Κάμπινγκ Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ: σκυλάδικο και γαΐδουριά.

Μισανοίγω το μάτι. 07.03,  ξημερώματα Πέμπτης 7 Αυγούστου.

Για πέμπτη συνεχή νύχτα, εκατοντάδες , ίσως λίγες χιλιάδες άνθρωποι, μάταια προσπαθούμε να κοιμηθούμε στο Βαθύ, έξω απ' το Γύθειο.

Απίθανα σκυλάδικα με απίθανους στίχους (του τύπου «εγώ γεννήθηκα ελεύθερος και θέλω τις γυναίκες δέκα δέκα και τα μαγαζιά τα καίω» - βάλτε το σε ρίμα) κανονιοβολούν κάθε βράδυ απ' το διπλανό κάμπινγκ, όπου λαμβάνει χώρα μία, ας πούμε πολιτική, εκδήλωση: το «2ο Κάμπινγκ Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ».

Το σοκ από το τι ξερνάνε στη διαπασών τα γυρισμένα στην υπόλοιπη παραλία μεγάφωνα είναι διπλό: σκυλάδικο και γαΐδουριά.

Το ρεπερτόριο θυμίζει τις καλύτερες νύχτες της ΠΑΣΟΚάρας που έκαιγε τις αγροτικές επιδοτήσεις στις πίστες.

Η συμπεριφορά το πώς μια χούφτα συν-ελληναράδες εισβάλλουν σε έναν τόπο και τον μαγαρίζουν κάνοντας σαν κακομαθημένα παιδιά ό,τι τους γουστάρει.

Η ηχορύπανση καλύπτει όλους τους ήχους της φύσης που ξυπνάει.

Τα τζιτζίκια, τις κουκουβάγιες και τα βατράχια στο ποταμάκι του «δικού μας» Κάμπινγκ Κρόνος, τα ισοπεδώνει η ελαφρο-δε-πα-να πνιγείτε-όλοι-σας νοοτροπία-μαρμίτα στην οποία διασκεδαστές και διασκεδάζοντες προφανώς έπεσαν εγκαίρως (πριν απ' την μνημονιακή βαρβαρότητα) και την αναπαράγουν με άνεση κακοχωνεμένου τσιτάτου.

Κάθε ξημέρωμα, η ίδια ιστορία: δυο-τρεις ταλαίπωροι, ξενυχτισμένοι και απορημένοι («Μα μπορεί να είναι ΣΥΡΙΖΑ αυτοί οι σκυλάδες;») παραθεριστές θα τραβηχτούν με τ' αυτιά δαρμένα και τα μάτια κόκκινα μέχρι τους εισβολείς.

Μετά από σύντομη διαπραγμάτευση παρόντος, νοερώς, του Τζιν Τόνικ και του Τζόνι Γουόκερ, ως συνηγόρων των νεολαίων, η φλύαρη σιωπή του ευλογημένου μανιάτικου τοπίου θα αποκατασταθεί προσωρινά.

Κάποιοι θα πουν χαιρέκακα ότι είναι ζήτημα πολιτικής: «έτσι θα κυβερνήσουν;» και τα λοιπά.

Προσωπικά νομίζω ότι πρωτίστως είναι ζήτημα κακής αισθητικής.

Που επιβάλλεται με νεανικά αυτάρεσκο και, ανεξαρτήτως ηλικίας, στενόμυαλο αυταρχισμό.

Αναπόφευκτα, ακολουθεί και ο προβληματισμός περί πολιτικής.

Αλλά τι να σου κάνουν πεντέξι αριστερά συνθήματα που ακούγονται σκόρπια, όλο  και πιο σπάνια καθώς περνούν οι μέρες, εδώ, στην γενέτειρα του μαυρόψυχου Μιχαλολιάκου;

Και του χρόνου.

'Η αλλιώς, ή αλλού, παρακαλούμε.

Γιώργος Αλλαμανής

Το Βήμα