Έχουμε τον ακτιβισμό που μας αξίζει;

Ανέκαθεν είχα να λέω ότι η Ελλαδίτσα μας των 8-9 εκατομμυρίων (άντε 10 μαζί  με τους Γεωργιανούς παλινοστούντες  και τους λαθρομετανάστες), έχει δυο πρωτιές:

Τους καλύτερους πιλότους μαχητικών αεροσκαφών, και τους πιο έμπειρους ΜΑΤατζήδες!

Κι αυτό διότι οι πρώτοι καθημερινά ζουν αληθινές καταστάσεις (αερομαχίες) που ακόμη και ο πιο καλά εκπαιδευμένος … Γάλλος δεν θα δει ποτέ, ενώ οι δεύτεροι έχουν να αντιμετωπίσουν σε τακτά διαστήματα από οργισμένους μπαχαλάκηδες, μέχρι χαπακωμένους χούλιγκαν.

Καταστάσεις δηλαδή που σε άλλες χώρες της Δύσης είναι πολύ πιο σπάνιες, και πολύ πιο ήπιες…

Εκεί που πάσχουμε όμως είναι στον ακτιβισμό.

Και πιο συγκεκριμένα στον δημιουργικό ακτιβισμό.

Αυτόν που αφυπνίζει.

Εκεί χωλαίνουμε…

Διότι ναι με έχουμε νέους γεμάτους οργή που βράζει το θυμικό τους, και που δεν διστάζουν να τα βάλουν με ολόκληρες διμοιρίες ΜΑΤ, αλλά δεν έχουμε ακτιβιστές.

Ούτε ακτιβίστριες.

Περιοριζόμενοι σε κάτι Κουράκηδες επάνω σε καίκια, σε κάτι Κρίτωνες που σε κοιμίζουν με τις παρλαπίπες τους, σε μερικούς ξενέρωτους «ποδηλάτες» με κολάν που βάφουν τα στήθη τους, σε κάτι Τρεμόπουλους με ντεμοντέ μαγιό, και στη πιο βαριά περίπτωση σε κάποιους αγαναΧτιστές, που στήνουν πρόχειρα αντίσκηνα γύρω από τον Λευκό Πύργο, και ζωγραφίζουν τα τούβλα του, ή τραγουδάνε Μάλαμα(!) και άλλα τέτοια σύγχρονα αντάρτικα, γύρω από αυτοσχέδιες φωτιές. 

Και στο πιο άγριό τους, κάνουν και κανένα ντου στο παρακείμενο Aplebees, για να πάρουν τσάμπα καφέ, δηλώνοντας έτσι την αντίθεσή τους στον παγκόσμιο ιμπεριαλισμό, και στον ανάλγητο καπιταλισμό που μας γδέρνει τα όνειρα…

Να μη ξεχάσω βέβαια και τον πιο πολιτικό ακτιβισμό μας, που με προεξάρχουσες κάποιες διάσημες βουλευτίνες, μας γεμίζει τη καρδιά με επαναστατική διάθεση.

Αναφέρομαι στη Ζωζώκα με τη ντουντούκα, και στην άλλη, την βαμμένη ξανθιά με το στραβό το στόμα, που όπου βρει κάγκελα τα σκαρφαλώνει, πολεμώντας έτσι το διεθνές εβραιομασονικό ιερατείο που χαλκεύει τις ζωές μας.

Και βέβαια να μη ξεχάσω επίσης και τον Ρομπέν των μπαρών, από την Στυλίδα.

Τον όψιμο Τσε Γκεβάρα των διοδίων…

Τζούφια πράγματα δηλαδή, βαλκανικά και μίζερα, που στη καλύτερη περίπτωση προκαλούν χασμουρητά, και άντε και κανένα τρίλεπτο στις ειδήσεις των οκτώ.

Πριν οι «δημοσιογράφοι» διακόψουν για διαφημίσεις του Τζάμπο… 

Εκεί στα ξένα όμως!

Οι βελανιδοφάγοι και οι κουτόφραγκοι μας ανοίγουν τα μάτια.

Όπως τότε με τους «Πράσινους», που στην εδώ βαλκανική εκδοχή τους μεταλλάχθηκαν στους «Ορνιθολόγους Ανταλλακτικούς», ή κάπως έτσι… ποιος τους θυμάται άλλωστε.

Οι ξένοι ακτιβιστές μας ανοίγουν τα μάτια.

Μια με flash mobs, μια με sit ins, και μια με γνήσιο και πατροπαράδοτο ακτιβισμό, που ασχέτως του τι «ακτιβίζεται», προκαλεί ενδιαφέρον, και προσελκύει τα διεθνή ΜΜΕ.

Αυτό δηλαδή που είναι ο σκοπός του σωστού ακτιβισμού.

Να ενημερώνει, και να αφυπνίζει.

Να περνάει το μήνυμα. 

Έτσι για παράδειγμα (δείτε τις φωτό), κάποιες ξεπλυμένες ξένες, που στα καθ’ ημάς δεν θα έπιαναν μία, ούτε σε κανένα τριτοκλασάτο τάλεντ σόου, αλλά ούτε και θα έβγαιναν βουλευτίνες, αφού εμείς ψηφίζουμε ογκόλιθους του πνεύματος, εν τούτοις κάνουν ευσυνείδητα το ακτιβιστικό τους καθήκον, βάζοντάς τα με τον Πούτιν (και το ξανθό γένος), προκαλώντας παγκόσμιο ενδιαφέρον, και τη… σύλληψή τους από τις αρχές.

Πετυχημένα πράγματα δηλαδή.

Αυτά να βλέπουν οι δικοί μας και οι δικές μας, μπας και αφυπνιστούμε επιτέλους και διώξουμε τη χούντα που μας κυβερνά αφού… χώρια που μας ψεκάζει κιόλας.

Δηλαδή για να το πω πιο απλά, φανταστείτε την στραβοστομιασμένη να ανεβαίνει στα κάγκελα της ΕΡΤ, ή της Βουλής, μόνο με τα εσώρουχά της!

Ή την άλλη, την Κλάρα Μπελ, να ουρλιάζει «βοήθεια, βοήθεια…», όχι με ντουντούκα, αλλά με κανένα κατακόκκινο (επαναστατικό χρώμα) ντίλντο στο στόμα.

Θα γίνονταν χαμός!

Μπορεί να έπεφτε και η κυβέρνηση… ποιος ξέρει;

Ότι όμως και να γίνονταν, εμείς (και ο υπόλοιπος πλανήτης) θα παίρναμε το μήνυμα.

Και αυτό είναι που μετράει.

Χώρια που θα έμπαινε στο παιχνίδι και ο Σειρηνάκης… και θα είχαμε κι άλλα μετά.

Strange Attractor

ΥΓ- Και όπως λέει ο φίλος μου ο Παραβάτης, που ως πιο νέος βράζει από επαναστατικότητα, «ο ποδηλατισμός είναι ιδέα»!

Αρκεί να μη γίνεται με ρούχα… συμπληρώνω εγώ ο ποταπός.

Όπως και να’χει, έχουμε τον ακτιβισμό που μας αξίζει.