Σκηνή πρώτη: ελληνική οικογένεια στο μπαλκόνι
της, συζητάει μαζί με τους επισκέπτες της πολιτικά και αναφέρεται στη μόλυνση
του περιβάλλοντος και στη συνακόλουθη μείωση της ποιότητας της ζωής.
Είναι η ίδια οικογένεια που φυτεύει γόπες
τσιγάρων στην παραλία, αφήνει τα πλαστικά μπουκάλια στην ακρογιαλιά και εν
γένει θεωρεί το δημόσιο χώρο δικό της, χωρίς καν την αίσθηση της κληροδότησης
στις επόμενες γενιές…
Σκηνή δεύτερη: μερικές δεκάδες συμπολίτες μας
διαδηλώνουν σε κεντρικό δρόμο της πρωτεύουσας, υπερασπιζόμενοι ένα αίτημα για
ανακούφιση κάποιων δυστυχισμένων συνανθρώπων μας στην άλλη άκρη του κόσμου.
Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που όταν τους πεις να
δώσουν τα περισσευούμενα φάρμακα τους, ένα κουτί συμπυκνωμένο γάλα ή ένα πακέτο
μακαρόνια, για να ανακουφιστεί ο διπλανός τους, θα αρχίσουν να σου αναλύουν για
ώρες ολόκληρες τη διαφορά ανάμεσα στην "αλληλεγγύη" και τη
"φιλανθρωπία", καταδικάζοντας τη δεύτερη ως βδελυρή απάτη του
άσπλαχνου εκμεταλλευτικού συστήματος, στα πλαίσια του οποίου ζούμε και πρέπει
οπωσδήποτε να αλλάξουμε.
Αναμφίβολα, ο καθένας θα μπορούσε να προσθέσει
άπειρες τέτοιες σκηνές.
Ο νεοέλληνας έχει μια ακαταμάχητη ροπή προς την
εργαλειοποίηση των πάντων, αρκεί να δικαιώσει τις δικές του ατομικές επιλογές
και να αποδείξει πως αυτός και μόνο αυτός έχει το δίκιο με το μέρος του.
Την ίδια στιγμή όμως, πέραν των θεωρητικών του
κατασκευών, δεν έχει να επιδείξει σχεδόν τίποτα σε πρακτικό επίπεδο.
Αρέσκεται στη διαρκή καταδίκη του
"επαίσχυντου και εκμεταλλευτικού συστήματος" αλλά δεν κολλάει ένσημα
στην οικιακή του βοηθό.
Διαδηλώνει κατά του συστήματος, αλλά παρκάρει το
αυτοκίνητο του είτε σε θέσεις αναπήρων είτε σε διαβάσεις και πεζοδρόμια.
Υπεραμύνεται τον υγιή τρόπο ζωής αλλά
εξεγείρεται αν του κάνεις παρατήρηση για το κάπνισμα σε κλειστό χώρο.
Το κακομαθημένο παιδί της ιστορίας σήμερα,
εκτοξεύει κατάρες προς κάθε κατεύθυνση ζητώντας τη ρύθμιση των επονομαζόμενων
"κόκκινων δανείων" των ιδιωτών και των νοικοκυριών.
Αν όμως το ρωτήσεις: ποιος θα τα πληρώσει αυτό,
απάντηση συγκεκριμένη δεν έχει.
Μόλις του πεις ότι θα τα πληρώσει ο ίδιος,
πέφτει από τα σύννεφα, που είναι το δεύτερο πιο δημοφιλές άθλημα στον τόπο
τούτο.
Ο μέσος Έλληνας, εκτός από την αγάπη που έχει
για τις πάσης φύσεως θεωρίες συνομωσίας, διακρίνεται για την πίστη και την
αφοσίωση του στη νέα θρησκευτική δοξασία "οι άλλοι φταίνε" για όλα τα
κακά και τα δεινά της μοίρας μας, επειδή μας ζηλεύουν για την όμορφη χώρα μας,
την αδούλωτη γλώσσα μας, την περήφανη ιστορία μας.
Η επιλογή αυτής της δοξασίας μόνο τυχαία δεν
είναι, αφού αυτή χρησιμοποιείται ως το απορρυπαντικό από κάθε ευθύνη, ατομική ή
συλλογή, για την αποτυχία οικοδόμησης μιας στοιχειωδώς οργανωμένης κοινωνίας.
Είναι μια συνειδητή επιλογή, η οποία βοηθάει το
νεορωμιό να μένει στα λόγια και να αποφεύγει τις πράξεις.
Όχι τις
μεγάλες και υψιπετείς πράξεις, αλλά τις μικρές κι ασήμαντες, εκείνες όμως που
κάνουν τη διαφορά στην καθημερινότητα αλλά και στην ιστορία.
Αναδεικνύοντας την υποκρισία σε εθνικό άθλημα
μπορεί άνετα να φιλοσοφεί άνευ μαλακίας, απολαμβάνοντας τον καφέ του,
αποφεύγοντας, ωστόσο, να αναλάβει την παραμικρή ευθύνη. Τα
α αποτελέσματα αυτής της στάσης τα βλέπουμε
καθημερινά γύρω μας.
Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου