Της πάει η άνοιξη της Θεσσαλονίκης…

Άργησε πολύ φέτος η άνοιξη.

Την ψυχή μας έβγαλε μέχρι να το πάρει απόφαση να στρώσει στην πόλη.

Στο μεταξύ όλα σε προετοίμαζαν.

Οι διαρκείς βρόχες μηνών θέριεψαν τα σπαρτά και τα αγριόχορτα τριγύρω.

Στα πάρκα έσκασαν μύτη παντού παπαρούνες.

Σε λίγο αστικοί θρύλοι για ερπετά θα κυκλοφορούσαν στο περιαστικό της δάσος.

Και επιτέλους ο καιρός έστρωσε και οι επιθυμίες των ανθρώπων έγιναν ζαριές που βγήκαν.

Το προηγούμενο Σάββατο με έπιασε φανάρι επιστρέφοντας από το αεροδρόμιο εκεί που είναι οι αστικοί λαχανόκηποι του ΑΠΘ.

Στο αυτοκίνητο μου ήταν ένας Ολλανδός καλεσμένος μας.

Τι γίνεται εκεί με ρώτησε;

Πλησιάσαμε. Καμιά εκατοστή χαμογελαστοί άνθρωποι φρόντιζαν τους κήπους τους, τα οπωρικά τους που είχαν μεγαλώσει.

Μαγική εικόνα…

Δυο μέρες αργότερα περνούσα από τα δυτικά τείχη της πόλης.

Στο ύψος της Καλλιθέας, πριν την ανηφοριά της Παναγίας Φανερωμένης.

Δίπλα στο κάστρο μια παρέα ηλικιωμένων έπαιζε πρέφα. Και άλλοι τόσοι τους παρακολουθούσαν γελώντας.

Ανεκτίμητη εικόνα, ο θρίαμβος της επιστροφής της γειτονιάς.

Σάββατο βράδυ στη Ρωμαϊκή Αγορά. Εγκαίνια μιας έκθεσης από τις δεκάδες της φετινής Photobiennale. Κόσμος πολύς, νέοι και μεγαλύτεροι, σε ένα μαγικό χώρο. Η ΚΟΘ έπαιζε σπουδαίες μελωδίες και η αρχαία στοά έλαμπε.

Κυριακή πρωί στη νέα παραλία που δεν πέφτει καρφίτσα.

Εγκαινιάζεται η έκθεση Paraliazo με εικόνες που τράβηξαν διαβάτες από τη ζωή στην παραλία.

Λίγο παραπέρα το παιδικό φεστιβάλ. Χιλιάδες παιδιά γελάνε.

Υπερθέαμα.

Ο δημοφιλέστερος δημόσιος χώρος στην Ελλάδα σήμερα, που επέστρεψε επιτέλους θριαμβευτικά στη ζωή της πόλης.

Στη Νίκης το αυτονόητο πια της πεζοδρόμησης έμοιαζε και χθες διαδήλωση. Καμία πολιτική συγκέντρωση νομίζω ποτέ πια δεν θα έχει τον κόσμο που έχει μια Κυριακή πεζοδρομημένης παραλιακής. 

Σε λίγες μέρες ξεκινούν τα καραβάκια που θα συνδέσουν την Περαία με την πόλη. Νομίζω ότι θα γίνουν μόδα από την πρώτη μέρα.

Η προβλήτα του λιμανιού, τα πέριξ του Λευκού Πύργου, τα πάρκα, όσα πάρκα έχει η πόλη, οι ανθοεκθέσεις, οι πλατείς σφύζουν από ζωή αυτή την άνοιξη.

Μαζί με μας, τους συνήθεις χειριστές της πόλης, περπατούν και χαίρονται το ανοιξιάτικο υπερθέαμα της και χιλιάδες τουρίστες.

Τα τελευταία Σαββατοκύριακα δεν βρίσκεις δωμάτιο σε ξενοδοχείο, τα πούλμαν κάνουν ουρά έξω από το Βασιλικό θέατρο.

Η Θεσσαλονίκη αυτή την άνοιξη λάμπει.

Σαν να τράβηξε κάποιος μια κουρτίνα και έφυγε η βαριά σκιά του χειμώνα, που σκέπαζε τις ζωές μας.

Κανένα σοβαρό πρόβλημα δεν λύθηκε φυσικά ούτε στην πόλη ούτε στη χώρα. Απλά έχω την εντύπωση ότι αυτή η δυνατή ανάγκη για ζωή, για συνέχεια ήρθε και έδεσε με το υπερθέαμα μιας πόλης.

Πριν λίγες μέρες αποχαιρετούσα τη Μάρσια, βοηθό του δημάρχου του Ορλάντο που ήταν καλεσμένη για την πόλη από το Μέλλον.

Είστε πολύ τυχεροί που ζείτε εδώ μου είπε φεύγοντας. Η πόλη σας μοιάζει με παραμύθι. 

Γιώργος Τούλας

Υ.Γ. Δεν έγραψα τίποτε για το δημόσιο χώρο, τα σκουπίδια που αφήνουμε πίσω, τα πανό των υποψηφίων, των λαϊκών μαγαζιών, το παρεμπόριο, τα τραπεζοκαθίσματα που μας κάνουν να ασφυκτιούμε, τα μηχανάκια στα πεζοδρόμια, τα αυτοκίνητα στις διαβάσεις.

Αυτό το κείμενο είχε άλλο σκοπό. Ανυψωτικό.

Να καταδείξει όσα εγώ ένιωσα αυτές τις μέρες.

Για τα υπόλοιπα υπάρχει ο υπόλοιπος χρόνος να τα γράψουμε.

Ας αφήσουμε την άνοιξη να δράσει ανακουφιστικά. 

Παράλλαξη