Η Ευρώπη απούσα από την ουκρανική κρίση…

Η ουκρανική κρίση έχει αναδείξει ένα από τα τεράστια κενά του κόσμου: Την απουσία μιας στρατηγικής από πλευράς Ευρώπης.

Οι ΗΠΑ θα πρέπει να ηγηθούν και αυτής της προσπάθειας αντιμετώπισης της κρίσης, αλλά χωρίς τη συμμετοχή της Ευρώπης, αυτό είναι δύσκολο.

Η ΕΕ είναι ο κυριότερος εμπορικός εταίρος της Ρωσίας.

Αγοράζει την ενέργειά της, επενδύει στις επιχειρήσεις της, και αποτελεί τον τελικό προορισμό του μεγαλύτερου μέρους των ρωσικών κεφαλαίων.

Πολλοί είναι αυτοί που συμβουλεύουν τον Ομπάμα να είναι πιο σκληρός με τη Μόσχα, όμως σε τελική ανάλυση τον Πούτιν τον ενδιαφέρει μόνο η αντίδραση της Ευρώπης.

Και τι έκανε η Ευρώπη αναφορικά με την Ουκρανία;

 

Εδώ και χρόνια δεν μπορεί να αποφασίσει αν τη θέλει στην ΕΕ, οπότε στέλνει μπερδεμένα μηνύματα στο Κίεβο, τα οποία απογοητεύουν τους Ουκρανούς ευρωπαϊστές, αγριεύουν τους Ρώσους, και προκαλούν σύγχυση σε όλους τους υπόλοιπους.

Το 2008 μετά την αποστολή ρωσικού στρατού στη Γεωργία, η Ευρώπη υποσχέθηκε μια «ανατολική συνεργασία» στα ανατολικά κράτη. Αυτό όμως ήταν ένα ακόμη παράδειγμα μιας ευρωπαϊκής τάσης να αντιδρά στα γεγονότα με ρητορικούς εντυπωσιασμούς, μακροπρόθεσμες υποσχέσεις, πλην όμως μη αποδοτικές άμεσες λύσεις πολιτικής.

Οι Ευρωπαίοι ηγέτες φλέρταραν την Ουκρανία χωρίς να γνωρίζουν πως θα το αντιλαμβάνονταν αυτό οι Ρώσοι.

Η Μόσχα είχε δικά της σχέδια για μια τελωνειακή ένωση, και μια ευρασιατική ένωση, που θα ήταν το αντίβαρο στην ΕΕ. Άρα η Ουκρανία ήταν απαραίτητη για τη Μόσχα, ενώ παράλληλα η ίδια εξαρτάτο  από τη Ρωσία για φθηνό φυσικό αέριο.

Συν το γεγονός ότι οι ίδιοι οι Ουκρανοί δεν είχαν αποφασίσει αν θα «πάνε» δυτικά ή ανατολικά.

Οι συζητήσεις μεταξύ ΕΕ και Κιέβου ήταν ατέρμονες και κόλλησαν στη γραφειοκρατία.

Η καθυστέρηση αυτή θύμισε σε κάποιους τη περίπτωση του Βατικανού, αφού όπως λένε οι μύλοι του Θεού αλέθουν αργά αλλά σταθερά.

Η πρόταση που έγινε προς το Κίεβο αφορούσε απαιτήσεις για μεταρρυθμίσεις και αναδιάρθρωση της διεφθαρμένης του οικονομίας.

Δεν συμπεριλάμβανε όμως και κάποιο καρότο για να γλυκάνει τις εντυπώσεις.

Όταν ο πρόεδρος Viktor Yanukovych απέρριψε την προσφορά της ΕΕ και πήγε με τη Μόσχα, έθεσε σε κίνηση ένα παιχνίδι υψηλού ρίσκου στο οποίο η Ευρώπη αποδείχθηκε ανέτοιμη να αντιδράσει.

Αν οι Ευρωπαίοι ήθελα την Ουκρανία με το μέρος τους θα έπρεπε να δείξουν μεγαλύτερη γενναιοδωρία, και παράλληλα να συζητήσουν σοβαρά με τη Μόσχα για να απαλύνουν τις ανησυχίες της.

Αντί για αυτό, η Ευρώπη έδειξε πλήρη άγνοια για τις στρατηγικές συνέπειες των πράξεών της.

Στη συνέχεια, όταν η Ρωσία ξεκίνησε την αποσταθεροποίηση της Ουκρανίας, η Ευρώπη έμεινε ένα βήμα πίσω, ανίκανη να πάρει θέση.

Αυτή η ανικανότητα φάνηκε και στη περίπτωση της μοιραίας πτήσης ΜΗ17.

Η ΕΕ είχε την ευκαιρία να στείλει ένα ξεκάθαρο μήνυμα προς όλες ανεξαιρέτως τις πλευρές. Θα μπορούσε να απαιτήσει από τους Ρώσους να πιέσουν τους αυτονομιστές αντάρτες να συνεργαστούν στις έρευνες της τραγωδίας, και να επιτρέψουν στην ουκρανική κυβέρνηση να ελέγξει την ανατολική Ουκρανία.

Σε αντίθετη περίπτωση, θα μπορούσε να επιβάλλει μια σειρά από αυστηρές κυρώσεις.

Επί πλέον η ΕΕ θα έπρεπε να εξαγγείλει μακροπρόθεσμα σχέδια σε δυο μέτωπα, προκειμένου να κερδίσει μια μεγαλύτερη ανεξαρτησία από το ρωσικό πετρέλαιο και αέριο.

Παράλληλα, τα ευρωπαϊκά κράτη θα πρέπει επιτέλους να αναστρέψουν τις εδώ και δεκαετίες συνεχείς περικοπές σε θέματα άμυνας, οι οποίες κατέστησαν την ΕΕ μια χάρτινη τίγρη από γεωπολιτική άποψη.

Για παράδειγμα, η Γερμανία δαπανά 1.5% του ΑΕΠ της για την άμυνα, ένα πολύ χαμηλό ποσοστό, την ώρα που ο στόχος για τα κράτη μέλη του ΝΑΤΟ είναι τουλάχιστον το 2%.

Δύσκολα μπορεί να ακουστεί η φωνή ενός κράτους, όταν δεν συνοδεύεται από στρατιωτική ισχύ.

Τα σημερινά προβλήματα άρχισαν να αποδίδονται στην δειλία της Ευρώπης, και στην τάση της για κατευνασμό.

Υπάρχει μια διαφοροποίηση απόψεων μεταξύ των 28 κρατών που την συναποτελούν, και μια έλλειψη στρατηγικής κατεύθυνσης, που θέλει την εσωστρέφεια, και βασίζεται στην ελπίδα ότι αν τα αγνοήσεις τα προβλήματα του πλανήτη θα εξαφανιστούν από μόνα τους.

Το αποτέλεσμα αυτής της τακτικής είναι η δημιουργία ενός παγκόσμιου κενού με τρομερές συνέπειες.

Αν πάμε πέντε χρόνια στο μέλλον, και αναρωτηθούμε γιατί και πως η φιλελεύθερη, συντεταγμένη, και ευνομούμενη παγκόσμια τάξη διαβρώθηκε, η απάντηση θα είναι ότι η Νο 1 πολιτική και οικονομική οντότητα του πλανήτη, η ΕΕ, με οικονομία και πληθυσμό μεγαλύτερα των ΗΠΑ, απλά δήλωσε απούσα από την διεθνή σκηνή, όταν η παρουσία της ήταν απαραίτητη.

Washington Post

 Απόδοση: S.A.

.