Διοικητικοί… καθαρίστριες….

Δεν πρόλαβε να ολοκληρωθεί ο ανασχηματισμός και από τα πρώτα θέματα που κατάκλυσαν τα τηλεοπτικά δελτία ήταν οι επαναπροσλήψεις των υπό διαθεσιμότητα των καθαριστριών του ΥΠΟΙΚ και των διοικητικών υπαλλήλων των Πανεπιστημίων.

Κι ενώ για το πρώτο είναι σε εξέλιξη μια δικαστική διαδικασία που θα τελεσιδικήσει προς το τέλος της χρονιάς, το δεύτερο προέκυψε ως φλέγον ζήτημα από την ανάγκη του καθηγητή κ. Λοβέρδου να συνταχθεί εμμέσως με τις θέσεις των Πανεπιστημιακών αφού έδειξε τα αποδέχεται πλήρως τα οργανογράμματα που του κατέθεσαν και ουσιαστικά ζητούσαν την επάνοδο όλων των διοικητικών.

Δεν θα εμπλακώ στο καθαρά νομικό ζήτημα των καθαριστριών ούτε θα μείνω τόσο στο ότι οι αμοιβές τους, όπως και σχεδόν των περισσοτέρων εργαζομένων στο ΥΠΟΙΚ απέχουν εξωφρενικά προς τα πάνω από αντίστοιχους εργαζόμενους όχι μόνο του ιδιωτικού τομέα αλλά και εντός του δημοσίου.

Ούτε καν θα σταθώ στο γεγονός ότι κανείς δεν έχει απολυθεί όσο βρίσκεται σε διαθεσιμότητα κι ότι όλο αυτό το διάστημα αμείβεται με ένα σημαντικό μέρος του μισθού του που ακόμα κι αυτό μπορεί να ξεπερνά την αμοιβή του αντίστοιχου ιδιωτικού υπαλλήλου.

Αυτό που με απασχολεί είναι ότι ποτέ σε αυτόν τον τόπο δεν ανοίξαμε με ειλικρίνεια και ιδεολογική σαφήνεια έναν μεγάλο διάλογο σχετικά με το ποιοι τομείς έργου οφείλουν να καλύπτονται από τη δημόσια ομπρέλα.

Αν εξαιρέσει κανείς τα δημόσια αγαθά όπως πχ η ασφάλεια των πολιτών και την προσφορά ενός ελάχιστου επιπέδου κοινωνικών αγαθών προς όλους (παιδεία, υγεία) είναι δυσκολονόητο να καταλάβει κάποιος που δεν λειτουργεί με το άγχος του κρατικοδίαιτου το γιατί επιβάλλεται να διαθέτουμε δημοσίους υπαλλήλους για μια σειρά από εργασίες που δεν έχουν καμιά σχέση με το δημόσιο συμφέρον.

Αν όντως πιστεύουμε ότι χρειαζόμαστε μόνιμους κρατικούς υπαλλήλους για την καθαριότητα των κτιρίων, τότε με αγνή απορία θα μπορούσε κάποιος να αναρωτηθεί γιατί δεν χρειαζόμαστε και δημόσιους υδραυλικούς, ηλεκτρολόγους τεχνικούς ανελκυστήρων για να μείνω μόνο σε κατηγορίες επαγγελματιών που έχουν σχέση με τη συντήρηση των χώρων (τα οποία στην πλειοψηφία τους δεν είναι καν δημόσια αλλά ενοικιαζόμενα από ιδιώτες!);*

Το ότι αυτό το σκεπτικό οδηγεί σε ένα γιγάντιο κράτος – επιχειρηματία που τελικά καλύπτει κάθε δυνατή δραστηριότητα είναι απολύτως κατανοητό.

Αντίστοιχα δυσκολεύομαι να κατανοήσω γιατί το κράτος που χρηματοδοτεί τα Πανεπιστήμια χωρίς όμως να διαθέτει ικανούς μάνατζερ για την διαχείριση των πόρων, την οποία έχει παραχωρήσει σχεδόν ανεξέλεγκτα στους Πρυτάνεις, δεν μπορεί να διαθέτει ολοκληρωμένα οργανογράμματα για τα τριτοβάθμια εκπαιδευτικά ιδρύματα και πλήρως αξιολογημένες όλες τις σχετικές δομές και τα πρόσωπα.

Με αυτή την αναβλητικότητα καταλήγουμε με τη γνωστή συντεχνιακή, καθηγητική αλληλεγγύη να αφήνουμε τη διάρθρωση των κρατικών δομών και τη λειτουργικότητα τους στις ορέξεις και τη βούληση, όχι πάντα την πιο άδολη, μιας πανεπιστημιακής συντεχνίας εκπαιδευτικών – φοιτητών που ελάχιστα έχει να κάνει με την παραγωγή επιστημονικού έργου παρά με την πολιτικάντικη και πελατειακή διαχείριση του χώρου.

Καλά ξεμπερδέματα!

Κων/νος Μανίκας

Μαχητικοί Πολίτες

*Σημ. Ο.- Μήπως κάνει λάθος ο αρθρογράφος, και ξεχνά ότι ήδη υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες τεχνικοί-τεχνίτες (π.χ. ηλεκτρολόγοι, υδραυλικοί, μέχρι και βουλκανιζατερτζήδες) στο δημόσιο, απολαμβάνοντας όλα τα προνόμια της δημοσιοϋπαλληλίας;