Όλα γύρω μου… Πασόκ!

Η κρίση ξεκίνησε το 2007 (περίπου) στην Αμερική, με κύρια αιτία της τα επίφοβα και ανασφαλή ενυπόθηκα δάνεια ακινήτων, και από κει και πέρα σάρωσε τα πάντα στο πέρασμά της, καταλήγοντας και σε εμάς, την τελευταία τρύπα του παγκόσμιου ζουρνά.

Αφού προηγουμένως έκανε ένα γενικό πέρασμα αλλάζοντας τον κόσμο.

Τα δυο πρώτα χρόνια της παγκόσμιας κρίσης, οι περισσότεροι από εμάς τους Έλληνες αγρόν αγοράζαμε (εμού συμπεριλαμβανομένου) ως προς το τι μέλει γενέσθαι.

Ήμασταν τόσο βαθιά νυχτωμένοι, απολαμβάνοντας την επίπλαστη ευημερία μας, που σχεδόν όλοι είχαμε ξεχάσει ότι αυτή βασίζονταν στα δανεικά, και ότι εν πάση περιπτώσει η χώρα μας σε καμία περίπτωση δεν είχε τις βάσεις ή την οικονομική υποδομή για να διαθέτει τις περισσότερες Καγιέν (αναλογικά) ή να ξοδεύει ασύστολα σε Ολυμπιακούς, σε ποδόσφαιρα, και σε διακοποδάνεια για τον κάθε πικραμένο.

Ώσπου έσκασε η βόμβα, ήρθε η λυπητερή, και από τότε τρέχουμε και δεν φτάνουμε….

Η κρίση λειτούργησε σαν ένα τεράστιο τσουνάμι που στο διάβα του παρέσυρε τα πάντα.

Κυρίως όμως παρέσυρε την δήθεν πλούσια τάξη μας, που στην ουσία αποτελούνταν από νεόπλουτους δήθεν επιχειρηματίες, που όμως πέρα από τα εξοχικά και τα Κοχίμπας, στο βάθος βάθος χρωστούσανε στους πάντες.

Γίγαντες με ξύλινα πόδια, ανοικτοί και εκτεθειμένοι παντού.

Και όσο κυκλοφορούσε το χρήμα, αυτοί μεγαλουργούσαν. Μόλις όμως στέρεψε η στρόφιγγα, από κει παν κι άλλοι.

Διότι ακόμη και εγώ θα μπορούσα να το παίζω πετυχημένος αν δεν πλήρωνα ταμεία, ΦΠΑ, εισφορές, κλπ κλπ. Αν δεν με ήξερε η εφορία ούτε κατ όψιν.

Από αυτή την άποψη η κρίση έκανε ένα καλό, με την έννοια ότι διαχώρισε επιτέλους την ήρα από το στάρι.

Μόνο που όπως σε κάθε τι κακό που δίνει την ευκαιρία για να βγει κάτι καλό, έτσι εδώ το κακό συνοδεύτηκε όχι μόνο από κάποια καλά, αλλά και από πολλά συμπαρομαρτούντα κακά.

Εν ολίγοις διαλύθηκε σχεδόν σύσσωμος ο οικονομικός ιστός της άλλοτε κραταιάς μεσαίας τάξης.

Και αυτό ήταν φυσικό και επόμενο, από τη στιγμή που κατέρρευσε το όλο οικοδόμημα σαν πύργος από τραπουλόχαρτα.

Και μετά ήρθε και το μνημόνιο, για να μας βάλει υποτίθεται σε μια τάξη, αποτελειώνοντάς μας.

Με αποτέλεσμα την γενικευμένη ανεργία, την μηδαμινή ως πενιχρή ανάπτυξη, και την …. γκρίνια.

Παρόλο όμως το απόλυτο χάος, κάποιοι Θεοί μας λυπήθηκαν και έτσι ψηφίσαμε σωστά. Διότι αποτελεί πάγια πεποίθησή μου, ότι αν πριν από δυο χρόνια, στα πολύ δύσκολα, επιλέγαμε Τσίπρα, σήμερα θα είχαμε τη τύχη της Αργεντινής και της Βενεζουέλας, για να μη πω της … Συρίας και ακουστώ υπερβολικός.

Αντιθέτως, με τον Σαμαρά στο τιμόνι, περάσαμε τα δύσκολα, και πάμε για καλύτερες μέρες.

Και έτσι, μνημόνιο ξεμνημόνιο, κουτσά στραβά πορευόμαστε, ακόμη και με τους χίλιους εχθρούς και σαμποτέρ εντός και εκτός της κυβέρνησης, εντός και εκτός της χώρας.

Και φτάσαμε σήμερα στο σημείο, το μέχρι χθες θνησιγενές Πασόκ, όχι μόνο να συγκυβερνά, αλλά παίρνοντας φτερά από το τελευταίο 8% να κάνει κουμάντο, επιβάλλοντας τις αναχρονιστικές και καταστροφικές του αντιλήψεις στην υπόλοιπη κυβέρνηση (βλ. Λοβέρδο).

Ένα Πασόκ, που εκμεταλλευόμενο την παραδοσιακά κοντή μνήμη του λαού μας, που ξέχασε ποιος μας έφερε στη σημερινή κατάντια, συνεχίζει απτόητο να σαμποτάρει.

Με κλακαδόρους όλους εκείνους τους άλλοτε παντοδύναμους «παλιάτσους» του, που πήραν ξανά φόρα, και βάζουν χίλιες δυο τρικλοποδιές στην όποια ευκαιρία για γενικό ξεσκαρτάρισμα μας έδωσε η κρίση.

Για μένα αποτελεί κυριολεκτικά ντροπή να συνεχίζουν να πρωταγωνιστούν στα πολιτικά μας πράγματα οι ανερυθρίαστοι Πασόκοι, που σήμερα δεν είναι τίποτα άλλο παρά οι πεμπτοφαλαγγίτες, οι εφιάλτες μέσα στα κάστρα, τα οποία πολιορκούν απ έξω οι ανερμάτιστοι Μάο Μάο του Τσίπρα.

Και να μιλούσαμε για κανένα ισχυρό και καλοκτισμένο κάστρο, πάει στο διάολο… Η Ελλάδα όμως είναι μια ψεύτικη ξύλινη παράγκα, έτοιμη να πέσει με το παραμικρό αεράκι, πόσο δε μάλλον από μια οργανωμένη (μέσα κι έξω) πολιορκία.

Δυστυχώς όμως, όπως κάθε φορά στο παρελθόν, έτσι και σήμερα όλα δείχνουν πως η χώρα μας θα χάσει και πάλι την ευκαιρία να συμμαζευτεί.

Και αντί η κρίση και το μνημόνιο να σταθούν μια μοναδική ευκαιρία να σουλουπωθούμε, ένας Βαρδάρης που θα καθαρίσει την ατμόσφαιρα, να’σου πάλι το Πασόκ στα πράγματα.

Διότι πέρα από το κλασικό Πασόκ, με όσους έμειναν, έχουμε και πολλά άλλα μαϊμού Πασόκ, που ζήλεψαν τη δόξα του.

Έχουμε την καραμανλική Νέα Δημοκρατία, που για μένα είναι απλά ένα γαλάζιο Πασόκ. Με όλα τα καλά και τα κακά χούγια του ορίτζιναλ.

Έχουμε τον Σύριζα, που κάνει τα πάντα για να μοιάσει του Πασόκ.

Έχουμε Ελιές, ΔΗΜΑΡ, και άλλα παρόμοια σχήματα, φτιαγμένα από πρώην Πασόκους, που θέλουν κι αυτοί να γευτούν τις παλιές δόξες του.

Έχουμε και το Ποτάμι, που αν μη τι άλλο έχει αρχηγό βγαλμένο μέσα από το παλιό κακό Πασόκ.

Για να μην αναφερθώ σε διάφορους υπουργούς, δημάρχους, περιφερειάρχες, συνδικαλιστές, και γενικά πολιτικάντηδες, ή σε σύσσωμη την ηγεσία της δημόσιας διοίκησης, που ακόμη και αν δεν είναι Πασόκ, εν τούτοις κάνουν ότι μπορούν για να το μιμηθούν.

Εν ολίγοις, το Πασόκ έχει ποτίσει ως και το μεδούλι τη χώρα μας.

Υπ αυτήν την έννοια είμαστε όλοι Πασόκ… ή τουλάχιστον όπου κι αν κοιτάζω γύρω μου Πασόκους βλέπω να κάνουν κουμάντο.

Π.χ. ο πολύς Κουκουλόπουλος που  με δηλώσεις του εναντίον της ιδιωτικοποίησης των ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ, τώρα που τις απέρριψε το ΣτΕ, και γνωρίζοντας πως και η κυβέρνηση έχει αποφασίσει να κάνει πίσω από τις πιέσεις των δημάρχων και συνδικαλιστών της ΝΔ, αποφάσισε να το παίξει μάγκας.

Για να μην αναφερθώ στον Λοβέρδο… ή στον Χρυσοχοίδη.

Ή στον άλλον, τον κοινοβουλευτικό  (νομίζω) εκπρόσωπο του Σύριζα, που αν και κάποτε ως βαθύ Πασόκ ψήφισε το μνημόνιο, σήμερα έχει σηκώσει κι αυτός τη παντιέρα της επανάστασης.

     Με αυτά και με αυτά ζούμε καθημερινά το θέατρο του   
       παραλόγου.

Με Πασόκ στη κυβέρνηση, και παράλληλα με Πασόκ στην αντιπολίτευση.

Και με τον χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ….

Δισυπόστατο κόμμα, για να μη πω πανταχού παρόν… σαν ηλεκτρόνιο ένα πράγμα.

Και έτσι, όσο συνεχίζει να υπάρχει αυτή η αρρωστημένη πασοκιά, τόσο η χώρα θα

συνεχίσει να είναι ο φτωχός κρίκος της Ευρώπης, όπως άλλοτε, που όταν εκείνη περνούσε από διαφωτισμούς, βιομηχανικές επαναστάσεις κλπ εμείς ήμασταν κατσικοκλέφτες, που κυνηγούσαμε ο ένας τον άλλον στα όρη και στα λαγκάδια.

Τώρα, οι Ευρωπαίοι επανέρχονται και μεγαλουργούν, και εμείς είμαστε όλοι … Πασόκ (στη νοοτροπία).

Strange Attractor