Ν'αλλάξει ο τρόπος για να επιτευχθεί ο... στόχος!

Δεν θα ασχοληθώ με τα πρόσωπα, όποια κι αν είναι αυτά. Απλά θα τους ευχηθώ καλή επιτυχία, για το κοινό καλό.

Οποιος αγαπάει αυτόν τον τόπο, φαντάζομαι, εύχεται το ίδιο.
Θα ασχοληθώ με τα προβλήματα και τις πολιτικές.

Η μεγάλη εθνική και κοινωνική απειλή είναι η ανεργία.

Διαλύει τον κοινωνικό ιστό, τροφοδοτεί την ύφεση, την αναγκαστική μετανάστευση των νέων, την απονομιμοποίηση του πολιτικού συστήματος και τα πολιτικά άκρα.
Το αντίδοτο, ώστε να δημιουργήσουμε απασχόληση, είναι η περιβόητη ανάπτυξη. Αρκεί να μη σημαίνει απασχόληση με 300 ευρώ τον μήνα, να τραβάμε όλοι καρότσι σαν Κινέζοι κούληδες κι ίσα που να εξέχει η μύτη μας από το κοινωνικό βαλτοτόπι για να αναπνέουμε.

Αντιλαμβάνομαι επίσης, ακόμη κι εγώ ο αδαής, ότι οι υγιείς τράπεζες είναι απολύτως αναγκαίες για τη λειτουργία μιας δυτικής, εν μέρει παγκοσμιοποιημένης οικονομίας.

Ομως επίσης θα συμφωνήσουμε ότι το έθνος δεν υπάρχει υπέρ των τραπεζών το αντίθετο.

Εργαλεία είναι και όχι ιεροί τόποι και άβατο.
Αντιλαμβάνομαι επίσης τη μέγιστη προσοχή που απαιτείται για να μην υποστούμε κανένα ατύχημα, έπειτα από τόσες θυσίες, που θα οδηγούσε στα τάρταρα τους κόπους μας και την όλη κοινωνία, μέσα από έναν αιφνίδιο οικονομικό θάνατο.
Ξέρω επίσης ότι η υπερφορολόγηση, μια σειρά από έκτακτα μέτρα για την επίτευξη πλεονάσματος και άλλων συμπεφωνημένων με τους δανειστές στόχων, δεν μπορεί να γίνει μόνιμη πολιτική.

Δεν μπορείς να επιτυγχάνεις εσαεί πλεόνασμα, βάζοντας την κοινωνία και δη τους πλέον αδύναμους στον λεμονοστύφτη κάθε χρόνο.

Ας συμφωνήσουμε ότι αυτό είχε μια λογική, ώστε να αποκτήσουμε ένα διαπραγματευτικό όπλο.

Να μην κρεμόμαστε μια ζωή ξέρετε από το τι, όταν καθόμαστε στο τραπέζι απέναντι στους εταίρους και δανειστές μας.
Επίσης, δεν μπορείς να διασφαλίζεις την ιώβεια υπομονή και ανοχή της πλειονότητας της κοινωνίας με τον φόβο και την καταστολή.

Ολοι κι όλα, ακόμη και τα πλέον δυνατά κράματα μετάλλων έχουν όρια αντοχής. Πόσο μάλλον οι άνθρωποι.

Και ποτέ μα ποτέ στην Ιστορία η προπαγάνδα, οι υποσχέσεις, η «επικοινωνία» και το πολιτικό μάρκετινγκ δεν μπορούν επί μακρόν να υπερκαλύπτουν, και πολύ περισσότερο να αντικαθιστούν, την ωμή πραγματικότητα, η οποία, το έχουμε πει, έχει ένα μεγάλο ελάττωμα: υπάρχει.
Π.χ., οι φορολογικές ελαφρύνσεις είναι καλοδεχούμενες, θετικό πράγμα αν υλοποιηθούν οι υποσχέσεις, όμως για τον άνεργο, που θα παραμείνει άνεργος, είναι παντελώς αδιάφορες.

Ετσι κι αλλιώς, αν τον γυρίσεις ανάποδα, θα πέσουν μόνο τα κλειδιά.

Αν ο τρόπος που ακολουθούμε με τόση προσήλωση, μετά τη μεγάλη και αιφνίδια πολιτική στροφή της Ν.Δ. προ των εκλογών του 2012, αποδώσει βήμα βήμα επενδύσεις, νέες θέσεις εργασίας και σταδιακή επιστροφή μαζών Ελλήνων σε μια αξιοπρεπή διαβίωση, τότε όλα καλά.

Θα ξεχαστούν τα λάθη, οι αδικίες, οι όποιες ατυχείς επιλογές σε πρόσωπα, πολιτικές και καθημερινή διαχείριση.
Η ανάπτυξη όμως και οι εξ αυτής θέσεις εργασίας, όπως πολλά πράγματα στη ζωή, κοστίζουν.

Χρειάζεται χρήμα. Πολύ, πάρα πολύ χρήμα.

Δεν αρκούν οι διαρθρωτικές αλλαγές, οι απελευθερώσεις επαγγελμάτων, οι ιδιωτικοποιήσεις κ.λπ., όπου αυτές πρέπει να γίνουν.

Γιατί, π.χ. για το νερό, έχω μερικές σοβαρές ενστάσεις, που όμως δεν είναι του παρόντος.

Οσο και να αναδιοργανωθείς, ακόμη κι αν συντρίψεις τη γραφειοκρατία, τους μηχανισμούς των εκβιασμών και της παρακμής, δεν παύεις να χρειάζεσαι χρήμα· χρήμα που θα φέρουν οι ιδιώτες επενδυτές, μαζική ξένη βοήθεια υπό τη μορφή στοχευμένου δανεισμού και εθνικό κρατικό χρήμα, τουτέστιν δημόσιες επενδύσεις.
Απ’ όπου λοιπόν και να το πιάσουμε, καταλήγουμε στο ότι πρέπει να απελευθερωθούν πόροι που θα μπουν στην πραγματική οικονομία, όχι υπό τη μορφή «πεντακοσάρικων», κοινωνικών μερισμάτων, αλλά δημιουργίας επιχειρήσεων κάθε είδους, όχι μόνον υπηρεσιών αλλά και αληθινής και ποικίλης παραγωγής.

Από τη γεωργία ως τις υψηλές τεχνολογίες, τη βιοτεχνία και τη βιομηχανία.
Και σίγουρα είναι ζωτική εθνική ανάγκη ένα μεγάλο μέρος των πόρων που θα απελευθερωθούν και θα εξευρεθούν να επενδυθούν στην παιδεία.

Ετσι κάνουν, με μακρόχρονους σχεδιασμούς, οι σοφές ηγεσίες και οι σοβαρές χώρες.

Δεν υποβαθμίζουν την παιδεία τους, δεν αιμορραγούν μυαλά προς το εξωτερικό.
Ολα αυτά προϋποθέτουν μια ριζική λύση για το χρέος μέσα από την επικείμενη διαπραγμάτευση.
Η ταπεινή επαγγελματική πείρα μου και η ιστορική γνώση μου διδάσκουν ότι, όταν μια συμφωνία δεν λειτουργεί, όταν οδηγεί σε αντίθετα αποτελέσματα από τον σκοπό της, τότε ή διαπραγματεύεσαι την τροποποίησή της ή την καταγγέλλεις, καθιστώντας σαφείς και με τεκμηριωμένο τρόπο τους λόγους.
Ολα γίνονται για να σωθούμε, έτσι δεν είναι;

Αν όντως διαπιστώσουμε ότι σωνόμαστε, όλα ok, μπράβο μας και ζήτω μας.

Αν όμως δούμε ότι δεν σωνόμαστε, τότε θα πρέπει να κάνουμε το παραπάνω.

Ο τρόπος πρέπει να υπηρετεί τον στόχο, δεν είναι αυτοσκοπός.

Αν δεν τον υπηρετεί επιτυχώς, τότε έχεις εθνικό καθήκον να τον αλλάξεις…

Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης

Δημοκρατία