Το φάντασμα της Αργεντινής…

Με αυτή την έμφυτη σεμνότητα που τον διακρίνει (χάρη στην οποία τον αγαπήσαμε αμέσως μόλις τον γνωρίσαμε...), ο Αλέξης Τσίπρας διαπίστωσε τις προάλλες ότι «ένα φάντασμα πλανάται πάνω από την Ευρώπη» και ότι πρόκειται για τον ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ/Λ-Τ), ο οποίος, παρακαλώ, απειλεί τον καπιταλισμό σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.

Ας αφήσουμε όμως τις φαντασιώσεις μιας ισχνής, σε ευρωπαϊκό επίπεδο, μειοψηφίας νεομπολσεβίκων, που δεν είχαν παραπάνω από 35 βουλευτές στο αποχωρούν Κοινοβούλιο.

Καλύτερα να στραφούμε στα συγκεκριμένα και τα απτά…

Χάρη στα δημοσιεύματα των Financial Times και στο βιβλίο του Τίμοθι Γκάιτνερ, λοιπόν, εγώ τουλάχιστον διαπίστωσα την ταυτότητα του φαντάσματος που επλανάτο πάνω από την Ελλάδα το καλοκαίρι του 2012, τότε που εμείς κάναμε διπλές εκλογές: ήταν το φάντασμα της προσφιλούς στον πρόεδρο Τσίπρα Αργεντινής.

Στην ομιλία του για τις προγραμματικές δηλώσεις τον Ιούλιο του 2012, ο φρέσκος τότε αρχηγός της αντιπολίτευσης κατηγόρησε την κυβέρνηση ως εξής: «Παρουσιάσατε μια θεσμικά και λογικά αδύνατη εξέλιξη, την αποπομπή της χώρας μας από το ευρώ, σαν βέβαιη προοπτική, αν ο λαός μας κάνει τη δική του δημοκρατική επιλογή».

Προέβλεψε, δε, ότι η πολιτική της κυβέρνησης είναι «ο πιο ασφαλής, ο μόνος βέβαιος δρόμος για την απομάκρυνση της χώρας από την Ευρωζώνη».

Σήμερα μαθαίνουμε ότι, τον ίδιο καιρό που ο ΣΥΡΙΖΑ ευαγγελιζόταν ανατροπή της κυβέρνησης (μετά τις καλοκαιρινές διακοπές ― δεν είναι τίποτε κορόιδα οι Τσιπριστές/Λαφαζανιστές...), ο Β. Σόιμπλε παρουσίαζε με τη δέουσα λεπτότητα, αλλά με απόλυτη ευθύτητα, το σχέδιο εξόδου της Ελλάδος από την Ευρωζώνη στον Γκάιτνερ.

Ο Γερμανός υπουργός ήθελε την άποψη των Αμερικανών.

Μαθαίνουμε, ακόμη, ότι πριν από τις εκλογές κιόλας, ΔΝΤ και Ευρωπαίοι είχαν ετοιμάσει το λεγόμενο Σχέδιο Ζ για τη μετάβαση της χώρας από το ευρώ στη δραχμή. Ηταν το προϊόν της δουλειάς κλειστού κύκλου αξιωματούχων της Ενωσης, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ. Προέβλεπε σφράγισμα των τραπεζικών ΑΤΜ μηχανών, συνοριακούς ελέγχους και άλλα ωραία.

Εν ολίγοις (και υπό την αυστηρή προϋπόθεση ότι όλα αυτά δεν είναι υποβολιμαία από σκοτεινά κέντρα που αγωνίζονται να πλήξουν την υποψηφιότητα της Ρένας Δούρου...), ο Τσίπρας, ο Λαφαζάνης και οι φίλοι τους έπαιζαν με τη φωτιά. Είχαν όμως συνείδηση του κινδύνου ή όχι;

Το ερώτημα παραμένει αναπάντητο, αλλά σε κάθε περίπτωση η απάντηση μόνο ιστορική σημασία μπορεί να έχει.

Με βάση το κριτήριο ενός στοιχειωδώς λογικού ανθρώπου, που αποφασίζει για την ψήφο του, το ίδιο κάνει ― είτε επρόκειτο για ενσυνείδητο ρίσκο είτε για αδυναμία κατανόησης της πραγματικότητας.

Οι προθέσεις εκείνων που έθεσαν τη χώρα σε έναν τέτοιο κίνδυνο δεν έχουν καμία αξία μπροστά στο μέγεθος του κινδύνου.

Κάθε μέρα κάτι συμβαίνει να υπενθυμίζει την επιπολαιότητα των Τσιπριστών/Λαφαζανιστών.

Δείτε την περίπτωση Γλέζου.

Αφού τον έστησε τελευταία στιγμή ο τηλε-ευαγγελιστής, ο πρόεδρος επιστράτευσε το ζωντανό σύμβολο για να το στείλει στην Ευρώπη. (Να τον ξεφορτωθεί κιόλας, αφού όλο προβλήματα δημιουργεί...)

Εκείνος, σε ανταπόδοση της χειρονομίας, άνοιξε πάλι θέμα αναγκαστικού δανεισμού του κράτους από τους πολίτες. (Εκανε ένα αποχαιρετιστήριο πάρτι, με άλλα λόγια, και τα έσπασε...)

Με λογική λαϊκού δικαστηρίου της αλησμόνητης Εαμοκρατίας, το ζωντανό σύμβολο μας είπε ότι ο δανεισμός θα είναι προαιρετικός, αλλά όποιος δεν δεχθεί, θα καταγγελθεί δημοσίως και άλλα τέτοια φαιδρά.

Προσθέστε στη γενική εικόνα και την πρόσφατη δημόσια διαφωνία για την αύξηση του κατώτατου μισθού.

Ο μεν Σταθάκης είπε επί λέξει ότι θα δοθεί «αποκλειστικά και μόνο σε όσους προσλήφθηκαν τα τελευταία τέσσερα χρόνια στον ιδιωτικό τομέα», ενώ ο πρόεδρος Τσίπρας, ακολουθώντας τον χορό των ωρυομένων Λαφαζανιστών, διαψεύδει τα αυτιά μας, ισχυριζόμενος ότι ο Γ. Σταθάκης «δεν το είπε ποτέ» και ότι πρόκειται για προϊόν κοπτοραπτικής. Κατάσταση, η οποία παραπέμπει στο γνωστό ανέκδοτο: «Πετάει ο γάιδαρος, παππού;», ρωτάει ο εγγονός. «Αν το λέει ο “Ριζοσπάστης”, πετάει», απαντά ο παππούς.

Οι ευρωεκλογές δεν είναι εθνικές εκλογές.

Ωστόσο, δυσκολεύομαι να καταλάβω πώς ένας λογικός άνθρωπος μπορεί να στείλει στην Ευρωβουλή -και μάλιστα σε μια εποχή που η άνοδος των ευρωσκεπτικιστών επιβάλλει τα εθνικά συμφέροντα να εκπροσωπούνται από ρεαλιστές- πολιτικούς οι οποίοι κινούνται στο όριο της γραφικότητας.

Και αφού το έχω πει αυτό, μου έρχεται στον νου μια εικόνα που είδα χθες στις 2.15 μ.μ. από το παράθυρο του ταξί, καθώς ερχόμουν στην εφημερίδα.

Ενας κύριος οδηγούσε αμέριμνος τη βέσπα του στην Καλλιρρόης.

Είχε ακουστικό στο αυτί (μη τυχόν χάσει τηλεφώνημα...), ενώ στα πόδια του, ανάμεσα στο τιμόνι και το σώμα του, είχε την κόρη του, ετών το πολύ τριών.

Στο πίσω κάθισμα, με τα χέρια τυλιγμένα γύρω από τη μέση του οδηγού, ήταν ο γιος του, ετών πέντε το πολύ.

Η πινελιά του μαύρου χιούμορ είναι ότι και τα δύο πιτσιρίκια φορούσαν κράνη τύπου μπεμπέ.

Σκέφθηκα πόσο, ούτως ειπείν, %*@*!!!? & μπορεί να ήταν αυτός ο άνθρωπος και είπα: «Να ο κατάλληλος τρόπος για να τελειώσω ένα κομμάτι σχετικά με τον ρόλο της λογικής στις αποφάσεις των ανθρώπων».

Στέφανος Κασιμάτης

Καθημερινή