Ο ήρωας πρέπει να βασανίζεται…

«Ο ήρωας πρέπει να βασανίζεται. Κανείς δεν ενδιαφέρεται για έναν ήρωα που πίνει ένα ποτήρι γάλα κάθε βράδυ στις 10 και μετά πάει για ύπνο».

Αυτή είναι μία από τις βασικές αρχές που οφείλει να έχει στο μυαλό του κάθε δημιουργός ενός σεναρίου, ώστε να κεντρίσει το ενδιαφέρον του κοινού.

Αν ακολουθήσεις την ίδια αρχή και στην προσωπική σου ζωή και συγκεκριμένα στον έρωτα θα έχεις το ίδιο αποτέλεσμα.

Θα κεντρίζεις το ενδιαφέρον του κοινού, αλλά θα είσαι ένας βασανισμένος ήρωας.

Και φαντάζομαι πως δεν το θέλεις αυτό.

Ή μήπως όχι;

Για κάποιο αδιευκρίνιστο (;) λόγο έχουμε μπερδέψει τον έρωτα με τον κινηματογράφο.

Η πλειοψηφία των ανθρώπων που συναναστρέφομαι όταν αναφέρεται στο μεγαλύτερο της έρωτα, μιλάει για μια σχέση εξ αποστάσεως, για έναν παράνομο δεσμό ή για ένα ερωτικό απωθημένο που ποτέ δεν μετουσιώθηκε σε σχέση. Κοινός παρονομαστής των παραπάνω ιστοριών είναι ο βαθμός δυσκολίας της «σχέσης» και η διάρκεια.

Η δυσκολία είναι μονίμως επιπέδου «expert» και η διάρκεια με το ζόρι ξεπερνάει τον ένα χρόνο.

Είμαστε όλοι απεγνωσμένοι να γίνουμε Ρωμαίοι και Ιουλιέτες, Πανάρετοι και Ερωφίλες.

Στη χειρότερη να παίξουμε σε ένα σενάριο του Παπακαλιάτη.

Θέλουμε να ζήσουμε τα συμπτώματα του ήρωα όπως μας τα έχουν περιγράψει ο κινηματογράφος και η λογοτεχνία.

Είναι, όμως, αυτό ο έρωτας;

Το ανυπόφορο εκείνο συναίσθημα που προκαλεί ανορεξία, αϋπνία, εφιδρώσεις, κυκλοθυμία, ταχυπαλμία, απώλεια της αίσθησης του χρόνου, έλλειψη συγκέντρωσης και κρατάει το πολύ ένα χρόνο;

Εμένα πιο πολύ με πρώιμο στάδιο πανούκλας μου μοιάζει, παρά με έρωτα.

Και πες ότι εσύ είσαι μαζόχα και γουστάρεις τα συμπτώματα, αφού περνάς τόσο υπέροχα, γιατί με το πέρασμα του χρόνου ο έρωτας φθείρεται;

Θα κάνω μια απόπειρα να φιλοσοφήσω επί του θέματος.

Αρχικά, θεωρώ πως δεν μπορείς να ερωτευτείς κάποιον αν δεν είχες ποτέ μαζί του σχέση.

Επίσης, πώς μπορείς να ερωτευτείς κάποιον μόλις τον είδες;  

Ή έστω τον πρώτο μήνα που τον γνώρισες;

Αφού δεν τον ξέρεις.

Ερωτεύεσαι αυτό που θα ήθελες να είναι ο άλλος.

Αυτό που έχεις στο μυαλό σου ότι είναι ο ιδανικός άνθρωπος να ερωτευτείς. Και μόλις τον μάθεις με τον καιρό και καταλάβεις ότι δεν είναι αυτό που είχες φανταστεί, τον ξεπερνάς.

Επειδή τάχα, τότε τον «έρωτα» σου, πλευρίζουν όλες οι λέξεις που ξεκινούν με το «συνηθ» και ως γνωστόν (!) λέξη που περιλαμβάνει το θέμα «συνηθ» και η λέξη «έρωτας» δεν μπορούν να συνυπάρξουν στην ίδια πρόταση.

Εδώ έρχεται, όμως, ο Δ. Καραγιάννης, μέγας ψυχίατρος-ψυχοθεραπευτής  και σου λέει πως ο έρωτας είναι κάτι που έρχεται με το χρόνο.

Δεν φεύγει με τη συνήθεια, αλλά έρχεται με τη συνήθεια.

Θέλεις χρόνο για να γνωρίσεις και στη συνέχεια να ερωτευτείς κάποιον.

Κάθε μέρα, μετά το πέρας του πρώτου χρόνου είσαι ακόμα πιο ερωτευμένος με τον άνθρωπο που έχεις πλάι σου.

Το ότι ασπάζομαι αυτή τη στιγμή τη θέση του Καραγιάννη περί έρωτος, δεν σημαίνει πως έχω λευκό ποινικό μητρώο.

Δηλώνω πως μέχρι σήμερα δεν έχω ερωτευτεί, γιατί έχω πέσει κι εγώ στην τεράστια λούμπα του “κινηματογραφικού ήρωα”.

Συχνά πυκνά με θυμάμαι να οδύρομαι για ένα x κορίτσι που έχει σχέση ή έχει δηλώσει ξεκάθαρα πως δεν με θέλει.

Μόλις, όμως, το κατακτήσω ή έστω μου δώσει μια μικρή ελπίδα ότι μπορεί να το κατακτήσω θέλω να μεταφερθώ σε μια άλλη διάσταση και να μην την ξαναδώ, αναιρώντας ταυτόχρονα όσα (νομίζω ότι) ένιωσα για εκείνη.

Έχω μάθει και γω να γουστάρω το θρήνο.

Πώς θα μπορούσα να χα γλιτώσει, όντας μεγαλωμένος σε ένα σπίτι με πατέρα ναυτικό, όπου επί χρόνια πρωταγωνιστούσα στην «Μικρά Αγγλία»(δες την οπωσδήποτε);

Για να μην το κουράζω άλλο, οι λέξεις έχουν για τον καθένα μας το νόημα που τους έχουμε δώσει.

Αν έχεις ορίσει τον έρωτα, όπως τον ορίζει ο κινηματογράφος τότε θα τον βιώνεις μόνος σου στα πατώματα αγκαλιά με μια κούτα σόφτεξ.

Αν τον έχεις ορίσει ως παιδί της λογικής, μπορεί μεν να σπαστεί ο Γιάννης Πλούταρχος, αλλά θα τον ζήσεις μέσα σε μια κανονική σχέση με έναν καθημερινό άνθρωπο.

Σίγουρα στα 45 σου θα θυμάσαι τη γκόμενα που σε κατέστρεψε στα 20 και σε παράτησε, γιατί αποφάσισε μετά από 6 μήνες παράνομης σχέσης -μαζί σου- πως δεν ήθελε να χωρίσει τον γκόμενο της για πάρτη σου, αλλά το χέρι άλλης θα σφίγγεις τρυφερά καθώς θα βλέπεις τα παιδιά σας να μεγαλώνουν.

Γιατί να αδικείς τη δεύτερη, λέγοντας πως ο έρωτας της ζωής σου ήταν η πρώτη;

Έχω τα Ψυχολογικά μου

ΥΓ: Έξτρα προσωπική συμβουλή: Απαραίτητη προϋπόθεση για υγιή έρωτα είναι να ξεπεράσεις ερωτικά τον πατέρα σου/ την μητέρα σου.

Μην γελάς. Οπόταν (χρονικοϋποθετικό), τον/την ξεπεράσεις, θα έχεις πραγματοποιήσει το πιο σημαντικό βήμα στην ερωτική σου ζωή.