Μήπως είστε ΣΥΡΙΖΑ;

Διαβάζω στη «Μ» το άρθρο του Κου Σιακαντάρη με τίτλο «Σταθερότητα και καθαρές απαντήσεις» 10/05/2014

Πώς να διαφωνήσει κανείς με τον τίτλο;Ποιος δεν θέλει σταθερότητα και καθαρές απαντήσεις;

Και όμως.

Σταθερότητα και καθαρές απαντήσεις δεν θέλουν δύο υπαρκτοί κοινωνικοί χώροι που η κρίση μας βοήθησε να διακρίνουμε…

1. Ο χώρος της «συμμορίας της δραχμής», εντελώς υπαρκτός χώρος όπου κυριαρχούν τα οικονομικά συμφέροντα της κλεπτοκρατίας, της μεγάλης φοροδιαφυγής, των ιδιοκτητών παράκτιων χρηματοφυλακίων, παράνομων καταθέσεων, των τζογαδόρων των παραγώγων, και φυσικά των αχυρανθρώπων και των εγκάθετών τους.

Μία αποχώρηση της χώρας από το ευρώ και την Ευρώπη θα σήμαινε  για αυτούς τεράστια κέρδη.

Ωστόσο δεν μπορούν να διακηρύξουν ανοικτά τις προτιμήσεις, τις προθέσεις και τις επιδιώξεις τους. Κινούνται στο παρασκήνιο.

Βλέπουν όμως με ενδιαφέρον ότι τα συμφέροντά τους εξυπηρετούνται αντικειμενικά από διάφορα παλαιοκομμουνιστικά και παλαιορθόδοξα απολιθώματα που ξεκινώντας από εντελώς διαφορετικό αξιακό υπόβαθρο, ταυτίζονται τελικά μαζί τους στο «δια ταύτα».

Έχουν συμφέρον να υποστηρίζουν ανεπίσημα και να προβάλλουν στα  media τις θέσεις και τη δραστηριότητά τους.

Για παράδειγμα:

Το ΚΚΕ μιλά για αποχώρηση από το ευρώ και την Ευρώπη «του ιμπεριαλισμού και των μονοπωλίων», οι διάφοροι ψεκασμένοι κραυγάζουν για αποχώρηση από το ευρώ και την Ευρώπη «των γερμανών κατακτητών, των τοκογλύφων και των ανθελλήνων» και διάφοροι εκκλησιαστικοί λειτουργοί απειλούν με αφορισμούς (στον 21^ο αιώνα) όσους υποστηρίζουν «την Ευρώπη που σκοπός της είναι η καταστροφή της ελληνορθόδοξης παράδοσης».

Υπάρχει κάποιο σοβαρό επιχείρημα που να υποστηρίξει ότι όλοι αυτοί, ανεξάρτητα από τις προθέσεις τους, δεν εξυπηρετούν τα συμφέροντα της συμμορίας της δραχμής; 

2. Ο χώρος όσων θέλουν μεν σταθερότητα αλλά δεν έχουν καθαρές απαντήσεις.

Είναι ο χώρος του παλιού πολιτικού κατεστημένου που είναι ισχυρότατος και διατρέχει όλα τα κόμματα, χαρακτηρίζοντάς τα (άλλα λιγότερο και άλλα περισσότερο) ως  θεματοφύλακες της συντήρησης και της ακινησίας, αντιπάλους του εκσυγχρονισμού, «στο παραγωγικό μοντέλο, στο θεσμικό περιβάλλον, στο πολιτικό προσωπικό».(1).

Στον χώρο αυτό κυριαρχεί ο ΣΥΡΙΖΑ με έναν σκόπιμα αμφίσημο πολιτικό λόγο που δρα ως συγκολλητική ουσία πολύ διαφορετικών ιδεολογιών και πολιτικών επιδιώξεων στο εσωτερικό του και ως πολιτική ξόβεργα στη κολλητική ουσία της οποίας θα παγιδευτούν όσοι πολίτες δεν καταφέρνουν να δουν καθαρά πόσο ανούσιος αλλά και καταστροφικός μπορεί να αποβεί ο εγκλωβισμός της κοινωνίας στη λογική ότι το μνημόνιο έφερε την κρίση.

Ισχυρή ωστόσο είναι και η επιβίωσή του στο πολιτικό κατεστημένο Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ που όλο το διάστημα της κρίσης ανέλαβε μεν την κυβερνητική ευθύνη να σώσει τη χώρα από την άτακτη χρεοκοπία αλλά  «…δεν έδωσε τη μάχη των ιδεών. Δεν προσπάθησε να πείσει ότι στην πραγματικότητα η κρίση έφερε το Μνημόνιο. Δεν προσπάθησε να πείσει ότι το μοντέλο κοινωνικής συμβίωσης που είχαμε επιλέξει, απλά δεν ήταν βιώσιμο. Στην αντιπαράθεση των ιδεών, λιποτάκτησε». (2)

Η κρίση όμως ανάδειξε την ανάγκη να δούμε κατάματα τις πραγματικές της αιτίες και αυτό οδήγησε δυνάμεις κυρίως της διανόησης (εντός και εκτός κομματικών σχηματισμών) να διατυπώσουν το αίτημα εκσυγχρονισμού ως μονόδρομο προκειμένου να μπορέσει η χώρα να επανακαθορίσει τη σχέση της με το Ευρωπαϊκό γίγνεσθαι.

Να βρει τι πρέπει να αλλάξουμε εμείς εδώ στο εσωτερικό μέτωπο, με ένα δικό μας μνημόνιο δημοκρατικής συναίνεσης, με καθαρές απαντήσεις στο ερώτημα πως θα ενταχθεί και πάλι η χώρα μας με βιώσιμο τρόπο στην Ευρωπαϊκή οικογένεια.

Ήταν απόλυτα λογικό και αναμενόμενο ο εκσυγχρονιστικός χώρος να έχει τα δικά του εσωτερικά προβλήματα και ταυτόχρονα να αντιμετωπίσει το πολεμικό κλίμα που δημιούργησαν εναντίον του όσες δυνάμεις δεν θέλουν ούτε σταθερότητα, ούτε καθαρές απαντήσεις, όσες προσδοκούν οικονομικά κέρδη από ενδεχόμενη επικράτηση του αντιευρωπαϊσμού, όσες βλέπουν τη διεθνή απομόνωση της χώρας μας ως ένα απλό επεισόδιο στο αέναο σήριαλ του «ασυμβίβαστου» αντικαπιταλιστικού αγώνα και όσες μαθημένες σε πελατειακές σχέσεις, έζησαν επί δεκαετίες στον αστερισμό των επιδομάτων, της απουσίας ελέγχου και λογοδοσίας, της ατιμωρησίας και της  προσοδοθηρίας με κρατική βούλα.

Όσες πολιτικές δυνάμεις θέλουν μεν πολιτική σταθερότητα αλλά ταυτόχρονα δημαγωγούν εκλογικά  υποσχόμενες ότι «πάλι με χρόνια με καιρούς» θα γυρίσουμε στα γνωστά, δεν μπορούν να δώσουν στους πολίτες ξεκάθαρες απαντήσεις.

Γιατί η πρώτη ξεκάθαρη απάντηση είναι ότι η κρίση έφερε το μνημόνιο.

Αλλά αυτή η απάντηση κουβαλάει μαζί της και την υποχρέωση να πούνε τι και τι κάναμε εμείς εδώ λάθος και βρεθήκαμε ανοχύρωτοι όσο καμία άλλη ευρωπαϊκή χώρα.

Και με τη σειρά της έρχεται και η υποχρέωση να προτείνουν τι πρέπει εμείς εδώ να αλλάξουμε για να μην ξανασυμβούν τα ίδια ή και χειρότερα.

Και εδώ αρχίζει η δημαγωγία να τα βρίσκει σκούρα.

Γιατί ή πρέπει να τα βάλλεις με συμφέροντα με νοοτροπίες με βολέματα και με πελατείες  που δεν θέλουν τίποτα να αλλάξει, να δώσεις τη μάχη και στο μέτωπο των ιδεών με θάρρος και ειλικρίνεια, ή να συνεχίσεις να λες ότι το μνημόνιο έφερε την κρίση.

Οι ψεκασμένοι είναι ειλικρινείς. Θέλουν να κρεμάσουν τον Τόμσεν και τον Βενιζέλο στο Σύνταγμα.

Στο ΣΥΡΙΖΑ όταν κατάλαβαν ότι οι κρεμάλες δεν πείθουν άλλαξαν τροπάριο.

Για να  συνεχίσουν τη δημαγωγία πρέπει να φταίει για όλα «η Ευρώπη των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, του φετιχοποιημένου ευρώ και της υποταγής στα συμφέροντα της Μέρκελ.

Η γελοιότητα και η υποκρισία του ισχυρισμού δεν βρίσκεται στις διαπιστώσεις. Αυτές είναι λίγο πολύ σωστές.

Βρίσκεται στην υφέρπουσα αντίληψη ότι εμείς είμαστε Ευρωπαίοι α λα καρτ.

Ότι για ό,τι συντηρητικό επικρατεί στην Ευρώπη φταίνε οι πολιτικές δυνάμεις των άλλων χωρών, δηλαδή οι άλλοι λαοί που τις ανέδειξαν στην εξουσία!

Εμείς θα έχουμε ένα εθνικό παρατηρητήριο και όσο θα βλέπουμε ότι έχουν το πάνω χέρι οι προοδευτικές δυνάμεις θα είμαστε Ευρώπη.

Αλλά μόλις κάνουν πως παίρνουν το πάνω χέρι οι συντηρητικές δυνάμεις θα γινόμαστε πάλι μόνο Ελλάδα.

Ή με την Ευρώπη ή εναντίον της Ευρώπης.

Ποτέ Ευρώπη.

Το ίδιο στην ουσία του υποστηρίζει στο άρθρο του και ο Κος Σιακαντάρης.

Ας το διαβάσουμε αν και αρκεί το τέλος του όπου και οι δικές του αποκαλυπτικές καθαρές απαντήσεις:

"Ναι στην ήττα και απομάκρυνση αυτής της κυβέρνησης"

Δηλαδή ναι στο δημοψηφισματικό χαρακτήρα των ευρωεκλογών που απαιτεί ο ΣΥΡΙΖΑ αδιαφορώντας για την ουσία των ευρωεκλογών.

Μην ψηφίσετε ευρωβουλευτές, ανατρέψτε την κυβέρνηση.

"ναι στην ήττα και απομάκρυνση όσων από την Κεντροαριστερά μετέτρεψαν την τακτική συνεργασία με τη ΝΔ σε στρατηγική".

Δηλαδή ναι στη μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ με την ευκαιρία των ευρωεκλογών σε κορμό κυβέρνησης συνεργασίας με δορυφόρο τη ΔΗΜΑΡ.

"ναι στην ενίσχυση εκείνης της πρότασης διακυβέρνησης, η οποία βλέπει την ανάκαμψη της ελληνικής κοινωνίας μέσα από την αλλαγή των ευρωπαϊκών πολιτικών".

Δηλαδή ναι στην αντιμνημονιακή ρητορική που χρεώνει τα πάντα στους άλλους, στους ξένους, στη Μέρκελ, στον Τόμσεν, στην Ευρώπη και άμα λάχει τους απειλεί και με μια στάση πληρωμών!

Εμείς το μόνο που δεν χρειάζεται να κάνουμε είναι να δούμε τη μούρη μας στον καθρέφτη.

Μιλάμε για 100% ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή.

Θεόδωρος Ζαρέτος
Μεταρρύθμιση