Ελληνικό δημόσιο… ολέ!

Και ξαφνικά, με αφορμή το περιστατικό με τον υπάλληλο του ΕΚΑΒ που ήταν κοπανιστός από την υπηρεσία του για πέντε ολόκληρα χρόνια, μάθανε οι πάντες, ειδικά τα τζιμάνια οι δημοσιογράφοι, ότι το δημόσιό μας νοσεί.

Και ότι η κατρακύλα δεν έχει τέλος.

Ανακαλύψαμε δηλαδή επιτέλους, και στην Ελλάδα, την … πυρίτιδα.

Διαβάζω μάλιστα δεξιά και αριστερά την έκπληξη κάποιων (αν όχι όλων) για όλα αυτά τα περίεργα.

Και αναρωτιέμαι: Μα τόσα χρόνια  δεν άκουσαν;

Δεν ξέρουν;

Δεν έτυχε να μάθουν από πουθενά για την απόλυτη ατιμωρησία που επικρατεί στο δημόσιό μας, με αποτέλεσμα οι ελάχιστοι φιλότιμοι να εργάζονται, και οι πολλοί να λουφάρουν, πάντα με τη στήριξη των από πάνω, και κυρίως των συνδικαλιστών;

Και εν πάση περιπτώσει, στη συγκεκριμένη περίπτωση το σύστημα «δούλεψε»… όπως δούλεψε.

Μπορεί να χρειάστηκαν άπειρες καταγγελίες και έρευνες, αλλά ο εν λόγω επιτήδειος «συνελήφθη» τελικά, και μάλιστα «τιμωρήθηκε» με … στέρηση μισθού δέκα (10) ημερών!

Κάτι είναι κι αυτό, όταν (απ όσα ακούω) υπάρχουν περιπτώσεις ακόμη και ένοπλης ληστείας, με δράστες δημοσίους υπαλλήλους, οι οποίοι συνεχίζουν να υπηρετούν κανονικά στις θέσεις τους…

Πολλοί εκπλήσσονται από το συγκεκριμένο περιστατικό, κυρίως διότι επικράτησε και επικρατεί, λένε,  προσπάθεια συγκάλυψής του από τους συναδέλφους του κοπανατζή.

Και αναρωτιούνται εύλογα: Μα καλά, δεν βρέθηκε ένας συνάδελφος, ένας προϊστάμενος, ένας διευθυντής, κάποιος τέλος πάντων που να βάλει τέλος στην κοροϊδία;

Ε, λοιπόν, τους πληροφορώ ότι και να βρισκόταν ένας τέτοιος, στην καλύτερη θα τον θεωρούσαν γραφικό και θα τον απομόνωναν, στη χειρότερη θα έβρισκε το μπελά του και ακόμη θα έτρεχε να βρει το δίκιο του από το κυνήγι που θα υφίστατο.

Διότι στο ελληνικό δημόσιο κυριαρχεί η κομματοκρατία, οι άνωθεν παρεμβάσεις, οι συνδικαλιστές, η τυπολατρεία (για τους πολίτες), η ευθυνοφοβία, και γενικά η αδιαφορία.

Αν κάποιος ευσυνείδητος υπάλληλος πάει κόντρα στο οποιοδήποτε από αυτά, μαύρο φίδι που τον έφαγε.

Η τεμπελιά και ο παραγοντισμός αμείβονται, η επαγγελματική ευσυνειδησία και προσφορά τιμωρούνται.

Αν όχι πάντα, τότε σχεδόν πάντα.

Όποιος ταράσσει τους κύκλους την πατάει.

Και για να γίνω πιο κατανοητός, θα σας μεταφέρω μια ιστορία τρέλας που μου διηγήθηκε χθες βράδυ ένας φίλος μου που βρέθηκε πριν από τρία χρόνια να είναι (από τυχαία σύμπτωση και από σπόντα) προϊστάμενος (αντ’ αυτού) σε ένα τμήμα με καμιά 40αριά υφισταμένους.

Εκτός από τα γενικά, ότι αν ήταν δηλαδή το μαγαζί του μπαμπά του, θα είχε ήδη διώξει πάνω από τους μισούς ως ανεπαρκείς και ως κοπανατζήδες, μου είπε και το εξής τραγελαφικό: Πριν από δυο χρόνια του μετακίνησαν στο τμήμα του έναν υπάλληλο ο οποίος επί δέκα και βάλε χρόνια ήταν άνευ αντικειμένου διότι η ειδικότητα του δεν προβλέπεται στην συγκεκριμένη υπηρεσία.

Και επειδή ο «μάγκας» έχει αυτή τη συγκεκριμένη ειδικότητα, δεν μπορεί κανείς να του επιβάλλει να κάνει το οτιδήποτε άλλο.

Και έτσι, ενώ είναι καταρτισμένος, και παράλληλα υπάρχει υποστελέχωση σε μερικούς τομείς, θα μπορούσε κάλλιστα να προσφέρει έργο.

Όμως αυτός κρύβεται πίσω από την ειδικότητά του, και αρνείται να κάνει το οτιδήποτε.

Δεν κάνει τίποτα κυριολεκτικά!

Το περίεργο είναι ότι όσον αφορά στις παρουσίες και στη τήρηση του ωραρίου, ο συγκεκριμένος είναι τύπος και υπογραμμός.

Έρχεται και φεύγει στην ώρα του, και ενδιάμεσα… ΤΙΠΟΤΑ.

Κάνει ταβανοθεραπεία και ντουβαροθεραπεία, ενώ έχει σπάσει και κάθε ρεκόρ στις πασιέντζες, στο ΤΕΤΡΙΣ, και γενικά στο σερφάρισμα.

Η αργομισθία του είναι τέτοια, που πολλοί θεωρούν ότι ίσως και να είναι βαλτός από καμιά περίεργη υπηρεσία ή από κανένα ριάλιτι σόου, που τον παρακολουθεί συνεχώς με απώτερο σκοπό να δουν το πόσο μπορεί να αντέξει μια ολόκληρη δημόσια υπηρεσία να ανέχεται κάποιον ο οποίος δεν κάνει τίποτα 8 ώρες την ημέρα και 5 μέρες την εβδομάδα… Επί χρόνια ολόκληρα.

Που όμως πληρώνεται κανονικά (επιδόματα κλπ).

Ο φίλος μου ο προϊστάμενος  τα πήρε στο κρανίο και έκανε έγγραφη αναφορά προς την ιεραρχία της υπηρεσίας του, ότι έχει έναν αργόμισθο, ο οποίος δεν του χρειάζεται ως ειδικότητα, και δεν δέχεται να κάνει άλλα καθήκοντα.

Άρα του είναι άχρηστος, και ζητά να τον μεταθέσουν αλλού όπου μπορεί να αξιοποιηθεί.

Η διοικητική ιεραρχία απάντησε δεόντως(!), ζητώντας να δει τα φύλλα αξιολόγησης (ποιότητας) που του έκανε ο φίλος μου ως προϊστάμενος τα τελευταία πέντε χρόνια.

Ο φίλος μου όμως δεν ήταν προϊστάμενος τα τελευταία πέντε χρόνια, και εξάλλου ο υπάλληλος ανήκε σε άλλο τμήμα (όπου και εκεί είπαμε δεν έκανε απολύτως τίποτα).

Ζητήθηκε λοιπόν να σταλούν τα φύλλα αξιολόγησης που είχε κάνει ο προηγούμενος τμηματάρχης του.

Και ώ τι έκπληξη!

Ο συγκεκριμένος αργόμισθος, το ανέκδοτο δηλαδή που όλοι ανεξαιρέτως γνώριζαν, είχε βαθμολογίες άριστα (10αρια) τα πέντε τελευταία χρόνια!

Το συμπέρασμα;

Ο φίλος μου κατηγορήθηκε για μεροληψία, και ότι μάλλον είχε κάτι προσωπικό (ή και πολιτικό) εναντίον του υφισταμένου του αυτού, που στα χαρτιά και στις βαθμολογίες ήταν άριστος υπάλληλος, και άρα τον αδικεί.

Και μπορεί να έβρισκε και τον μπελά του, να μετατρέπονταν σε εγκαλούμενο, αν ο υπάλληλος του έκανε καμιά αναφορά ή καμιά αγωγή για άδικη δίωξη, ή συκοφαντική δυσφήμηση, ή πολιτική δίωξη,  κλπ.

Και να ήταν μόνο αυτό;

Με το που έκανε την πρώτη του αναφορά στη διοίκηση, έπεσαν επάνω του οι μεγαλοσυνδικαλιστές τόσο εδώ όσο και από την Αθήνα, με παραινέσεις, νουθεσίες, ακόμη και συγκαλυμμένες απειλές, για να την αποσύρει.

Γιατί;

Διότι ο συνδικαλισμός του δημοσίου καλύπτει και προστατεύει την κάθε παραβατική συμπεριφορά.

Γιατί;

Διότι υπακούει στη λογική ότι αν αρχίσει να ξεφτίζει το πουλόβερ, τότε που θα σταματήσει;

Αν δηλαδή τιμωρήσουμε έναν αργόμισθο ή έναν ανεπαρκή, τότε που θα βάλουμε τα όρια της αργομισθίας; Που θα φτάσουμε;

Μήπως μας πάρει η μπάλα όλους;

Αφού το μεγαλύτερο ποσοστό των Δ.Υ. είναι εξ αντικειμένου ανεπαρκείς και αργόμισθοι σε μεγάλο βαθμό.

Άρα έχουν σχεδόν  όλοι τη φωλιά τους λερωμένη.

Με πρώτους και καλύτερους τους συνδικαλιστές. Τους κατ εξοχήν αργόμισθους.

Οι οποίοι πουλάνε κάλυψη και προστασία στο πόπολο, με αντάλλαγμα τις ψήφους.

Και έτσι όλο το δημόσιο είναι ένα μπλεγμένο κουβάρι βρώμας και δυσωδίας.

Και όποιος πάει να το ξετυλίξει βρίσκει τον μπελά του. Ειδικά αν δεν έχει κομματικούς προστάτες.

Φαύλος κύκλος δηλαδή… catch 22!

«Και τι κάνεις τώρα, μετά απ’ όλα αυτά με τον υπάλληλο σου», ρώτησα τον φίλο μου…

«Τίποτα… του λέω κάθε πρωί καλημέρα, και κάθε μεσημέρι αντίο… μερικές φορές τον κερνάω και καφέ… πλάκα μου κάνεις; Πήγα να εφαρμόσω το σωστό και κόντεψα να απολυθώ… χώρια το στρες κι ο φόβος μη βρω το αμάξι μου καμμένο»!

Τόσο καλά!

Αυτό είναι το δημόσιο μας.

Άσχετα αν το ανακάλυψαν τώρα οι εφημερίδες και τα κανάλια…

Τι να λέμε;

Strange Attractor

ΥΓ-  Ξέρω ότι μερικές φορές είμαι υπερβολικός, αλλά όσον αφορά στο δημόσιο, αποτελεί πάγια πεποίθησή μου ότι ένα 60% των Δ.Υ. είναι ανεπαρκείς και αδιάφοροι, ένα 20% ανίκανοι έως επικίνδυνοι, και μένει να εργάζεται συνειδητά και φιλότιμα ένα άλλο 20%, που είναι αυτό το  οποίο  κρατάει το όλο οικοδόμημα στα πόδια του.