Οι Σαμαράδες του Γένους...

Ή αλλιώς: Το αθάνατο κρασί των 21!

Η χθεσινή βραδιά ήταν μια από αυτές που θα μείνουν στην ιστορία.

Όπως μια αντίστοιχη το καλοκαίρι του 1987, οπότε όλοι οι Έλληνες, ακόμη κι η μάνα μου, ανακαλύψαμε ξαφνικά το μπάσκετ, και τον ηρωικό «κλαψομούνη» Γιαννάκη.

Εφάμιλλη εκείνης της άλλης καλοκαιριάτικης βραδιάς που η χώρα μας κέρδισε το ευρωκύπελλο, το οποίο ήταν ακόμη σπουδαιότερο κατόρθωμα, ένα επίτευγμα επιπέδου επιστημονικής φαντασίας, αφού προσωπικά θεωρούσα πιο πιθανό να πάω διακοπές στη σελήνη από το να πάρουν το κύπελλο Ευρώπης ο …. Καραγκούνης και ο τεστοστερονούχος Ζαγοράκης.

Και όμως, χθες βράδυ, πάλι καλοκαίρι,  ο Θεοί των Ελλήνων (μπορεί και οι ΕΛ) συνωμότησαν για μια ακόμη φορά, και έτσι η Ελλαδίτσα της κρίσης περνάει στους 16, με την Ισπανία, την Ιταλία και άλλους γίγαντες του παγκόσμιου ποδοσφαίρου να παίρνουν το τσάρτερ της επιστροφής.

Ήδη έμαθα πως ο Νεϊμάρ άρχισε να ρωτάει για τον … Τοροσίδη (που μοιάζει με γκαρσόν στον ΔΙΟΝΥΣΟ, να τα λέμε αυτά).

Μιλάμε για τρελές καταστάσεις, που όσοι μεγαλώσαμε πριν από το 2004 τις θεωρούμε απίθανες, σε αντίθεση με τη γενιά που μεγάλωσε έχοντας π.χ. το Eurocup ως δεδομένο και … φυσιολογικό.

Και μιλάμε για μια ομάδα με ξυλοκόπους και άμπαλους στη σύνθεσή της, που παίζει με το κλασικό ελληνικό σύστημα «γιουρούσι και γιόμα», ή αλλιώς 8-2-0 και ότι μας προκύψει.

Πλην όμως, μια «συμπαγές» ομάδα που είπε και ο Κονέ πριν από τον αγώνα σε συνέντευξή του.

Και όμως!

Για μια ακόμη φορά η π….α του τσολιά αποδείχθηκε βαριά. Αυτό μετράει.

Και τη πλήρωσε η Ακτή του Ελεφαντοστού, που παρά τα διάσημα ονόματά της, και παρά τις αποδόσεις στο στοίχημα που τη θέλανε φαβορί, γεύτηκε τη μήνι του «ωραιοπαθή» Σαμαρά και των άλλων παιδιών της εθνικής μας.

Άσχετα αν η θεία μου η Σούλα απορούσε για το πώς είναι δυνατό να παίζει ο Τουρές (sic), μαζί με τη γιαγιά του…

Είναι η ίδια που κάποτε ακούγοντας τον σπίκερ να λέει ότι ο Σαραβάκος έχασε τη φόρμα του, αναρωτήθηκε «γιατί δεν του αγοράζουν του παιδιού μια καινούργια»;

Τέλος πάντων… μιλάμε λοιπόν για μια εθνική ομάδα, που όταν παίζει βάσει σχεδίου τρώει τριάρες, αλλά όταν της κάτσουν αποβολές, τραυματισμοί, και άλλες τέτοιες αστάθμητες ατυχίες, τότε μεγαλουργεί και προκρίνεται.

Αποδεικνύεται δηλαδή το γνωστό αξίωμα, ότι διαχρονικά η Ελλάδα λειτουργεί παρορμητικά και συγκυριακά, είτε μιλάμε για το αρχαίο κλέος μας (βλ. Θερμοπύλες κλπ) είτε για το 1821, είτε για το ποδόσφαιρο…

Όπως λειτουργεί η χώρα σε όλα τα επίπεδα, ουδενός εξαιρουμένου.

Πρόχειρα και τσαπατσούλικα. Με γιόμες και με καμινάδες.

Ρεμπέτ ασκέρ.

Κατσαπλιάδικα.

Από οργάνωση και σχεδιασμό μηδέν, αλλά από προσωπικό φιλότιμο, πρωτοβουλία, και μπόλικη τύχη… άριστα.

Για αυτό χθες χρειάστηκαν δυο τρία βασικά συστατικά ώστε να πετύχουμε το θαύμα: Η απουσία του Κατσουράνη και του Γκέκα, που δεν λένε,  δυο αναγκαστικές αλλαγές, μια τυχαία κόντρα που οδήγησε σε ξαφνική αντεπίθεση και γκολ, και τέλος ένα πέτσινο πέναλτι στις καθυστερήσεις.

Που να το πεις και ποιος να σε πιστέψει;

εδώ ο μεγάλος πριν κτυπήσει το πέναλτι!

Χώρια τα τρία δοκάρια… Το αλουμίνιο(!) που έλεγε και ο εκφωνητής, αυτός που όταν έβαλε το πέναλτι ο Σαμαράς μίλησε για απουσία επαφής του με το περιβάλλον (μάλλον σαν κομπλιμέντο θα το εννούσε) .

Χώρια το ότι δεν είδαμε τον Καραγκούνη να πέφτει κλαψουρίζοντας κάθε τρεις και λίγο (αυτό κι αν δεν ήταν θαύμα).

Και βέβαια να μη ξεχνάμε τους σημειολογικούς συμβολισμούς.

Ότι μια ανυπόληπτη ποδοσφαιρικά χώρα έκανε ότι έκανε τελικά χάρη στον ευθυτενή Σαμαρά της, με την προεργασία και την συμβολή του σχεδόν συνονόματου Σάμαρη!

Τυχαίο; Δεν νομίζω.

Μεταφυσικές καταστάσεις.

Το είχε άλλωστε πει και ο παππούλης, ο όσιος ντε, όταν πριν από αιώνες μιλούσε για τον «αψηλό που φκιάνει σαμάρια», και πως με αυτόν στο τιμόνι, «θε να σωθεί το γένος».

Τώρα αν μιλούσε για το Μουντιάλ, ή για την φυλή  μας γενικά, κανείς δεν ξέρει.

Μπορεί και για τα δυο μαζί…

Άλλωστε οι επιστήμονες ακόμη αναλύουν τα γραπτά του.

Σημασία όμως έχει πως το πέτυχε το όνομα.

Και αυτό σημειώστε το στα τεφτέρια σας….

Σαμαράς και στη μπάλα να’ουμ…. 

Κι αφήστε τον Αλέξη να κλαίει μαζί  με την πρασινοφρουρού Σαλέχ για την ατυχία των αδικημένων μαυρούκων, και για την ρατσιστική μας νίκη (το άκουσα κι αυτό από βαμμένους συριζαίους) που επετεύχθη χάρη σε ανύπαρκτο «μπινάλτ».

Από κει και πέρα, αν δω κανέναν Γιακουμάτο ή άλλον πολιτικάντη να σπεύδει στη Βραζιλία για να καπηλευτεί το επίτευγμα των παικτών μας, θα απασφαλίσω….

Όπως θα απασφαλίσω αν στα γεράματά μου δω τον Γκέκα και τον Γλύκο ευρωβουλευτή και σύμβουλο εθνικής παιδείας αντίστοιχα.

Αλλά αυτά ας τα αφήσουμε προς το παρόν, και ας μεθύσουμε με το αθάνατο κρασί των 21…

Διότι ακολουθεί το πεσκέσι της εφορίας, και όσο να’ ναι χρειάζεται να είμαστε ολίγον τι ζαλισμένοι για αν το αντέξουμε…

Strange Attractor