Οδηγοί σε ελεύθερη πτώση…

Έφτασε το καλοκαιράκι. Εποχή για βόλτες.

Να πάρει ο Κώστας το μηχανάκι και να κατέβει στην παραλιακή με τον κολλητό. Ή να πάρει το αμάξι η Χριστίνα και να πάει μια εκδρομή με τις φιλενάδες της.

Ένα πράγμα δεν μπορεί ο Κώστας μόνο…το κράνος καλοκαιριάτικα (ποτέ δεν το μπορεί αλλά ειδικά τώρα τρελαίνεται).

Και το μαλλί χαλάει… και τον ζεσταίνει αφόρητα... και μια κουβέντα δεν μπορεί να πει με τον κολλητό.

Η Χριστίνα αυτό που δεν αντέχει είναι τη ζώνη του αυτοκινήτου της μιας και νιώθει να την πιέζει και να την περιορίζει. Θέλει να ευχαριστιέται την οδήγηση… να αλλάζει τη μουσικούλα της άνετα… να φτάνει την τσάντα της αν θέλει κάτι από εκεί… να βγάλει μια φωτογραφία αν της έρθει όρεξη.

Δεν φταίνε τα παιδιά.

Έτσι έμαθαν γιατί βλέπουν τους γύρω να οδηγούν με τον ίδιο τρόπο (και πρώτoυς απ' όλους τους πατεράδες τους) και ποτέ δεν σκέφτεται κάποιος τους κινδύνους μια συνήθειας όταν όλοι κάνουν το ίδιο.

Οι αγγλόφωνοι αυτή τη συμπεριφορά τη λένε ‘’normalisation of deviance’’, δηλαδή εξοικείωση με την εκτροπή, και τη συναντάμε σε κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα.

Γι’ αυτό χρειάζεται τιτάνια προσπάθεια, επανάληψη, αλληλοενθάρρυνση και επιμονή για να αλλάξει κάτι.

Ας βάλω στη δική μου προσπάθεια και μερικές συγκρίσεις αλλά και νούμερα που μου δίνει η φυσική της ελεύθερης πτώσης και τα απλά μαθηματικά. 

Τι θα έλεγα λοιπόν στον Κώστα μόλις τον έβλεπα να ετοιμάζεται για την παραλιακή με τη μηχανή χωρίς κράνος;

Θυμάσαι Κώστα την τελευταία φορά που περπάταγες και αφηρημένος όπως ήσουν χτύπησες το κεφάλι σου σε κάποιο ανοιχτό ντουλάπι;

Θυμάσαι τον έντονο πόνο και την τρομάρα;

Θυμάσαι που έπιασες το κεφάλι σου και με τα δύο χέρια γιατί νόμιζες ότι το είχες σπάσει και ότι θα δεις αίμα;

Είχες ταχύτητα περίπου 3 χιλιομέτρων την ώρα...φαντάζεσαι με 40 ή 50 ή 70 να το χτυπάς στον δρόμο χωρίς κράνος;

Άντε καλή βολτίτσα… ελπίζω να σε ξαναδώ.

Και στη Χριστίνα που ετοιμάζεται για Λουτράκι με τις φίλες της τι θα έλεγα; Χριστίνα μάλλον θα νομίζεις πως όταν έχει κινησούλα και πηγαίνεις μόνο με 40 χλμ/ώρα, τη ζώνη δεν τη χρειάζεσαι.

Και πως άνετα μπορείς να στείλεις και ένα μηνυματάκι με το κινητό οδηγώντας με τέτοια μικρή ταχύτητα.

Θα ήθελα να σου πω ότι αν πέσεις πάνω σε έναν τοίχο με αυτά τα λίγα 40 χλμ/ώρα θα είναι σαν να σε έριξαν με το αμάξι σου από τον τρίτο όροφο πολυκατοικίας.

Άρα, μάλλον πρέπει να αφήσεις τα μηνύματα και να τη βάζεις πάντα τη ζωνούλα. Στην πτώση απ' τον τρίτο όροφο θα την έβαζες μπας και γλίτωνες.

Τώρα αν οδηγείς εσύ και ένας απέναντι με 140 χλμ/ώρα και οι δύο και συγκρουστείτε (επειδή στέλνατε μηνύματα ή αλλάζατε μουσική) τότε θα είναι σαν να σε έριξαν από τα 324 μέτρα της κορυφής του πύργου του Άιφελ (8 δευτερόλεπτα πέσιμο πριν τη σύγκρουση με το έδαφος).

Εκεί ίσως μου πει η Χριστίνα «σιγά μην πέσω πάνω σε κάποιον επειδή για ένα δευτερόλεπτο κοίταξα αλλού ώστε να αλλάξω μουσική».

Χριστίνα μου, αν κινείσαι με 140 χιλιόμετρα την ώρα τότε σε ένα δευτερόλεπτο το αμάξι έχει καλύψει 39 μέτρα.

Αν σκεφτείς ότι κάθε λωρίδα έχει πλάτος 3 μέτρα, τότε μέσα σε ένα δευτερόλεπτο το αμάξι μπορεί να καλύψει απόσταση ίση με το πλάτος 13 λωρίδων.

Ακόμα και αν πήγαινες με 40 χλμ/ώρα, σε ένα δευτερόλεπτο έχεις καλύψει 11 μέτρα δηλαδή περίπου 4 λωρίδες. 

Ίσως ξεχάσεις τα νούμερα μέχρι την επόμενη φορά που θα ανέβεις στο μηχανάκι ή θα μπεις στο αυτοκίνητο για να πας κάπου.

Μπορείς να θυμάσαι τουλάχιστον το ντουλάπι στο οποίο χτύπησες το κεφάλι σου Κώστα;

Και εσύ Χριστίνα πριν ξεκινήσεις μπορείς να θυμηθείς την πτώση από τον τρίτο όροφο χωρίς ζώνη;

Και αν σκεφτείς να βγάλεις καμιά φωτογραφία ή να στείλεις μήνυμα οδηγώντας σκέψου και τον πύργο του Άιφελ.

Σπύρος Κιτσινέλης

Protagon