Η ηττοπάθεια των νεοδημοκρατών, και η πραγματικότητα.

Τα έχω γράψει και άλλες φορές, απλά τα επαναλαμβάνω για να εμπεδωθούν.

Εδώ και δυο χρόνια ο Σαμαράς δίνει τεράστια προσωπική και πολιτική μάχη παλεύοντας με τα θηρία μέσα και έξω από το κόμμα του.

Η μάχη που δίνει έχει να κάνει με το αν τελικά θα παραμείνουμε στην Ευρώπη και στο ευρώ, όπως θέλουμε οι περισσότεροι, ή θα μπούμε σε οικονομικές και άλλου είδους (βλ. εθνικές) περιπέτειες, που μπροστά τους η σημερινή ύφεση και ανέχεια θα φαντάζουν ως ο… χαμένος παράδεισος.

Υπ’ αυτή την έννοια, και οι επερχόμενες εκλογές είναι κάτι παραπάνω από κρίσιμες.

Κι όχι τόσο οι αυτοδιοικητικές, όσο οι ευρωεκλογές.

Οι πρώτες είτε γίνουν είτε όχι, ένα και το αυτό.

Όποιος και να βγει, τα σκουπίδια θα κυριαρχούν, τα πάρκα θα είναι βρώμικα, και τα παρατημένα οχήματα θα συνεχίσουν να πλημμυρίζουν τους δρόμους μας.

Ο καυγάς για το πάπλωμα, άσχετα με το τι μας λένε οι πολιτικάντηδες, γίνεται για τη διαχείριση κονδυλίων (ειδικά στις περιφέρειες) και τίποτα άλλο.

Άρα ο καλύτερος ας κερδίσει, κι από κει και πέρα ποσώς με ενδιαφέρει.

Η πολιτική τους σημασία είναι δευτερεύουσα, άσχετα αν σφάζονται παλικάρια και κόρες παρθένες για το…  δημαρχιλίκι.

Και η Φώφη ήταν περιφερειάρχης κάποτε  (αν θυμάμαι καλά) και τι έγινε;

Άλλαξε κάτι και δεν το πήρα χαμπάρι;

Οι ευρωεκλογές όμως είναι κάτι το  εντελώς διαφορετικό.

Πέρα από την σημασία τους όσον αφορά στην ευρωπαϊκή μας προοπτική κλπ.

Διότι καλώς ή κακώς σηματοδοτούν (ως άλλο δημοψήφισμα) τη προτίμηση και τη θέληση (βούληση) του λαού για το πώς θέλει να πορευτούμε από δω και πέρα.

Και όταν ο λαός μιλάει… τα σκυλιά είναι δεμένα.

Και για αυτό θα πρέπει να  πάρουμε τις ευρωεκλογές στα σοβαρά, και να ψηφίσουμε ανάλογα.

Οι Αλέξηδες που μας έστειλε η κακιά μας μοίρα καραδοκούν στη γωνία για να μας στείλουν αδιάβαστους.

Να μας πάνε 50 χρόνια πίσω.

Κάποιοι άλλοι, εξίσου ακραίοι και ανεπαρκείς περιμένουν να μας κατσικωθούν στο σβέρκο, ονειρευόμενοι κρεμάλες, ικριώματα, και σκοτεινά μπουντρούμια (συνοδεία παρελάσεων και κιτς ταρατατζουμ).

Ακόμη και  εμφύλιες συρράξεις.

Είναι αυτοί που όπως πολύ καλά επεσήμανε ο Σαμαράς ζουν και τρέφονται από τη κρίση.

Η οποία αν μας αφήσει χρόνους, η εξαφάνισή της θα σημάνει και την εξαφάνιση των αγαναΧτιστών, των Αλέξηδων,  των Σομαλών, και όλων εκείνων των περίεργων ψεκασμένων και μη που βρήκαν γήπεδο και παίζουν μπάλα..

Και θα επιστρέψει ο κάθε κατεργάρης στο πάγκο του, μπας και στρωθούμε κάτω, δουλέψουμε, και φτιάξουμε μια Ελλάδα σαν αυτή που πραγματικά μας αξίζει και όχι σαν αυτή που ευαγγελίζονται οι επαγγελματίες αρνητές,  αλλά και οι «αριστεροί» ή «δεξιοί» οπισθοδρομικοί και άκρως αναχρονιστικοί πολιτικοί ταγοί μας.

Οι ιδεολογίες και οι κομματικές ταμπέλες τελειώσανε οριστικά.

Και όποιος δεν το αντιλαμβάνεται, ή γέρασε, ή είναι εκτός πραγματικότητας.

Η σημερινή αντιπαράθεση είναι μεταξύ αυτών που βλέπουν το μέλλον, και αυτών που θέλουν να μας πάνε πίσω, διότι τότε έτρωγαν, και τότε παραγόντιζαν, και αυτό είναι που τους λείπει.

Από κει και πέρα τα υπόλοιπα είναι λόγια, και φανταχτερές χάντρες για στους σαστισμένους ιθαγενείς.

Και μέσα σε όλο αυτό το νοσηρό πολιτικό κλίμα, όπου ο Αλέξης είναι πια ξεγυμνωμένος σε οποιονδήποτε πολίτη διαθέτει στοιχειώδη νου, έρχεται  η Νέα Δημοκρατία και τον αβαντάρει με την ηττοπάθειά της.

Αναφέρομαι στους παραδοσιακούς νεοδημοκράτες που τρέμουν στην ιδέα ότι ο Σύριζα θα πάρει κεφάλι στις ευρωεκλογές.

Και άσχετα αν είναι καραμανλικοί (που περιμένουν τον μεσσία) ή ντορικοί (που θέλουν το εσωκομματικό μπάχαλο), ή απλά κεντροδεξιοί νέτοι σκέτοι, η κοινή επωδός όλων τους είναι η ηττοπάθεια.

Μια ηττοπάθεια που μεταδίδεται σαν μικρόβιο στους κόλπους της Νέας Δημοκρατίας.

Και που εγώ δεν την καταλαβαίνω, κυρίως επειδή συναναστρέφομαι με απλούς καθημερινούς ανθρώπους (χωρίς κομματικές ταυτότητες), και άρα βλέπω προς τα πού πάει το πράγμα.

Και που πάει;

Προς μια νίκη, ή έστω μια ισοπαλία ΝΔ-Σύριζα.

Και που στη χειρότερη περίπτωση, αν περάσει μπροστά ο Σύριζα, αυτό θα είναι για μια δυο ή άντε τρεις μονάδες.

Να αλλά κάτι τέτοιο σημαίνει και νίκη της ΝΔ του Σαμαρά.

Διότι διαχρονικά και σε παγκόσμιο επίπεδο, οι εκάστοτε αντιπολιτεύσεις τείνουν να κερδίζουν πόντους απλά και μόνο λόγω της καθημερινής φθοράς των κυβερνήσεων.

Και αυτά σε νορμάλ εποχές.

Πόσο δε μάλλον στις εποχές που ζούμε ως χώρα, και που κανονικά θα έπρεπε να εκτοξεύσουν τον σέξι Αλέξη στο 70% τουλάχιστον.

Ειδικά αν λάβουμε υπόψη τις παντός είδους υποσχέσεις του, σε μια χώρα ρημαγμένη, στην οποία η κυβέρνηση καθημερινά δείχνει (αναγκαστικά και μη) το πιο άσχημο και αντιλαϊκό πρόσωπο της, τρελαίνοντάς μας στα χαράτσια, προκειμένου να ορθοποδήσουμε.

Παρόλα αυτά ο Αλέξης είναι κολλημένος στο 20-25%

Αυτό κάτι δείχνει.

Πέρα του ότι κινδυνεύει στις 26 του μηνός να τον καθαρίσουν σαν αυγό τα ίδια τα συντρόφια του, σημαίνει επίσης πως ο λαός διατηρεί το σοφό αισθητήριο του, και ξέρει πολύ καλά τι σημαίνει Αλέξης και τι σημαίνει Σαμαράς.

Και γι αυτό είμαι αισιόδοξος, πιστεύοντας  πως ότι και να γίνει στις 25/5, ακόμη κι αν κερδίσει η ΝΔ, και καταποντιστεί η Ελιά, και αν ο Μπένυ πραγματοποιήσει τις απειλές του και πάμε σε έκτακτες εθνικές εκλογές, ο Σαμαράς θα είναι και πάλι πρωθυπουργός, για πολλά ακόμη χρόνια.

Διότι ένα μεγάλο μέρος του λαού (που δεν κάνει θόρυβο) ξέρει τι θέλει.

Μια ευρωπαϊκή και πολιτικά σταθερή Ελλάδα.

Και αυτή είναι η καλύτερη προοπτική για τη χώρα.

Strange Attractor