Τι γνώριζε ο γέροντας; Part II

Μεγάλο ενδιαφέρον έχει προκαλέσει σε διάφορους κύκλους η πρόσφατη δημοσίευση των χαμένων τετραδίων του όσιου παππούλη Στρέιντζ, του αποκαλούμενου και ποταπού, ο οποίος  έζησε και δίδαξε στη Μακεδονία, στα τέλη του 18ου αιώνα, και το έργο του οποίου παρουσιάσαμε εδώ.

Φήμες θέλουν ακόμη και τις μυστικές υπηρεσίες της Ρωσίας να εξετάζουν ενδελεχώς τις «προφητείες» που έκανε ο γέροντας σε ανύποπτο χρόνο, και που σήμερα δείχνουν πιο επίκαιρες από ποτέ, άσχετα αν στο ενδιάμεσο διάστημα, ή ακόμη και στην εποχή που έζησε ο γέροντας, κανένας δεν τις έδινε ιδιαίτερη σημασία…

Οι σύγχρονοί του. για παράδειγμα,  που σίγουρα δεν μπορούσαν να αντιληφθούν το μέγεθος της ενόρασής του, ή την εμβέλεια των προβλέψεων του, απέδιδαν τα λόγια του στη κακιά αρρώστια ή στο χτικιό, από το οποίο λέγονταν πως έπασχε ο γέρων.

Και δεν είναι μόνο η σημερινή εποχή της οικονομικής και πολιτικής κρίσης, για την οποία είχε μιλήσει από τότε ο γέροντας.

Έχει προφητεύσει και άλλα πράγματα, που … έγιναν!

Όπως για παράδειγμα προέβλεψε την άνοδο του Πασόκ στην εξουσία το 1981, όταν έλεγε πριν από δυο αιώνες (1781):

«Ο γραμματιζούμενος παπατζής από την μακρινή χώρα των κόκκινων τσίτσιδων που χορεύουνε γύρω από τις φωτιές, θε νάρθει στην Γρεκία, καλεσμένος του φρυδά και θε να ανακατέψει το τσουκάλι, με τους ραγιάδες να σεκώνουνε κεφάλι, μέχρις που η φακλάνα με τα χρυσαφένια μαλλιά και τα γελαδινά μαστάρια τον μαγέψει, και τονε κλείσει το γκουβέρνο του Ιούδα σε μουχλιασμένο υπόγειο.

Τότενες θε να ξαφανιστεί, και στη χώρα να βασιλέψουνε οι γύπες και οι πράσινοι κροταλίες….».

Κάποιες άλλες «προφητείες» του παππούλη από τον Λαγκαδά,  που έχουν επεξεργαστεί οι ειδικοί επιστήμονες, και που σήμερα δειλά δειλά βγαίνουν στην δημοσιότητα είναι και οι εξής:

«Ότανες τρίξει όλος ο Μωριάς, και ο παχύς που τον ραντίζουν, με τη χάρη της Αγίας Ραχήλ, και τα θαύματα του παπούλη Αρτέμη με τα πουγγιά, πει να κάνει κολεγιά με τον αράπη και το ζαβό τσογλάν, τότενες θα γυαλίσει το μάτι το καλό του αψηλού που φκιάνει σαμάρια, και θε να τους πάρει στο κυνήγι μέχρι πέρα στη κόκκινη μηλιά, όπου θα τους κλαδέψει ο Τούρκος.
Και θα γελάει ο προγναθικός μινίστερος και θε να χορεύει στα αλώνια ο ραγιάς, και όλα μαζί τα ταγκαλάκια».

«Όταν ραγιάδες κουνηθεί η γης, και τρέχουν σαν λαλά τα κοκόρια του Μωριά, τότενε ο αψηλός που φκιάνει σαμάρια θα πάρει στο κυνήγι τον αράπη και το ζαβό τσογλάν, και θε να σηκωθεί μπόλικος κουρνιαχτός στη Γρεκία.
Και θα τραγκιάσουν τα ζωντανά, και θα λαλέψουν τα κουνάβια...».

«Θα’ ρθουνε καιροί και χρόνοι που σιδερένια κουτιά θα τρέχουνε στις στράτες, και τα κουνάβια θα γρυλίζουνε μέσα από τα χρωματιστά μπαούλα.
Τότενες είναι που το γκουβέρνο της Γρεκίας, που θε να βγει στα παζάρια, θε να τρανταχτεί από τα βόλια του Αράπη, που θα βάλει πλάτες στο ζαβό τσιμπούκ τσογλάν, για τα πρόστυχα λόγια του ευσεβούς πρωτονοτάριου που ρίχνει σαίτες στον ατσούμπαλο αψηλό που φκιάνει σαμάρια.
Και μετά θε να έρθει το ξανθό το γένος και να τα σιάξει όλα.
Πιστεύετε ραγιάδες, και θε να λευτερωθείτε… προσεύχεστε στην Αγιά Ραχήλ, να σώσετε την Ρούμελη με την χάρη του Άγιου του Αρτέμη με τα πολλά πουγγιά».

«Την μέρα που θα τρανταχτεί η γης στη χώρα των κόκκινων ανθρώπων, και οι πραίτορες θα ψάχνουν ακόμα να βρούνε το σιδερένιο πουλί, στην Γρεκία θα χορεύουν οι λύκοι και τα κουνάβια, που βγαίνουν από τα λαγούμια τους ψάχνοντας για τον πρωτονοτάριο του γκουβέρνου, που παρλάρει στους οντάδες.
Τότενες θα πάρει κεφάλια ο αψηλός που φκιάνει σαμάρια, και θα κυνηγάει το ζαβό τσογλάνι ως τη κόκκινη μηλιά, μαζί με τον αράπη που ονειρεύεται θερμιντόρες…
Και θα γελάει ο προγναθικός μινίστερος στο χρωματιστό μπαούλο».

«Όταν έρθει ο καιρός που ο πρωτονοτάριος του γκουβέρνου κάτσει στον μεταξένιο οντά με τον αράπη, και βάνουνε στο στόμα τους τον αψηλό που φκιάνει σαμάρια, τότε θέλουν ανοίξει οι ουρανοί, θέλει σειστεί η γης του κάτω Μωριά, και θέλει βρέξει κουνάβια και ποντίκια που λυσσασμένα θε να χτυπάνε την πατρίδα μέσα από το χρωματιστό κουτί παινεύοντας τους κλειδαμπαρωμένους χιμπατζήδες.
Μη σκιάζεστε όμως διότι όσο κι αν το θέλει το ζαβό αγόρι με το στραβό το στόμα, όσα γρόσια κι αν υπόσχεται στο πόπολο, όσο κι αν το μελετάει, δεν πρόκειται να κάτσει στον θρόνο, και ο αψηλός θέλει κυβερνήσει για πολλά τέρμινα …».

+Όσιος Στρέιντζ ο ποταπός+  (1761-1798)