Όλο και πιο πίσω, όλο και πιο βαθειά στο σκοτάδι …

Κάθε φορά που γίνεται κάποια προσπάθεια να προσαρμοστεί η χώρα με τα δυτικά πρότυπα, αφού έτσι και αλλιώς έχει πάρει απόφαση να ανήκει στη Δύση (ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. αυτό τουλάχιστον δεν το αμφισβητεί μέχρι σήμερα, αν πάρουμε τοις μετρητοίς δηλώσεις και συνεντεύξεις του Τσίπρα), βρίσκει μπροστά της ένα συνονθύλευμα υπερσυντηρητικών, ακροδεξιών και φασιστοειδών, που πολύ συχνά συνωστίζονται κάτω από τη σκέπη της Εκκλησίας, ή έστω, κάποιων ιεραρχών.

Για όλους αυτούς -στους οποίους στην πραγματικότητα περιλαμβάνονται και πολλοί «αριστεροί» κατά δήλωσή τους γιατί στην Ελλαδάρα μας «αριστερός» δεν σημαίνει αναγκαστικά και «προοδευτικός»- δεν έχει καμία σημασία ότι είμαστε ως κράτος μέλος του ΟΗΕ, του ΝΑΤΟ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και άλλων οργανισμών, οπότε έχουμε υπογράψει κάποια κείμενα διεθνούς ισχύος.

Για αυτούς, τόσο η χώρα, όσο και ο καθένας τους ξεχωριστά, ή και όλοι μαζί, σημασία έχει να επιβάλλουν και να συμπεριφέρονται όπως γουστάρουν, ανά πάσα στιγμή, ασχέτως διεθνούς πρακτικής, αρχών, συμφωνιών, υπογραφών και άλλες ενοχλητικές δεσμεύσεις.

Όταν βέβαια αποδεικνύονται ενοχλητικές και δεν βοηθούν την εφαρμογή των δικών τους αντιλήψεων. 

Μιλάμε τώρα για κοινωνικά θέματα, που όμως έχουν σχέση με την πολιτική, τον πολιτισμό, την ελευθερία του ατόμου και τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Εναντίον των οποίων οι κύκλοι των ελληναράδων και πάρα πολλών ιεραρχών, που συχνά αγγίζουν το σύνολο της Εκκλησίας, έχουν να επιδείξουν λαμπρές περγαμηνές.

Ίσως το σύνδρομο της φράσης που αποδίδεται στον Λουκά Νοταρά «καλύτερα το τουρκικό σαρίκι, παρά η παπική τιάρα» (η φράση βέβαια χωράει πολλές ερμηνείες και πρέπει να ληφθεί η εμπειρία, αλλά και η πραγματικότητα της εποχής που υποτίθεται ότι ειπώθηκε), λίγο πριν από την πτώση της Κωνσταντινούπολης, να ανήκει στις ακατάλυτες παραδόσεις της Ελληνικής Εκκλησίας και γι αυτό έχουμε δει πράγματα και θαύματα τα τελευταία χρόνια.

Ας αφήσουμε στην άκρη το ανάθεμα και τον αφορισμό του Ελευθέριου Βενιζέλου επειδή ήθελε να συνταχθεί η χώρα με τους Αγγλογάλλους στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Επί των δικών μας ημερών η Εκκλησία αντιτάχθηκε ανοιχτά ή υπόγεια, στο σύνολό της ή μεγάλη μερίδα της, στην καθιέρωση του πολιτικού γάμου, στην απάλειψη της αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες, στο κτίσιμο ενός τζαμιού στην περιοχή της Αθήνας για να έχουν χώρο λατρείας οι μουσουλμάνοι, στο σύμφωνο συμβίωσης. 

Τώρα διάφοροι ιεράρχες εξαπολύουν τη δική τους «τζιχάντ» (ιερό πόλεμο), κατά του λεγόμενου αντιρατσιστικού νομοσχεδίου.

Τους ενοχλεί ότι ποινικοποιεί την άσκηση βίας και την ενθάρρυνσή της κατά των ομοφυλοφίλων και τους ενοχλεί επίσης, χωρίς να το λένε, αλλά το υπονοούν (ένας μάλιστα αμφισβητεί τους αριθμούς των εβραίων που σφαγιάστηκαν από τους Ναζί) η απαγόρευση της άρνησης του Ολοκαυτώματος.

Τους ενοχλεί ακόμη και το γεγονός ότι το νομοσχέδιο στρέφεται γενικά κατά του ρατσισμού, της ξενοφοβίας και της μισαλλοδοξίας.

Κάτι άλλωστε που επιβάλλουν ο ΟΗΕ, η Ευρωπαϊκή Ένωση και η διεθνής κοινότητα και γι' αυτό άλλωστε οι κανονικοί άνθρωποι στην Ανατολή και τη Δύση αγανακτούν και ανησυχούν με όσα γίνονται στη Συρία και το Ιράκ από τους τζιχαντιστές. 

Η ελληνική Εκκλησία έχει συμβάλλει όσο μπορεί στη μεγιστοποίηση του αντισημιτισμού στην Ελλάδα, όπως έχει συμβάλλει στη διατήρηση του λαϊκίστικου εθνικισμού (άλλο ο πατριωτισμός, που θέλει την Ελλάδα καλύτερη, ομορφότερη, πιο δυνατή και να πηγαίνει μπροστά, όχι πίσω).

Μία μεγάλη μερίδα των ιεραρχών της τηρεί την ίδια στάση σήμερα και ασκεί την επιρροή της με πολλούς και διάφορους τρόπους και μέσα στην κοινωνία. Με τη βοήθεια πάντα πολλών μήντια και της αναθεματισμένης ηλεκτρονικής κοινωνικής δικτύωσης.

Για να τα ξεχωρίσουμε πάντως, άλλο αντισημιτισμός, άλλο κριτική, απόρριψη μετά βδελυγμίας ή καταγγελία της πολιτικής που ασκεί το Ισραήλ στη Μέση Ανατολή. 

Όπως και άλλο η θρησκεία και άλλο η πρακτική ενός κράτους, αλλά σίγουρα έχει μεγαλύτερη βαρύτητα η κριτική στο Ισραήλ απαλλαγμένη από στοιχεία αντισημιτισμού.
Φαίνεται όμως ότι το μεγάλο ντέρτι πολλών ιεραρχών είναι η ομοφυλοφιλία.

Από τις αντιδράσεις τους (πρώτοι και καλύτεροι ο Μεσογαίας , που στο παρελθόν έστελνε παπάδες στα σχολεία της περιοχής του για να μεταλαμβάνουν τα παιδάκια σχεδόν υποχρεωτικά και αργότερα ευλογούσε τον ... αγώνα της Κερατέας και βέβαια ο Πειραιώς) στο νομοσχέδιο, είναι φανερό ότι δεν θέλουν την αναγνώριση μίας κοινωνικής πραγματικότητας, ότι δεν ανέχονται τις προσωπικές επιλογές, ούτε την ιδιωτική ζωή του κάθε πολίτη.
Έμμεσα πλην σαφώς ενθαρρύνουν την άσκηση βίας κατά των ομοφυλοφίλων. Σαν κανονικοί χρυσαυγίτες.

Γι' αυτό άλλωστε ο φοβερός Π. Μπαλτάκος έχει αναλάβει το ρόλο του πολιτικού τους φερέφωνου. 

Με λίγα λόγια, όλο και πιο πίσω, όλο και πιο βαθειά στο σκοτάδι!

Άγγελος Στάγκος

Reporter.gr