Η δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά… της καρδιάς μας!

Τα «παλιά» χρόνια της δεκαετίας του ’70, επί μεταπολίτευσης, η Ελλάδα έζησε με μια χρονική υστέρηση 5-10 χρόνων το όνειρο της «ανατροπής», που ο υπόλοιπος πολιτισμένος κόσμος είχε ήδη ζήσει, και ξεπεράσει προ πολλού.

Στη μπανανία μας όμως, λίγο οι μεταπολεμικές πολιτικές και όχι μόνο συγκρούσεις, λίγο ο στρεβλός κοινοβουλευτισμός (Ιουλιανά κλπ.), και πάρα πολύ η χούντα των συνταγματαρχών, συνετέλεσαν ώστε να ζούμε σε ένα είδος γυάλας, απομονωμένοι από τις διεθνείς πολιτικές, ιδεολογικές, και πολιτισμικές εξελίξεις.

Εξελίξεις που διεθνώς εκφράζονταν με τα αντιπολεμικά κινήματα στις ΗΠΑ, τα φοιτητικά στη Γαλλία, και τα εθνικοαπελευθερωτικά σε ολόκληρο τον τότε τρίτο κόσμο….

Μουσικά, παντού κυριαρχούσε το ποπ (Μπιτλς κ.ά), και σε μεγάλο βαθμό το ψυχεδελικό ροκ.

Ένα απλό (όχι και τόσο δευτερεύον) παράδειγμα είναι ότι στη χώρα μας δεν ζήσαμε τους… χίπιδες! Δεν προκάναμε.

Τα δε μαλλιά των αγοριών τα μετρούσαν με το χάρακα όχι μόνοι οι καθηγητές, αλλά και οι χωροφύλακες στο δρόμο. Οι δικοί μας χίπιδες δηλαδή ήταν ο … Κοινούσης και ο Τζον Τίκης.

Διότι όχι μόνο είχαμε χούντα (πραγματική), αλλά μουσικά ακούγαμε το «μεγεμελέ», και το «θα πάω στη ζούγκλα με τον Ταρζάν».

Κοινωνικά ζούσαμε στη δεκαετία του ‘30, άλλων πιο αναπτυγμένων χωρών.

Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν ότι όταν επιτέλους έπεσε η χούντα, εξερράγη το καπάκι της κατσαρόλας που σιγόβραζε επί δεκαετίες, εκτονώθηκε η συσσωρευμένη ενέργεια, και ξαφνικά όλοι ανεξαιρέτως εκδηλώσαμε τον «επαναστατικό» μας εαυτό. Σε όλα τα επίπεδα.

Δημιουργήθηκε δηλαδή ένα κανονικό χάος, με μόνο παράγοντα τάξης, τον παράξενο ελκυστή της … αριστεροσύνης.

Που ενεδύθη έναν μανδύα πλασματικής αγιότητας.

Και μας έπιασε όλους ένας λανθάνων μπολσεβίκικος οίστρος.

Και δώστου αντάρτικα, αμπέχονα, μούσια, διαδηλώσεις, και γενικά αριστεράντζα.

Δώστου «πάγωσε η τζιμινιέρα», «είμαστε δυο είμαστε τρεις», και «χτυπούν το βράδυ στη ταράτσα τον Αντρέα» (τον Λεντάκη εννοούσε το τραγούδι, τον … Παπανδρέου κατάλαβαν οι περισσότεροι)!

Η Ελλάδα γέμισε δηλαδή από όψιμους «ελασίτες», μπουάτ, και χιλιάδες «λαϊκούς αγωνιστές».

Οι οποίοι μάλλον ήταν καλά κρυμμένοι επί χούντας, διότι οι άλλοι, αυτοί που όντως αντιστάθηκαν, ζήτημα να ήταν 100-200 άτομα το πολύ.

Με αυτά και με αυτά, τα χρόνια περνούσαν, μια ολόκληρη γενιά γαλουχήθηκε στην γιαλαντζί «αριστεροσύνη» (διότι την πραγματική την ένιωθαν στο πετσί τους άλλοι γειτονικοί λαοί),  όλοι δήλωναν πούροι δημοκράτες και αντιστασιακοί, και μετά ήρθε το…  Πασόκ!

Και υψώθηκε επιτέλους ο πράσινος ήλιος πάνω από τη χώρα, οι «κατατρεγμένοι» δικαιώθηκαν και επίσημα, και η πλέρια δημοκρατία κυριαρχούσε… για δυο τρία χρονάκια.

Μαζί με τη μουσική της Ρίτας Σακελαρίου, που ήρθε να αντικαταστήσει αυτήν του Πάνου Τζαβέλα, χωρίς να το πάρουμε χαμπάρι.

Από κει και πέρα, η «επανάσταση» έπαθε αυτό που παθαίνουν διαχρονικά όλες οι επαναστάσεις, παντού στη γη. Έγιναν τζούφιες, ή ακόμη και αντεπαναστάσεις.

Υπονομεύτηκε από μέσα και από έξω, διαβρώθηκε, με αποτέλεσμα πέρα από μερικά φκιασιδώματα η μόνη πραγματική αλλαγή που επήλθε ήταν τα λαμόγια να δηλώνουν πλέον πράσινα αντί για μπλε, και να ντύνουν τις απατεωνιές και τις αρπαχτές τους με ψευδεπίγραφη σοσιαλιστική ιδεολογία.

Και κάνοντας ένα φαστ φόργουορντ, ξεπερνάμε εν τάχει τα καζίνο, τα χρηματιστήρια, τις Καγιέν, και τις μίζες, και φθάνουμε στο σήμερα της κρίσης και των μνημονίων, όπου αντί να έχουμε βάλει μυαλό απ όλη αυτή τη «σοσιαλιστική νομιμότητα» δεκαετιών, τι κάνουμε;

Ακούμε ένα σούργελο που εμείς αναδείξαμε, να μας απειλεί πως  θα μας ταράξει στη νομιμότητα… παρανομώντας!

Αναδεικνύουμε σε σύμβολο αντίστασης την ξανθιά (από μπουκάλι) πασιονάρια του Σύριζα (ολέ) που ένας απλός φυσιογνωμιστής αντιλαμβάνεται σε λίγα λεπτά το πολύ ότι πρόκειται περί κανονικής απάτης.

Ο σοφός λαός όμως όχι.

Προφανώς το «συραμμένο» χαμόγελο αρέσει, όπως αρέσει και το βαμμένο ξανθό μαλλί, όπως αρέσει και το κουτσαβάκικο μαγκίστικο στυλάκι με το μπεγλέρι στο χέρι, μαζί με την νοοτροπία «όλα τα σφάζω όλα τα μαχαιρώνω», διότι είμαι μαγκιόρα και  ντερμπεντέρισα, και μάλιστα με τη σφραγίδα του λαού που με ψηφίζει με δυο χέρια άμα λάχει να ουμ…

Η προϋπηρεσία της δασκάλας με τα χρυσά μαλλιά  στα υπόγεια μαγειρεία του  Πασόκ, και στα γραφεία του Άκη είχε αποτέλεσμα.

Δημιούργησε ένα ακόμη τέρας. Ένα ακόμη τσόκαρο με μόνο εφόδιό του  τη παγαποντιά, καλυμμένη πίσω από τη  λαϊκή ετυμηγορία και αποδοχή.

Έχουμε δηλαδή ένα εκρηκτικό μίγμα, που εκπροσωπεί ότι πιο φθηνό και άθλιο έχει να επιδείξει η πολιτική μας σκηνή.

Μια πραγματική εκπροσώπηση και προσωποποίηση της πιο άθλιας εκδοχής της μεταπολιτευτικής μας ιστορίας.

Που προστατεύει (για ψηφαλάκια) την κάθε είδους δημοσιοϋπαλληλίστικη παγαποντιά.

Που προστατεύει όλους αυτούς που τους έφτιαξαν αυτοί που η ίδια και το κόμμα της κατηγορεί (Πασόκ και ΝΔ)!

Μιλάμε για πολιτική σχιζοφρένεια.

Που παραφράζοντας τον Έντι Μέρφι στη ταινία 48 ώρες, το Ρενάκι (για αυτήν μιλάω) θα μπορούσε κάλλιστα να πει: «είμαι ο χειρότερός σας εφιάλτης… είμαι μια μπίμπο με αξίωμα»!

Μια φο περίπτωση, που μπροστά της ακόμη και η σαλεμένη Ραχήλ φαντάζει όαση δροσιάς και φρεσκάδας (διότι αν μη τι άλλο είναι αυθόρμητη και παρορμητική).

Μια επικίνδυνη περίπτωση, πολύ πιο ύπουλη από αυτήν του σερσερή Τσίπρα, που στο κάτω κάτω φαίνεται αυτό που είναι, και που δεν το κρύβει (ούτε μπορεί).

Εν ολίγοις, το Ρενάκι της καρδιάς μας βαδίζει σε ολισθηρό δρόμο.

Παίζοντας με τους θεσμούς.

Διότι βρίσκει και κάνει.

Και όσοι δεν την κατάλαβαν από τα στρατιωτικά παραγγέλματα που της ξέφυγαν το βράδυ των εκλογών, ή το συραμμένο χαμόγελο που εμφανίζεται ως δια μαγείας μόλις πάρουν μπρος οι κάμερες, τότε σίγουρα την κατάλαβαν με την πρόσφατη αλαζονική, στα όρια του παράνομου, συμπεριφορά της ως Περιφερειάρχου.

Με μότο Το Κράτος Είμαι Εγώ, και τα σκυλιά δεμένα.

Ο δρόμος που διάλεξε όμως είναι επικίνδυνος.

Και ευτυχώς στην Ελλάδα, ο κλέφτης και ο ψεύτης τον πρώτο καιρό χαίρονται.

Η χώρα μας  έχει μακραίωνη παράδοση στο να ξεπουπουλιάζει τους «μάγκες», δικαίως ή αδίκως,  όσο ψηλά και αν έχουν φτάσει.

Τρώει εύκολα τα παιδιά της, και φτύνει στα γρήγορα αυτά που μέχρι πριν από λίγο μασούσε.

Για αυτό και η Ρένα θα έχει άσχημο τέλος… το βλέπω.

Εκτός κι αν της κάτσει η ευκαιρία, αν της έρθουν ευνοϊκά οι συγκυρίες, αν συνεχίσει να την ανέχεται το πόπολο, και τη δούμε κάποτε και πρωθυπουργό.

Όλες οι κινήσεις της εκεί στοχεύουν.

Τον Αλέξη τον έχει για πρωινό.

Απομένει να δούμε τι μέλλει γενέσθαι, εκτός κι αν επιτέλους αγριέψει ο Κυριάκος, της δείξει ποιο και τι είναι το κράτος,  και την στείλει δια τα περαιτέρω…

Strange Attractor