έβαζα αρκετά κάτω από 5…

Μερικά άλλα παραλειπόμενα:

- Ο συντονιστής Ελλάδας (Δημήτρης Παπαδημητριάδης) για εθελοντές, ΔΕΝ είναι δημοσιογράφος.

Είναι ψυχίατρος – άκρως χρήσιμη ειδικότητα και για τους χιλιάδες σαν και του λόγου μας που έχει να παλέψει (όσο “καλοαναθρεμένοι” κι αν είμαστε, πολλοί καλοαναθρεμένοι ίσον λίγοι κακοαναθρεμμένοι κι όπως ξέρουμε αρκεί ένας απ' τους τελευταίους για να χαλάσει τη μέρα) αλλά και για την ...ελληνική βουλή έτσι ειδικά όπως κατάντησε σήμερα.

- Αντίθετα είναι και παραείναι δημοσιογράφος η Χριστίνα Ταχιάου που με αξιοσημείωτη υπομονή έκατσε επί 3 ώρες φάτσα-κάρτα (ήταν εξάλλου, τηρουμένων των ποταμίσιων αναλογιών η celebrity του απογεύματος) και δεν αρνήθηκε τίποτα σε κανέναν on και off the record χωρίς να δείξει υποψία κούρασης ή εκνευρισμού.

Εγώ δε θα μπορούσα να το κάνω πάνω από μερικά λεπτά, γι' αυτό και έχει την εκτίμησή μου. ΚΑΙ για αυτό δηλαδή…

- O Θεοδωράκης μπορεί να μην ήταν εκεί, αλλά κατ' ουσίαν δεν έλλειψε ποτέ.

Ο “Σταύρος” όπως συνεχώς τον αποκαλούσαν όλοι και αναφέρονταν σ' αυτόν κάθε τρεις και λίγο, το συνειδητοποίησα πλήρως χθες, απολαμβάνει μεταξύ των οπαδών του στάτους rock n' roll star.

Τον ζηλεύω γι' αυτό, όπως ζηλεύω όλους τους rock n' roll stars που αγαπάει ο κόσμος.

Κι όσους αγαπάω και εγώ, τους ζηλεύω ακόμα περισσότερο χωρίς όμως να τους αγαπάω λιγότερο γι' αυτό.

Ίσα-ίσα…  Κι όμως, αυτή η ιδιότητα (η “κουζουλάδα” όπως την αποκάλεσε ο ίδιος) είναι πολύτιμη.

Σε βαθμό που ίσως να μη φανταζόμαστε ακόμα και εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό απ' τον ίδιο και τους ανθρώπους που τελικά θα τον πλαισιώσουν/με ως πού θα φτάσει ως προσφορά στα κοινά.

- Δεν ξέρω τί λένε μερικοί για Μπόμπολες, Βαρδινογιάννηδες και λοιπούς διαπλεκόμενους των ΜΜΕ που “σπονσοράρουν” λέει την όλη προσπάθεια, αλλά εγώ χθες είδα δύο πράγματα:

1) Σπαρτιάτικη λιτότητα στα πάντα

2) Εξαφάνιση των κουπονιών ενίσχυσης σε χρόνο ντε-τε που εξέπληξε ακόμα και τον ίδιο τον κεντρικό συντονιστή. Τύφλα να έχει το παλιό ΚΚΕ, όπως κάποιος παρατήρησε πολύ εύστοχα.

Ωστόσο, ας μην έχουμε καμία αμφιβολία τουλάχιστον για το εξής:

Τίποτα, εκτός απ' τα κουπόνια, δε θα θυμίζει στο Ποτάμι τα παλιά κόμματα, είτε αυτό είναι για καλό είτε για κακό.

Χαρακτηριστικά σας λέω ότι σε κάποια φάση ένας εθελοντής επιχειρηματολογώντας υπέρ του ότι δε θα πρέπει να έχει το ποτάμι εκλογικά γραφεία/κέντρα ανέφερε ότι ανήκει σε μια γενιά που μεγάλωσε ακούγοντας εν μέσω εκλογών στη διαπασών “Είμαστε δυο, είμαστε τρεις...” από τη μια και την Καρμίρα Μπουράνα απ' την άλλη.

Αν και παρέλειψε να αναφέρει τον ύμνο (κυριολεκτικά και μεταφορικά) του Σπανουδάκη (“...Ζήτω η Θρησκεία, ζήτω η ΝΔ”) αυτό δεν εμπόδισε την αίθουσα να σειστεί από τα αυθόρμητα χειροκροτήματα όλων.

Κι αυτό το στιγμιότυπο, νομίζω, συνοψίζει την κεντρική ιδέα της χθεσινής μάζωξης.

Αυτά. Τα υπόλοιπα θα τα δούμε και θα τα βρούμε στην πορεία και πάντως πολύ σύντομα.

Δεν ξέρω αν θα ήμουν καλός δημοσιογράφος, δεν ξέρω καν αν θα είμαι καλός πολιτικός (με την ευρεία έννοια εννοείται, διότι και τα μέλη και οι εθελοντές παντός κόμματος / οργάνωσης / κλπ. πολιτικοί είναι) πάντως λέω το πρώτο να μην το ξανακάνω.

Τουλάχιστον όχι για το Ποτάμι.

Για τα άλλα εδώ θα είμαστε, εξάλλου και το να αρθρογραφείς είναι κι αυτό κομμάτι της δημοσιογραφίας.

Έστω και της καθαρά ερασιτεχνικής…

Ο Παραβάτης