Ο αρχοντοπασόκας!

Παρότι εκλέγεται ανελλιπώς βουλευτής Λακωνίας από το 2000, παραδέχομαι ότι ποτέ ώς τώρα δεν είχα προσέξει το φυσικό μεγαλείο του Λεωνίδα του Γρηγοράκου.

Η πανθομολογούμενη απογοητευτική πτώση του επιπέδου της Βουλής (επιπέδου, με την καλή, αλλά και με την άλλη έννοια: την καλύτερη!) με είχε τόσο απογοητεύσει, ώστε να μην περιμένω εκπλήξεις στον ζωτικής (για την ευφρόσυνο διάθεσή μου...) σημασίας τομέα των «νέων ταλέντων».

Ιδού, όμως, που, χάρη στην αμετροέπεια των δηλώσεών του, αναδεικνύεται ένα μεγάλο πασοκικό ταλέντο, έστω και την υστάτη (για το ΠΑΣΟΚ) ώρα: ο Λεωνίδας ο Γρηγοράκος, ο αναπληρωτής.

Λίγα λόγια για τον ήρωά μας.

Ο Λεωνίδας ο Γρηγοράκος είναι αναπληρωτής υπουργός Εσωτερικών ― δηλαδή, για να μην κοροϊδευόμαστε, διακοσμητικός υπουργός για λόγους ισορροπιών. Είναι, επίσης, ιατρός πνευμονολόγος-εντατικολόγος και, διόλου τυχαία, αναπληρωτής καθηγητής στην Ιατρική Σχολή.

Από τις βασικές ιδιότητές του, όμως, είναι και αυτή του συνδικαλιστή-κομματικού.

Εντάχθηκε στο ΠΑΣΟΚ στο ΠΑΣΟΚ το 1974, όπως γράφει (υπερηφάνως, υποθέτω) στο βιογραφικό του.

Διετέλεσε πρόεδρος των εργαζομένων του «Σωτηρία» (1989-1993) και, ακολούθως, απαριθμεί σειρά διορισμών, βασισμένων -είμαι βέβαιος- στην αξία του: αναπληρωτής διευθυντής του ΕΚΑΒ (1987-1989), αντιπρόεδρος του «Ελπίς», πρόεδρος του «Αγία Ολγα», πρόεδρος του «Ελενα Βενιζέλου».

Επειτα εξελέγη βουλευτής και, προφανώς, δεν είχε χρόνο να προεδρεύει διοικητικών συμβουλίων.

Για όσους ενδιαφέρονται για τα οικογενειακά των ανθρώπων, είναι νυμφευμένος με μία κυρία, πρώην δακτυλογράφο στο «Σωτηρία», η οποία το 2010 διορίσθηκε (με την αξία της, είμαι βέβαιος) μόνιμη υπάλληλος της Βουλής, επί προεδρίας του γίγαντος Πετσάλνικου. (Αλήθεια, τι να κάνει αυτός;)

Δεν θα είχα αντιληφθεί την ύπαρξή του, αν ο Λεωνίδας ο Γρηγοράκος δεν ξεχώριζε με τις δηλώσεις του.

Μόλις χθες, έθεσε δημοσίως, απευθυνόμενος προς τον εαυτό του, το ερώτημα: «Θα το παίζω εγώ βουλευτής και υπουργός, αν το ΠΑΣΟΚ δεν πάρει τίποτε στη Λακωνία;».

Σωστά, διότι έχουμε και μια περηφάνια ως πασόκοι και Μανιάτες (συνδυασμός που σκοτώνει).

Ο ίδιος άλλωστε επαίρεται στο βιογραφικό του ότι στις εκλογές του 2007 «σημείωσε μοναδικό ρεκόρ στην πολιτική ιστορία του Νομού Λακωνίας».

Και επειδή τα όρια υπάρχουν για να υποτάσσουν τους μικρούς και για να τα υπερβαίνουν οι μεγάλοι, σημειώνει επίσης ότι στις εκλογές του 2009 «κατέρριψε κάθε προηγούμενο ρεκόρ»! Δεν εκπλήσσομαι.

Ο ουρανός είναι το μόνο όριο που αναγνωρίζει ο Λεωνίδας ο Γρηγοράκος, ο αναπληρωτής!

Γιατί; Επειδή ο ουρανός είναι αχανής.

Κατά καιρούς, ο Λ. ο Γρηγοράκος, ο αναπληρωτής, έχει κάνει διάφορες τολμηρές δηλώσεις που έτυχαν δημοσιότητας, λόγω της υπερβολής.

Ανακαλώ από τη μνήμη τις πιο πρόσφατες: ότι δεν αποκλείονται οι τριπλές εκλογές ή, την προχθεσινή, ότι αν δεν ψηφίσουμε τον Βενιζέλο, θα γίνουμε Ουκρανία.

Θα μου πείτε, φαντάζομαι: «Μα, δεν είναι προτιμότερο να έχουμε κάποιον που να μιλάει την κανονική γλώσσα αντί για την ξύλινη;».

Βεβαίως ― αλλιώς πώς θα το διασκεδάζαμε;

Αρκεί προηγουμένως να τη βουτάει στο μυαλό του και να μη λέει ό,τι του κατεβαίνει.

Υποψιάζομαι, όμως, ότι είναι πολύ αργά τώρα για να περιμένουμε ότι ο Λ. ο Γρηγοράκος, ο αναπληρωτής (ΠΑΣΟΚ από το 1974, θυμίζω...), μπορεί να αλλάξει στα εξήντα ένα του.

Ανήκει σε μια ιδιαίτερη κατηγορία πασόκων: τους αρχοντοπασόκες.

Πρόκειται για κάτι τύπους που εμφορούνται από τεράστια αυτοπεποίθηση, η οποία τους κάνει να νομίζουν ότι είναι Πάγκαλοι· ότι μπορούν, δηλαδή, να σκέπτονται φωναχτά.

Ας μην παρεξηγηθώ, παρακαλώ.

Δεν προτείνω τον Πάγκαλο ως πρότυπο ― κάθε άλλο.

Επισημαίνω, απλώς, τη διαφορά των δυνατοτήτων του από εκείνες διαφόρων άλλων που νομίζουν ότι μπορούν να παίζουν έναν ανάλογο ρόλο.

Ανεξαρτήτως των αισθημάτων που μπορεί να τρέφει ο καθένας για τον Πάγκαλο, την ελευθερία να κάνει την πλάκα του την έχει κερδίσει.

Ο Πάγκαλος, όσο απεχθής και αν είναι, διαθέτει μόρφωση, ευστροφία, κοινωνική πείρα, αλλά και την αυτοπεποίθηση του παλιού αστού που έχει υπερβεί τους περιορισμούς της αστικής καταγωγής του.

Ο Λ. ο Γρηγοράκος, ο αναπληρωτής (όπως και ο κάθε Γρηγοράκος αναπληρωτής...), είναι κυρίως ένας επιτυχημένος ιατρός από την επαρχία ― ένας ημίθεος ασφαλώς για τα μέτρα της ένδοξης ελληνικής επαρχίας των Βαλκανίων, αλλά αυτό και τίποτε περισσότερο.

Υπό το πρίσμα αυτό, ο Λ. ο Γρηγοράκος, ο αναπληρωτής, είναι ένας αναχρονισμός: ένας άρχοντας του ΠΑΣΟΚ, που όμως αναδεικνύεται τώρα, καθώς το ΠΑΣΟΚ δύει.

Είναι κάτι σαν τον Μπάστερ Κίτον: ένα μεγάλο ταλέντο του βωβού που δεν μπόρεσε ποτέ να προσαρμοσθεί στον ομιλούντα...

       Στέφανος Κασιμάτης

        Καθημερινή