Ο πανδαμάτωρ χρόνος, και ο …Στρατούλης.

Όσο περνούν τα χρόνια και μεγαλώνω (ή μάλλον γερνάω), μαζί με την «ωριμότητα» έρχονται και οι αναπόφευκτες ιδιοτροπίες.

Παράλληλα, αλλάζουν και οι συνήθειες μιας ολόκληρης ζωής.

Δεν ξοδεύω ώρες ατελείωτες στα καφέ, ούτε ξενυχτάω πλέον σε μπαράκια.

Σε ένα άλλο επίπεδο, προσέχω πλέον την υγεία μου, δεν βλέπω τόση τηλεόραση όσο έβλεπα, δεν διαβάζω ότι πέφτει στα χέρια μου αλλά επιλέγω, αποφεύγω μετά βδελυγμίας τα σκυλάδικα, και έπαψα να συναγελάζομαι με άτομα που «δεν λένε».

Και πολλά άλλα…

Εν ολίγοις έγινα ελαφρώς σνομπ, ελαφρώς μονόχνοτος, κάπως πιο απόμακρος σε όσους δεν πάω, και σαφώς πιο ελιτιστής στις όποιες απόψεις μου.

Έγινα δηλαδή δύσκολος.

Και μαζί με την αναπόφευκτη «γήρανση» έρχονται και κάποιες περίεργες διαπιστώσεις που μου προκαλούν αμηχανία.

Π.χ. κάποτε θεωρούσα τους… φαντάρους μεγάλους σε ηλικία, ενώ σήμερα, αν είχα πάει στη σχολή Ευελπίδων, πολύ πιθανόν να ήμουν ήδη απόστρατος με τον βαθμό του ταξίαρχου!

Στον τομέα της πολιτικής, όλοι αυτοί που κάποτε αντιμετώπιζα με δέος, βουλευτές, υπουργοί, δημοσιογράφοι, καθηγητές πανεπιστημίων, κλπ σήμερα μου φαίνονται λίγοι (οι περισσότεροι) αν όχι φαιδροί.

Ηλικιακά δε, φτάσαμε στο σημείο ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης να είναι καμιά δεκαριά χρόνια μικρότερός μου, όπως μικρότερος είναι  και ο «επικεφαλής» του Ποταμιού.

Πνευματικά, κάποιοι αρχηγοί κομμάτων, και πάρα πολλοί πολιτικοί παράγοντες είναι πλέον για εμένα… νήπια

Περίεργα πράγματα…

Εκεί όμως που πιάνω τον εαυτό μου να αιφνιδιάζεται είναι στις παρέες που λέγαμε.

Πάνε τα χρόνια της πλατείας Ναβαρίνου, της «επαναστατικότητας», και της νεανικής τρέλας.

Πάνε τα χρόνια της ανεμελιάς (και ήταν πάρα πολλά) όπου δεν με ενδιέφερε τι μέλλει γενέσθαι, αφού όλα κι όλα τα υπάρχοντά μου ήταν ένα μπλουτζίν, δυο τρία τι σερτ, και καμιά εκατοστή κασέτες.

Και μαζί με την ανεμελιά, έφυγαν και οι ανάλογες παρέες.

Σήμερα, αυτοί με τους οποίους ταιριάζω, εκπροσωπούν όλα αυτά που κάποτε «σιχαινόμουν».

Όπως κι εγώ, έτσι κι αυτοί είναι οι λεγόμενοι «νοικοκύρηδες», που δουλεύουν, κρατάνε σπίτι, έχουν παιδιά να μεγαλώσουν, δάνεια και φόρους να πληρώσουν, και το μόνο που δεν θέλουν είναι φασαρίες στους δρόμους, ντάμπα ντούμπα στα μπιτσόμπαρα, και μπαχαλάκηδες στη κυβέρνηση.

Άντε το πολύ πολύ κανένα τσίπουρο, και εμβριθείς συζητήσεις επί παντός του επιστητού. (Έχασα πέρσι και τον φίλο μου τον Δαναό…).

Ακόμη και το κλασικό νεοελληνικό χάος, ή μπάχαλο, που κάποτε λάτρευα και εξαιτίας του οποίου προτίμησα την Ελλάδα απ ότι μια καλή καριέρα στο πολιτισμένο εξωτερικό, ακόμη κι αυτό πλέον το μισώ… μου λείπει η τάξη και η οργάνωση.

Και γιατί τα θυμήθηκα ξαφνικά όλα αυτά;

Διότι μέσα στην γενική αγανάΧτηση που ζούμε, όπου διαπρέπουν και κυριαρχούν οι φωνακλάδες, τα λαμόγια, και οι μπαχαλάκηδες, αυτό που συνειδητοποιώ είναι ότι όλοι αυτοί αποτελούν μια θλιβερή μειοψηφία.

Μειοψηφία όμως που κάνει μεγάλο θόρυβο, παρασέρνοντας τη κοινωνία, χωρίς όμως η ισχύς της (στην ουσία της) να είναι μεγάλη.

Απλά όπως οι άδειοι τενεκέδες είναι αυτοί που κάνουν τη μεγάλη φασαρία, έτσι και οι τενεκέδες της πολιτικής, του συνδικαλισμού, και κυρίως των ΜΜΕ, είναι αυτοί που μας κάνουν να νομίζουμε ότι καθημερινά κινδυνεύουμε  με αφανισμό και πως χρειαζόμαστε μια επανάσταση, μαζί με κρεμάλες στη πλατεία Συντάγματος.

Υπάρχει όμως και η λεγόμενη σιωπηρή πλειοψηφία, το άλας της γης, αυτή δηλαδή που κρατάει τη χώρα όρθια δεκαετίες τώρα.

Υπάρχουν δηλαδή πάρα πολλοί που διακρίνουν ότι ο βασιλιάς Αλέξης είναι γυμνός, ότι η Ραχήλ είναι για ζουρλομανδύα, οι χρυσαυγίτες είναι εχθροί της χώρας, και ότι οι Αν Ελ αυτοψεκάζονται.

Εν ολίγοις, υπάρχουν πολλοί που γνωρίζουν το διακύβευμα, δεν παρασέρνονται από χάνδρες και καθρεφτάκια, και όταν χρειαστεί θα βάλουν πλάτη μπας και η χώρα συνεχίσει να είναι μέρος του δυτικού αναπτυγμένου κόσμου και πολιτισμού, και όχι μια σύγχρονη Αλβανία του Χότζα, ή μια Σομαλία του Βορρά όπως ονειρεύονται ο Αλέξης, ο Σκουρλέτης, και οι συνιστώσες τους.

Και αυτοί είναι που με κάνουν αισιόδοξο για το μέλλον…

Γιατί και αυτοί ψηφίζουν, και όχι μόνο οι ζαλισμένοι δημόσιοι υπάλληλοι που ακούν Αλέξη και παθαίνουν πολλαπλούς οργασμούς, χορεύοντας στους ρυθμούς των χρυσοκάνθαρων συνδικαλιστών τους!

Αυτοί λοιπόν οι μετρημένοι και σοβαροί, που παλεύουν πραγματικά να επιβιώσουν, χωρίς ντουντούκες και συνθήματα, αυτοί είναι που θα φέρουν την (κοινωνική κυρίως)  ανάκαμψη μαζί με τη σημερινή νεολαία, που άσχετα από τα χίλια δυο στραβά της, είναι σαφώς πιο καταρτισμένη, ενημερωμένη, και ικανή να μας πάει μπροστά.

Αρκεί να μη παρασυρθεί από τους πράκτορες του χάους που λέγαμε, και βρεθεί ξαφνικά να ζει σε μια ισλαμική δημοκρατία των Βαλκανίων, στο Μπαχαλιστάν, με πρωθυπουργό την Ζωζώ (την επονομαζόμενη και ανακρίτρια) και γενικό κήνσορα ή πρόεδρο της τζαμαχαρίας τον Στρατούλη (τον οξυδερκή).

Strange Attractor