Η σκληροπυρηνική νομολογία…

Στις ΗΠΑ κάθε φορά που αναπληρώνεται ένας ανώτατος δικαστής γίνεται μεγάλη συζήτηση για τις κοινωνικοπολιτικές απόψεις του.

Αν και δεν υπάρχουν κουτάκια στα οποία να χωράει μια προσωπικότητα, όλοι -και στην αρμόδια επιτροπή της Γερουσίας- προσπαθούν να ανιχνεύσουν πόσο «αριστερός» ή «δεξιός» (για τα αμερικανικά δεδομένα: liberal ή conservative) είναι ο προτεινόμενος από τον πρόεδρο δικαστής.

Στην Ελλάδα ευτυχώς δεν έχουμε τέτοια προβλήματα διότι το Συμβούλιο της Επικρατείας είναι ακραία νεοφιλελεύθερο.

Δεν αστειευόμαστε, αλλά δεν μπορούμε να βρούμε κι άλλη θεωρία, πέραν της νεοφιλελεύθερης, περί «κράτους νυχτοφύλακα», στην οποία μπορεί να βασιστεί η τελευταία απόφαση του ΣτΕ που έκρινε αντισυνταγματικές τις μισθολογικές περικοπές στους ένστολους, επειδή -σύμφωνα με το σκεπτικό- στρατιωτικοί, αστυνομικοί, πυροσβέστες και λιμενικοί ανήκουν στον «σκληρό πυρήνα του κράτους».

Βεβαίως, είναι πολλοί εκείνοι που υποψιάζονται ότι οι νεοφιλελεύθερες απόψεις περί «σκληρού πυρήνα του κράτους» είναι απλώς κουραφέξαλα και οι δικαστικοί χρειαζόταν να ευνοήσουν κάποιον άλλο πρώτα πριν τακτοποιήσουν τα δικά τους μισθολογικά θέματα· ποιος κακόπιστος θα μπορούσε να επιχειρηματολογήσει ότι οι πυροσβέστες είναι στον «σκληρό πυρήνα» και οι δικαστές στη «μαλακή περιφέρεια» του κράτους;

Και η υποψία περί νεοφιλελεύθερων κουραφέξαλων ενισχύεται από δεκάδες άλλες προηγούμενες αποφάσεις του ΣτΕ, με κορυφαίες εκείνες που απαξίωσαν ιδιωτικές περιουσίες (το ιερό δισκοπότηρο του νεοφιλελευθερισμού) για χάρη κάποιων πουρναριών.
Οι υποψίες ότι η απόφαση του ΣτΕ για αποκατάσταση των απολαβών των ενστόλων ήταν απλώς το προγεφύρωμα για να τακτοποιήσουν τους δικούς τους μισθούς και συντάξεις ενισχύθηκαν από την απόφαση του Ελεγκτικού Συνεδρίου που δημοσιοποιήθηκε λίγες μέρες μετά.

Με αυτή την απόφαση το εν λόγω δικαστήριο νομολόγησε ότι οι περικοπές προσκρούουν ευθέως στο Πρώτο Πρόσθετο Πρωτόκολλο της ΕΣΔΑ που προστατεύει την περιουσία, στην έννοια της οποίας περιλαμβάνονται οι αποδοχές (στο Δημόσιο μόνο) και οι συντάξεις (των δικαστικών μόνο).

Νομίζαμε ότι η θεωρία πως ο μισθός ή η σύνταξη του Δημοσίου είναι κάτι σαν προίκα που δίνουμε εμείς οι φορολογούμενοι σε κάποιους τυχερούς (πρβλ. «Μια θέση, μια περιουσία...» Καθημερινή 18.6.2014) ήταν μια νομική ακροβασία ή ιδιαιτερότητα του Πρωτοδικείου Αθηνών, αλλά το «κεκτημένο οικονομικό συμφέρον» έγινε περιουσιακό δικαίωμα και με τη βούλα ενός ανώτατου δικαστηρίου.
Βεβαίως το Ελεγκτικό Συνέδριο έχει μια περίεργη άποψη για την ισότητα. Οχι μόνο επειδή την εποχή της πλαστής ευμάρειας αποφάσισε να δώσει τη σύνταξη των «άγαμων θυγατέρων» και στους «άγαμους υιούς» των δημοσίων υπαλλήλων. Τώρα, παρά το γεγονός ότι το άρθρο 4 του Συντάγματος επιβάλλει σε όλους τους Ελληνες να «συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνάμεις τους», αντί να αποφασίσει την κατάργηση του αφορολογήτου στις ακαθάριστες αποδοχές των βουλευτών, ως αναντάμ-μπαμπαντάμ αντισυνταγματική, αποφάνθηκε ότι πρέπει να έχουν το ίδιο αφορολόγητο και οι δικαστές!

Αυτές είναι σκληροπυρηνικές νομολογίες και όχι οι σούπες του αμερικανικού Supreme Court, που δεν αποφασίζει ούτε καν το ύψος των μισθών των εννέα δικαστών του.

Πάσχος Μανδραβέλης

Καθημερινή