Παραθαλάσσιες θλιβερές εμπειρίες…

Αφού έφτασε, ή λέει ότι έφτασε το καλοκαίρι, είπα και εγώ να καθαγιάσω τις αττικές πλαζ με την παρουσία μου.

Έτσι κίνησα την Κυριακή για τα μπάνια του λαού.

Εφρόντισα για  τον αφανισμό της όποιας τριχοφυΐας – είναι λίγο μακριά το Νυμφαίο να έρχεται ο ΑΡΚΤΟΥΡΟΣ να με διασώσει. 

Άπλωσα με το μυστρί τρεις στρώσεις αντηλιακού,  γιατί από την πολύ πανάδα, σε λίγο πιο πολύ σε παγκόσμιο άτλαντα θα φέρνω, παρά στο κουκλάκι το ζωγραφιστό που όλοι ξέρουν.

Και εξέδραμα πανηγυρικώς…

Είπαμε να πάμε κάπου κοσμικά.  Αποζητούσα κάτι πιο glamour. 

Η άφιξη μου μεγαλειώδης.

Να παρκαδόροι, να σερβιτόροι, ήρθα και το πίστεψα ότι η ανάπτυξη τελικά είχε κατέβει παραλία για μπάνιο.

Απλώνω την μπουρνουζοπετσέτα την καλή στην ξαπλώστρα και  αρχίζει η διαδικασία  της… κατάκλισης. Και  μεταξύ freddo  και θαλασσινής … χάβρας,  ανακαλύπτω ότι η κλαρινογαμπρίλα έχει κυριεύσει την πλαζ, απειλώντας τη χλωρίδα και την πανίδα του τόπου μας.

Πέρα από τον ήχο της θάλασσας η μουσική επένδυση που πλημμύριζε τον αέρα γέμιζε  τις στιγμές στην παραλία με ένα  κέφι άνευ προηγουμένου.

Το παλικαράκι που είχε ανέβει στα decks  πρέπει να ξώμεινε από rave-party όπου εκτός από κώφωση λόγω decibel πρέπει να είχε και συνοδό σύμπτωμα την τύφλωση.

Αλλιώς δεν εξηγείται σε μια πλαζζζζ με μανούλες, παιδάκια και έτερες μειοψηφικές ηλικιακές ομάδες να παίζει αθάνατα κομμάτια από τα βάθη της Αφρικής με σταθερότητα αδιάσειστη, αφού όλα τα άσματα  ήταν ίδια.  

Κοιτάω να δω μήπως κάποιος έχει κάνει κέφι και σέρνει το χορό και έτσι παίρνει θάρρος το κουφό αγόρι, αλλά νέκρα. Αλλιώς δεν εξηγείται η ένταση της μουσικής. Εκτός αν ήθελε οπωσδήποτε να ακουστεί στα πέρατα της γης, με μια πιο ακτιβιστή διάθεση.

Χρυσές δουλειές από εβδομάδα οι Ωρυλά.

Η νοηματική είχε την τιμητική της.

Για να συνεννοηθείς έπρεπε να ωρύεσαι και να κουνάς τα χέρια, προωθώντας λεκτική και μη λεκτική επικοινωνία.

Άνθρωπος να πνιγόταν και να φώναζε βοήθεια άκλαφτος θα πήγαινε.

Λόγω ημέρας όπως κατανοείτε είχε μια κοσμοσυρροή, όπως ο συνωστισμός της Ρεπούση. Εμένα αυτό δεν με πειράζει. Άνθρωπος που έχει επιβιώσει 5 μέρες σερί στην Santa-Maria  στην Πάρο είναι κομάντο για τέτοιες καταστάσεις.

Όμως το αθλητικό πνεύμα του Έλληνα δεν περιορίζεται.

Έτσι η ξανθιά μανούλα με το οξυζενέ να έχει φτάσει έντερο, αποφάσισε να παίξει ρακέτες με το χαριτωμένο κοριτσάκι της, σε ένα απέραντο χώρο 2 τετραγωνικών.  Το παιχνίδι Ρολάν Γκαρός δεν το έλεγες. Γουίμπλετον. Δύσκολα.

Αλλά έδινε μια επιστημονική εξήγηση στην ανοχή του Έλληνα στο απόλυτο χάος. Και έφευγε το μπαλάκι από κει. Και έπεφτε σε κάποιο δόλιο.

Και έσκυβε η ξανθιά μάνα να το πιάσει και βλέπαμε και το Λυκαβηττό και του Στρέφη. Απτόητη.

Άμα ο άνθρωπος έχει έφεση στον αθλητισμό, φαίνεται!

Το κλου ήταν το παραθαλάσσιο bachelor  κοριτσιώνε, που γιόρταζαν την τελευταία μέρα ελευθερίας της κακομοίρας που αποφάσισε να στεφανωθεί τη σχέση της, στα μπάνια του λαού. 

Και μέσα στο χαμό, λοιπόν,  εμφανίζεται ένας ορυμαγδός από 10 κορίτσια ομοιογενώς ενδεδυμένες – σα να ήταν ομάδα προώθησης  ice tea με γεύση σινάπι. Αφού ήπιαν την πατροπαράδοτη σαμπάνια, δεμένη με τα ήθη και έθιμα του τόπου μας, τύλιξαν με χαρτί υγείας την υποψήφια νύφη ετοιμάζοντας τη να παραδοθεί στην αγκαλιά του Τουταγχαμών.

Μετά τύλιξαν και μια άλλη με το χαρτί, την κουμπάρα μάλλον. Μόνο που το ρολό δεν φτούρισε – αφού δεν πήραν το Zewa  των 150 μέτρων- και έκρυψαν μόνο το κεφάλι χαρίζοντας σε όλους του λουόμενους το υπερθέαμα : ακέφαλο σώμα.

Δεν έχω παράπονο καλά ήταν.

Αν εξαιρέσεις ότι είχα μια απώλεια ακοής περί το 30% για καμιά ώρα, είχα εξελίξει τη νοηματική μου σε διαγαλαξιακά επίπεδα και είχα απογειώσει την αισθητική μου με το πάρτι «ή τυλίξου ή σκουπίσου», μάζεψα το βιός μου και πλούσια σε εμπειρίες πήρα το δρόμο της επιστροφής, έχοντας λύσει το γρίφο της ανάπτυξης που δεν έρχεται ούτε με αραμπά.

Είναι πολύ πιθανό να έχει γούστο η κακομοίρα και να αρνείται να  πλησιάσει ένα λαό που η αισθητική του έχει πιάσει τέτοιο πάτο που μόνο ο συγχωρεμένος ο Κουστώ με το Καλυψώ θα μπορούσε να μελετήσει.

Αλεξία Μπακοπούλου

Kiss my Grass