Το γκάλοπ των σαλτιμπάγκων…

Από εδώ μέσα, ο  Strange Attractor κατέθεσε την δική του προσέγγιση για το ποιο θα είναι το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών.

Δυστυχώς, ο καλός μου φίλος, με τον οποίο έχω συνομιλήσει άπειρες ώρες και πάντοτε στο τέλος καταλήγουμε και οι δυο να συμφωνούμε ότι διαφωνούμε σε όλα, και ότι συμφωνούμε μόνο σε ένα πράγμα, δηλαδή στον Σαμαρά, έπεσε έξω στις προβλέψεις του.

Ατελείωτες συναντήσεις είχαμε κάνει πριν τις εκλογές όπου αυτός ο μη νεοδημοκράτης προσπαθούσε να με πείσει ότι η ΝΔ θα είναι μπροστά - με σοβαρά επιχειρήματα δε μπορώ να πω – και με αποκαλούσε ηττοπαθή όταν του έλεγα ότι τα πράγματα δεν ήταν καλά.

Βέβαια, ομολογώ ότι δεν είχα συγκεκριμένα επιχειρήματα, απλά διαπνεόμουν από μία συναίσθηση του κλίματος…

Όμως τελικά κατάλαβα ότι εγώ ο ίδιος δεν είχα συνειδητοποιήσει ένα απόλυτο ενδεικτικό στοιχείο που είχα στα χέρια μου, και  το οποίο ερχόταν σε πλήρη συμφωνία με ένα δικό του άρθρο περί επισκέψεων του Σαμαρά  στο αεροδρόμιο Θεσσαλονίκης και της γαλάζιας γλίτσας, που όσο ενισχύονταν η θέση του στο κόμμα, όσο πλησίαζε η μεγάλη του νίκη,  τόσο πλήθαιναν και οι κουστουμάτοι μελάτοι γλείφτες γύρω του.

Υπάρχει λοιπόν μία συγκεκριμένη κάστα ανθρώπων τους οποίους θα μπορούσα να τους χαρακτηρίσω ως σαλτιμπάγκους.

Η λέξη σαλτιμπάγκος κυριολεκτικά αναφέρεται στους ακροβάτες, αλλά χρησιμοποιείται και μεταφορικά για τους ανθρώπους χωρίς αξίες, χωρίς αρχές.

Τους κωλοτούμπες, που είναι παράλληλα και οσφυοκάμπτες.

Όλοι μας έχουμε γνωρίσει τέτοιους ανθρώπους, ελάχιστοι τους έχουμε για φίλους.

Οι σαλτιμπάγκοι δεν έχουν συνήθως φίλους.

Για να είμαι ακριβής, έχουν όψιμους φίλους που αυτοί επιλέγουν πότε θα τους κάνουν φίλους τους, και αυτοί επιλέγουν πότε θα τους ξεχάσουν.

Βέβαια, καρφί δεν καίγεται για έναν σωστό άνθρωπο αν σταματήσει ο σαλτιμπάγκος να τον έχει φίλο.

Όπως επίσης, ο σαλτιμπάγκος ποτέ δε θα έρθει στη δύσκολη θέση να γίνει φίλος με έναν φίλο του πρώην φίλου του, διότι πολύ απλά πηγαίνει και κολλάει σε νέους φίλους όταν έχει κάποια ανάγκη.

Οι σαλτιμπάγκοι στον μικρόκοσμό μας είναι συνήθως εκείνοι οι άνθρωποι που επιβιώνουν παντός καιρού.

Η δε συμπεριφορά τους εξαιρετικά χαρακτηριστική.

Πάθος τους είναι η εξουσία.

Ένα συγκεκριμένο είδος εξουσίας όμως.

Τους αρέσει να εξουσιάζουν με στυλ παράγοντα της πλάκας, μία μικρή ομάδα, που με το ζόρι  φτάνει σε αριθμό τις λίγες εκατοντάδες. 

Όταν βέβαια λέω για εξουσία, δεν εννοώ κάτι ουσιαστικό.

Αυτή τη δύναμη την έχουν οι Υπουργοί, οι Γραμματείς και εν μέρει οι βουλευτές. Κυρίως εννοώ κάποια θεσούλα σε κάποιο διοικητικό συμβούλιο, κάποια θεσούλα προέδρου ή διευθυντή σε κάποια δημόσια οντότητα, τέτοια ψιλοπράγματα, αρκετά όμως για να τους δώσουν την ψευδαίσθηση ότι κάτι είναι και αυτοί και ότι επιπλέον μπορούν να έχουν κάποιο λόγο «ψηλά», ή να δέχονται πληροφορίες «από πολύ ψηλά»...

Ψιλικατζίδικοι παραγοντισμοί  δηλαδή.

Μαυρογιαλουρισμός χειρίστου (βαλκανικού ) είδους.

Είναι τελείως μωροφιλόδοξοι, και αποτελούν δείγμα ελεεινών γλειφτών,  υλοποιώντας μέχρι και το τελευταίο γράμμα της έκφρασης «γλείφουν εκεί που φτύνουν».

Προκειμένου δε για να αποκομίσουν κάποια θεσούλα που θα τους εξασφαλίσει ένα δωρεάν κινητό τηλέφωνο, κάποια ταξίδια, κάποιες ηδονικές στιγμές εξουσίας όπου σηκώνουν τα τηλέφωνα και δίνουν εντολές ή ακόμη καλύτερα, υπακούουν σε εντολές «από πολύ ψηλά».

Έχουν δηλαδή ως κύριο όχημα επιβίωσης τον πολιτικό χαμαιλεοντισμό.

Είναι ετερόφωτοι, όπως όλα τα κομματόσκυλα και οι τσανακογλείφτες.

Και εδώ ξεκινάει η πλάκα...

Από το 2000 θυμάμαι άπειρα παραδείγματα τέτοιων σαλτιμπάγκων.

Να γυροφέρνουν από εδώ και από εκεί και να αλλάζουν πολιτική χροιά πάντα μα πάντα προς τη σωστή κατεύθυνση.

Την κατεύθυνση που έδειχνε το ποιος θα έρθει στην εξουσία.

Είναι πραγματικά γελοίο το συγκεκριμένο μοτίβο που το βλέπω να επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά.

Δε θα ξεχάσω στιγμές απείρου κάλλους με σαλτιμπάγκους τέτοιου είδους όπου λίγο πριν την έλευση του Κώστα Καραμανλή στην εξουσία, το 2004, ήταν έξαλλοι με το καθεστώς Σημίτη και περίμεναν πώς και πώς τον άνθρωπο που θα άλλαζε την Ελλάδα!

Βέβαια, όλο και κάποια θεσούλα είχαν κάπου, και προετοιμάζονταν για την επόμενη.

Καθώς τα χρόνια του ΚΚ περνούσαν και διαφαινόταν το τέλος, στις ευρωεκλογές του 2009 διστακτικά δήλωναν σε κατάλληλα επιλεγμένα πρόσωπα ότι έπρεπε να τελειώνουμε με εκείνον τον «κουρασμένο» πρωθυπουργό.

Εννοείται ότι κατείχαν από καιρό κάποια θεσούλα μικροεξουσίας της πλάκας, ας είναι καλά ο «κουρασμένος».

Το αποτέλεσμα της επόμενης μέρας των ευρωεκλογών του 2009 τους βρήκε να ουρλιάζουν στα φανερά ότι έπρεπε να φύγει άμεσα ο ΚΚ για να έρθει το νέο που έδειχνε να φέρνει ο ΓΑΠ.

Μαζικά όλοι οι σαλτιμπάγκοι δήλωναν το πόσο πολύ περίμεναν την έλευση του ΓΑΠ.

Όντως, αυτή ήρθε και αυτοί βρέθηκαν πάλι σε κάποια θεσούλα μικροεξουσίας όπου περήφανοι έφεραν τον τίτλο του προέδρου, διευθυντή, γραμματέα, μέλος συμβουλίου κλπ κλπ...

Οι απανωτές αστοχίες του ΓΑΠ όμως είχαν αρχίσει, και το τέλος έρχονταν. Όμως, η επόμενη πράξη δεν ήταν κάποια κομματική κυβέρνηση αλλά μία νέα αναμονή για τους σαλτιμπάγκους της εξουσίας.

Μέχρι που ήρθαν οι εκλογές και η νίκη του Αντώνη Σαμαρά.

Το μεγάλο καλαμπούρι ξεκινά εδώ!

«Πες μια καλή κουβέντα για μένα...»

«Θα με ενδιέφερε ξέρεις να βοηθήσω στην προσπάθεια του Αντώνη Σαμαρά μέσα από μία θέση Προέδρου στο...»

«Τι ακούς να λένε για μένα τώρα τελευταία;...»

«Εσύ που έχεις κάποια επαφή, τι μαθαίνεις για μένα;...»

Οι σαλτιμπάγκοι ήταν εκεί!

Παθιασμένοι για την μικροεξουσία, για τη θεσούλα, για το ένα και μοναδικό τηλέφωνο που θα έπαιρναν «από πολύ ψηλά», αν τυχόν κατάφερναν να έχουν ακόμη μία θεσούλα βέβαια.

Άνθρωποι – γλίτσες.

Άοσμοι.

Υδράργυροι.

Που έγλειφαν εκεί που έφτυναν και έφτυναν εκεί που έγλειφαν.

Εντάξει, το τελευταίο δεν είχε κόστος.

Στον κρατικό μηχανισμό που έστησε ο Αντώνης Σαμαράς, κάποιοι σαλτιμπάγκοι δε βρήκαν θέση. Κάποιοι άλλοι τα ψιλοκατάφεραν...

Δυο εβδομάδες  λοιπόν πριν τις προχθεσινές εκλογές άρχισα να παίρνω τα μηνύματα.

Τα οποία όμως δεν τα αποκωδικοποίησα όπως θα έπρεπε.

Ήταν τα μηνύματα που μου έδιναν όλα τα στοιχεία για τα αποτελέσματα του πιο αξιόπιστου γκάλοπ που μπορούσα να έχω στα χέρια μου!

Του γκάλοπ των σαλτιμπάγκων.

Ανερυθρίαστα έρχονταν και μου έλεγαν διακριτικά, γνωρίζοντας ότι είμαι Σαμαρικός ως το κόκκαλο, αλλά δεν έχω καμία εξουσία να μεταφέρω τα λεγόμενά τους κάπου, για το πόσο κακός είναι ο Αντώνης Σαμαράς, πόσο χάλια τα έχει κάνει ο Στουρνάρας, πόσο πολύ έχει κουράσει αυτή η κυβέρνηση με τα λάθη της, ακόμη και πόσο άχρηστοι είναι όλοι αυτοί.

Και ότι σκέφτονταν να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ!

Ποιοι;

Αυτοί οι σαλτιμπάγκοι που μέχρι πριν λίγους μήνες έγλειφαν για να πάρουν κάποια μικροθεσούλα.

Αυτοί του κόμματος Ο.Φ.Α. που δεν έχουν ούτε αρχές ούτε αξίες.

Αυτοί που πριν δύο χρόνια έπιναν νερό στο όνομα του Αντώνη Σαμαρά και που τώρα δημιουργούν το κλίμα για να τους ενθυλακώσει μία πιθανή ΣΥΡΙΖΑϊκή κυβέρνηση στην μικροεξουσία.

Και ήταν πολλοί αυτοί οι σαλτιμπάγκοι τις προάλλες.

Και ήταν το απόλυτο γκάλοπ για μένα!

Το είχα μπροστά μου και δεν το αξιοποιούσα.

Το γκάλοπ των σαλτιμπάγκων.

Είμαι σίγουρος ότι και στην επόμενη μέρα, αυτοί οι σαλτιμπάγκοι θα είναι πάλι εκεί!

Καλά να είμαστε, θα το γράψω και εδώ, λίγες ημέρες πριν τις εθνικές εκλογές, όποτε γίνουν αυτές.

Διότι αυτή τη φορά θα αφουγκραστώ τους σαλτιμπάγκους με προσοχή.

Και θα είναι το πιο σίγουρο γκάλοπ!

Και εγώ θα κάθομαι να τα γράφω από εδώ, πιστός στις αξίες μου και στις ιδέες μου για τη Νέα Ελλάδα, που  θέλω να δω από τον Αντώνη Σαμαρά...

Νεύτων