Ο Πούτιν που λατρεύουμε.

Μη γελιέστε. Εκείνοι που σκεπάζουν με κατανόηση τη συμπεριφορά του Μανώλη Γλέζου, είναι σαφώς λιγότεροι από αυτούς που συμφωνούν μαζί του.

Μάλιστα στοιχηματίζω ότι αν ένας δημοσκόπος έβγαινε σήμερα στις παραλίες, θα γύριζε στο γραφείο του με θετικές γνώμες για το περιεχόμενο της προς Πούτιν επιστολής.

Ναι, ας πάνε στο διάολο οι αγρότες της νέας τάξης και των τοκογλύφων, ας διασωθούν οι ομόδοξοι Έλληνες που πάντα είχαν και ένα φάσκελο να ρίξουν στην οθόνη με τους Αμερικανούς πεζοναύτες.

Όμως δεν είναι αυτό που με εντυπωσιάζει περισσότερο στην επιστολή.

Για την ακρίβεια δεν τη διαβάζω ως επιστολή.

Περισσότερο για προσευχή μου μοιάζει.

Ο σεβάσμιος γέροντας υψώνει τα χέρια προς τον ουρανό, ζητώντας από το θείο να δείξει έλεος και επιείκεια.

Στην πραγματικότητα, ο Γλέζος, η πιο παλιά καραβάνα από όλες, ξέρει πολύ καλά τι κάνει.

Για ένα ισχυρό τμήμα της κοινής γνώμης ο Πούτιν είναι κάτι σαν σούπερ ήρωας χωρίς το κολάν και τη μπέρτα, αν και ως εμφάνιση θα ήταν απείρως πιο σοβαρή από την εικόνα του ημίγυμνου ηγέτη που σημαδεύει τίγρη.

Πώς να το κάνουμε ρε παιδί μου;

Γουστάρουμε Πούτιν γιατί είναι ομόδοξος, ηγείται του ξανθού γένους και γενικώς διατηρεί μία σχέση πεπρωμένου με τη Ελλάδα αν και στην πράξη δεν έχουμε δει κάτι σχετικό.

Όταν, ως έθνος, κάναμε υπαινιγμό για δανεικά, είδαμε μία κόκκινη πόρτα να κλείνει με δύναμη στα μούτρα μας - θυμηθείτε και τον Κύπριο υπουργό Οικονομικών που ξεροστάλιαζε στη Μόσχα.

Και στην τελική, ο Πούτιν δεν θα δάνειζε ούτε της μάνας του με το επιτόκιο που μας δάνεισαν οι Ευρωπαίοι, οι οποίοι, βέβαια, δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς. Εν τέλει αντιμετωπίζουμε τον Πούτιν περίπου ως ήρωα ταινίας που παρακολουθούμε από τον καναπέ, ξεχνώντας ότι συμμετέχουμε ως κομπάρσοι. Με απλουστεύσεις, μόνο με δύο χρώματα και με προσεγγίσεις οπαδικού τύπου. Εκεί αποδίδεται και η εθνική μας αμηχανία μπροστά στο ζήτημα της Ουκρανίας ή στη θηριωδία με το αεροσκάφος από τη Μαλαισία. Φανταστείτε να το είχαν ρίξει Αμερικανοί ή Ισραηλινοί...

Έχουμε όλη τη διάθεση να διαδηλώσουμε για την παγκόσμια ειρήνη, αρκεί να ταιριάζει στα χρώματα που φοράμε.

Θα βάλουμε την παλαιστινιακή μαντήλα, αλλά μάλλον δεν μας καίγεται καρφί για τους τζιχαντιστές που μαζεύουν κεφάλια σαν παπαρούνες.

Τα πολύπλοκα σχήματα μας προκαλούν σύγχυση.

Ο Πούτιν είναι μία σταθερή αξία. Ισχυρό σύμβολο.

Ο πατερούλης στον οποίο προσβλέπουμε, ακόμα και αν δεν μας έχει αναγνωρίσει ως παιδιά του.

Είναι εκεί.

Με ένα εικόνισμα του Παΐσιου στον κόρφο του.

Κώστας Γιαννακίδης

Protagon