Κοινωνικοπολιτικό πείραμα...

Ναι, αυτός ο πολλά βαρύς και όχι τίτλος αναφέρεται στην υποψηφιότητα του Θοδωρή Ζαγοράκη στις επερχόμενες Ευρωεκλογές.

Και ενώ κατανοώ, και εν πολλοίς συμφωνώ με τον ακόμη «ιδεαλιστή» φίλο Strange ως προς την απογοήτευσή του αναφορικά με την αξιακή διάσταση του θέματος, ο ρεαλιστής μέσα μου δεν ντρέπεται να χειροκροτήσει τον τακτικισμό αυτής της προεκλογικής κίνησης.

 Άλλωστε, σε πόλεμο με τοξικά όπλα (βλέπε λαϊκίστικος συρφετός του ΣΥΡΙΖΑ) δεν μπορείς να πας με μπουκέτο από άνθη.

Χρειάζεσαι κι εσύ τα πυρηνικά σου.

Βέβαια, ο προβληματισμός που με ιντριγκάρει περισσότερο έχει να κάνει, όχι με την ψήφο στον Ζαγοράκη, αλλά με την αποδοκιμασία αυτής…

Τι εννοώ;

Ενώ έχουνε ακουστεί κάποια ονόματα εδώ και καιρό, κολλάμε είτε σε σύνολα είτε σε μεμονωμένες ιδιότητες και χαρακτηριστικά που μας... ερεθίζουν.

Για σφαιρική αποτίμηση δε, ούτε λόγος.

Βέβαια, σε μια φάση διαβούλευσης, είναι φυσιολογικό να μας ενδιαφέρει περισσότερο η εξάλειψη αρνητικών για τον καθένα μας σημείων, παρά η ανάδειξη των θετικών.

Σήμερα όμως, με την τελική παρουσίαση του Ευρωψηφοδελτίου, ευελπιστώ το... πείραμα μου να αποδώσει αρνητικό αποτέλεσμα, αν και δεν το βλέπω.

Ποιος είναι ο παράγοντας που παρακολουθεί το πείραμα;

Μα η ενασχόληση με τον Ζαγοράκη φυσικά…

Υπάρχει κόσμος που θα ψηφίσει ευχαρίστως τον Ζαγοράκη, και κόσμος που απεχθάνεται ακόμα και την ιδέα της υποψηφιότητάς του.

Το πρόβλημα όμως είναι πως ενώ όσοι θα προτιμήσουν τον Ζαγοράκη είναι ευτυχείς με την επιλογή τους, οι της δεύτερης ομάδας ασχολούνται περισσότερο με την ευτυχία των πρώτων παρά με τη δικιά τους μέσω της επιλογής ενός καταλληλότερου για αυτούς υποψηφίου.

Ακόμα και οι ψυχραιμότεροι ημών τελικά έχουμε εθιστεί στην απαξίωση, παρά στη σύνθεση.

Και το χειρότερο είναι πως περισσότερη διαφήμιση κάνουμε σε αυτούς που θεωρούμε λιγότερο αξιόλογους, παρά σε αυτούς που θεωρούμε περισσότερο.

Ναι, εγώ δεν πρόκειται να δώσω το σταυρό μου στον κύριο Ζαγοράκη.

Όχι όμως γιατί έτσι τον "τιμωρώ".

Είναι το λιγότερο αστεία αυτή η λογική.

Μπορεί ακόμα και να το σκεφτόμουν για να πικάρω μερικούς φίλους μου που είναι ΠΑΟΚ, και ανήκουν σε άλλους κομματικούς χώρους.

Αλλά υπάρχουνε πολλοί άνθρωποι που είναι πιο πολύ του γούστου μου.

Όχι ότι κι’ εγώ έχω το αλάνθαστο φυσικά.

Αλλά γιατί θεωρώ πιο σημαντικό να στείλω π.χ. κάποιο από τα νέα παιδιά του Ευρωψηφοδελτίου στις Βρυξέλλες, όπως η Χαλιλοπούλου και ο Κυρανάκης, ή κάποιον από τους καταξιωμένους επιστήμονες και ακαδημαϊκούς, όπως ο Δαββέτας και η  Γιαννόπαπα.

Τι; Ποιοι είναι αυτοί αναρωτιέστε μερικοί;

Εμ, στα λόγια μου έρχεστε…

Και τέλος, ακόμα κι αν στον τρόπο πολιτικής μου σκέψης δεν ταιριάζει η υποψηφιότητα του κυρίου Ζαγοράκη (και δεν είναι ο μόνος μέσα στο Ευρωψηφοδέλτιο, αλίμονο αν από οποιαδήποτε ομάδα 42 ανθρώπων, ήμασταν... ερωτευμένοι και με τους 42), εν τούτοις τον ευχαριστώ που δεν κώλωσε να «αναμετρηθεί» με τον κόσμο, και να συνεισφέρει στη μεγάλη εικόνα και στη κοινή συνισταμένη που είναι η νίκη των δυνάμεων του αυτονόητου…

TopGunZ

ΥΓ- Όσο για τον Strange, ελπίζω σύντομα να ξεπεράσει το μεγάλο σοκ που έπαθε με την ανακοίνωση της υποψηφιότητας Ζαγοράκη.